Από τη δεκαετία του 1990 και τα “Δακτυλικά αποτυπώματα”, ο Χρήστος Δάντης μας παρασέρνει στο δικό του μουσικό ταξίδι. Πρόσφατα, επέστρεψε στα live μετά από ένα διάστημα απουσίας.Ο γνωστός τραγουδιστής σε συνέντευξή του μίλησε για την επιστροφή στα live και πώς αισθάνεται, για το αν έχει έρθει αντιμέτωπος με ψυχοσωματικό πρόβλημα και για το αν η μουσική μπορεί να τον βγάλει από την κατάθλιψη.
Πώς αισθανθήκατε που μετά από τόσο καιρό επιστρέψατε στα live και στη δημιουργία; Μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά ακόμη στεναχωριέμαι. Μέχρι στιγμής, έχουμε δυο χώρους, μιας και οι εμβολιασμένοι είναι λιγότεροι από τους ανεμβολίαστους και αυτό με στεναχωρεί και με φοβίζει για το μέλλον. Αν δεν τραγουδήσουμε οι τραγουδιστές, αν δεν παίξουν οι ηθοποιοί, αν δεν ζωγραφίσουν οι ζωγράφοι, δεν εκφράζονται. Αυτό δημιουργεί πολλά ψυχοσωματικά. Στις μέρες μας, οι ψυχοσωματικές ασθένειες συμβαίνουν κυρίως επειδή στερούμαστε την έκφραση.
Εσείς ήρθατε αντιμέτωπος με ένα ψυχοσωματικό πρόβλημα; Εγώ έχω ένα ψυχοσωματικό νόσημα αρκετά χρόνια, γιατί είμαι άνθρωπος που κρατάει μέσα του πράγματα και τα βγάζω στον εαυτό μου τη στεναχώρια μου. Έχω ψωρίαση και είμαι απόλυτα συμφιλιωμένος με αυτό, το φροντίζω και το προσέχω για να μην πάθω στο μέλλον τα χειρότερα. Η δεύτερη όμως καραντίνα, μου δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό και κατάθλιψη.
Πάθατε έξαρση τότε; Επειδή το φροντίζω με φάρμακα όχι, αλλά με δυσκόλεψε στο να την καταπραΰνω.
Έχετε δεχτεί ρατσισμό λόγω αυτού; Δεν το έχω αντιμετωπίσει, αλλά κάποιοι νομίζουν ότι είναι συγγενής με την ψώρα, η οποία είναι κολλητική. Δεν πρέπει ο κόσμος που πάσχει από ψωρίαση να τρομάζει. Ο φόβος και ο τρόμος την πολλαπλασιάζουν.
Μπορεί η μουσική να σας βγάλει από την κατάθλιψη; Βέβαια, είναι σανίδα σωτηρίας.
