Αυτή την Κυριακή, με τον κόσμο να ζητωκραυγάζει στο Παναθηναϊκό στάδιο, ο 29χρονος Χαράλαμπος Πιτσώλης, τερμάτισε πρώτος στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας μετά από μια επίπονη κούρσα και μια μεγάλη ανατροπή στο φινάλε. Προσπερνώντας τον τέσσερις συνεχόμενες φορές πανελλήνιο νικητή, Κώστα Γκελαούζο, στο 41ο χιλιόμετρο, θα έκοβε στο νήμα, αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που είχε μόλις συμβεί. Η έγκυος γυναίκα του θα χειροκροτούσε απ’ έξω την προσπάθεια του και εκείνος θα της αφιέρωνε τη νίκη.
«Τι έγινε τώρα; Όντως κέρδισα τον μαραθώνιο της Αθήνας;» σχολιάζει σήμερα.
«Έχω τρέξει πάρα πολλούς αγώνες, 5, 10 χιλιόμετρα, ημιμαραθώνιο, Αυτό το συναίσθημα που έχεις στον μαραθώνιο δεν συγκρίνεται με τίποτα. Να μπαίνεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με τόσο κόσμο να σε περιμένει και να φωνάζει, όχι μόνο για σένα, είναι κάτι μοναδικό».
Ο Πιτσώλης σήμερα προπονείται και δουλεύει παράλληλα σε λογιστήριο. Έχοντας ξεκινήσει το τρέξιμο από την Α’ Λυκείου, άρχισε σταδιακά να αυξάνει τις αποστάσεις στις οποίες αγωνιζόταν. Οκτακόσια μέτρα, 1,5, 3 και 5 χιλιόμετρα, μέχρι που μπήκε στον ημιμαραθώνιο και το 2018 έτρεξε τον πρώτο του μαραθώνιο. Στα 25 του βρισκόταν στην ιδανική ηλικία για το ξεκίνημα στο συγκεκριμένο αγώνισμα.
Ακόμη κι αν η κάμερα δεν πιάνει πάντα το στιγμιότυπο, το να περιμένεις μετά τον τερματισμό να χειροκροτήσεις τον επόμενο μέχρι να φτάσει στο τέλος είναι κάτι που οι αθλητές μεγάλων αποστάσεων κάνουν συχνά. Ο σεβασμός μεταξύ τους είναι μεγάλος.
«Όσο ανέβαιναν τα χιλιόμετρα, οι προπονήσεις γίνονταν όλο και περισσότερες», λέει. Σήμερα, προπονείται κυρίως στο Λαγονήσι, όπου και μένει. Τρέχει πλάι στη θάλασσα και το γεγονός ότι είναι δίπλα στη φύση τον κάνει να ξεχνιέται. Όμως τα αυτοκίνητα στην παραλιακή είναι, όπως αναφέρει, κίνδυνος, μαζί με τα σκυλιά. «Έχω μάθει πλέον πού βρίσκονται και τα αποφεύγω», λέει. Τις Κυριακές τρέχει στον Υμηττό, κυρίως με τα παιδιά από την ομάδα του, τον Γυμναστικό Σύλλογο Ιλισού, και επισκέπτεται τακτικά τη Ζωγράφου όπου και μεγάλωσε.
Όταν τον ρωτάω για την προπόνηση στην πόλη, λέει ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο. «Κάποιοι το κάνουν και λέω πραγματικά μπράβο τους που μπορούν. Έχω δοκιμάσει εκεί που πηγαίνουν οι περισσότεροι, στον Εθνικό Κήπο, και λέω “πώς το κάνετε, ρε παιδιά;”. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα του Μαραθωνίου. Για να τα αντέξεις, θέλει πολύ μεγάλη υπομονή. Όσο μπορώ προσπαθώ να μη σκέφτομαι πόσα έχω μπροστά μου. Υπάρχουν πάντα κακές μέρες στην προπόνηση. Μέρες που λες “δεν μπορώ, δεν βγαίνει, μήπως να μην το κάνω;” Όμως άμα έχεις βάλει στόχο να τερματίσεις, διώχνεις όλα τα προβλήματα».
Πώς καταφέρνει να συνδυάζει τη δουλειά που έχει ανάγκη για τον βιοπορισμό του και τις συχνές προπονήσεις που απαιτούνται;
«Με σωστό προγραμματισμό τα κάνεις όλα. Στην Ελλάδα βέβαια, δυστυχώς, είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα. Δεν είναι όπως στο εξωτερικό, που κάποιοι αθλητές στίβου είναι επαγγελματίες και κάνουν μόνο αυτό. Εδώ, για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις σε αυτό τον χώρο, πρέπει να βρεις κάπως χρήματα και καταρχάς να έχεις κέφι. Προσπαθούσα, όταν ήμουν φοιτητής τα πράγματα ήταν καλά, αλλά μετά είπα “δεν γίνεται, πρέπει κάτι να κάνω, να βρω τουλάχιστον μια δουλειά, να έχω κάποια χρήματα, να μπορώ να αγοράσω τα πράγματά μου”». Οι χορηγοί του, που κάλυπταν τα αθλητικά ρούχα και τα παπούτσια από τότε που ήταν φοιτητής, αποτελούν σημαντική βοήθεια. Στην εποχή μας δεν είναι λίγοι οι αθλητές εκείνοι που χρειάζεται να αφιερώσουν πάρα πολύ χρόνο στα social media για να χτίσουν ένα προφίλ που θα τους φέρει τις απαραίτητες χορηγίες.
«Η τεχνολογία έχει αλλάξει. Πριν από είκοσι χρόνια οι αθλητές δεν είχαν να ασχοληθούν, όπως εμείς τώρα, με την προβολή. Ήταν πιο πολύ συγκεντρωμένοι στις προπονήσεις και στους αγώνες. Τώρα, για να προβάλουμε κάπως τον εαυτό μας και τα προϊόντα που μας δίνουν οι χορηγοί πρέπει αναγκαστικά να τα ανεβάζουμε στα social. Προσπαθώ όσο μπορώ να το κάνω αυτό κάποιες φορές, οι χορηγοί που έχω δεν είναι πιεστικοί. Το focus μου δεν είναι τόσο πολύ στα social». Ο Πιτσώλης πιστεύει πως το να ζήσει αποκλειστικά από τον αθλητισμό είναι ανέφικτο. «Κάποια στιγμή, αυτό (σ.σ. η αναγνώριση μετά την επιτυχία), όπως έσκασε σαν πυροτέχνημα, μπορεί να σβήσει. Οπότε δεν το ρισκάρω», λέει.
Ο αγώνας
Φτάνοντας στον Μαραθώνα, ο Πιτσώλης έβλεπε ότι δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο και πως η θερμοκρασία ήταν τρεις βαθμούς πιο υψηλή από την προηγούμενη ημέρα. Οι δρομείς, βέβαια, στην Ελλάδα ξέρουν πώς να κοντρολάρουν το σώμα τους απέναντι στον ήλιο. Στον Αυθεντικό Μαραθώνιο το δυσκολότερο κομμάτι είναι ανάμεσα στα 10 και στα 30 χιλιόμετρα, όπου το έδαφος είναι ανηφορικό. Όμως η φετινή κούρσα πήγαινε αργά και στα πρώτα 10.
«Μετά τα 10 χιλιόμετρα χρειάζεται τεράστια υπομονή λόγω της ανηφόρας», λέει ο Χαράλαμπος. Θέλει πολλή προπόνηση και τεράστια υπομονή, πρέπει να έχει συνηθίσει το σώμα σου. Αν καταφέρεις να βγεις αλώβητος, πιστεύω ότι μετά θα είσαι εντάξει». Στις ανηφόρες οι συναθλητές του Καραΐσκος και Γκελαούζος έφυγαν μπροστά, ακολουθούσε ο Σταμούλης και τέλος ο Πιτσώλης – οι τέσσερίς τους να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
«Μόλις έφυγε το δύσκολο κομμάτι του σταυρού (σ.σ. μετά τα 30.000 χλμ.), λέω “τώρα που έχει κατηφόρα ας ηρεμήσω λίγο για 2-3 χιλιόμετρα, να πέσουν οι σφυγμοί, και μετά κάνω επίθεση”. Είδα ότι είχα τις ανάσες και τις δυνάμεις και στο 35ο χλμ. έφυγα από τον Καραΐσκο», λέει σχολιάζοντας την εντυπωσιακή κούρσα και στη συνέχεια το φινάλε που έμελλε να είναι ξεχωριστό. «Μετά κυνηγούσα τον Σταμούλη, είδα ότι τον είχα κι αυτόν, τον έφτασα στο 38ο χλμ. και λέω “πήραμε τη δεύτερη θέση, πολύ ωραία”».
Στις προηγούμενες διοργανώσεις, του 2019 και του 2021, ο Πιτσώλης είχε βγει τρίτος. «Στο 39ο χλμ. μου λένε “πλησιάζεις τον Γκελαούζο”. Πίστευα ότι μου έκαναν πλάκα. Δεν γίνεται. Στο Μέγαρο Μουσικής τον έβλεπα από μακριά να είναι κάπως βαρύς. Ξέρω το στυλ του τόσα χρόνια που είμαστε αντίπαλοι μέσα στο γήπεδο. Φτάνω στον Δρομέα και τον βλέπω πιο καθαρά κοντά μου. “Λες να το κάνω;” Φτάνω δίπλα του.“Απίστευτο, περνάω μπροστά”. Ξέρω ότι είναι μεγάλος μαχητής και ότι δεν τα παρατάει. Μόλις με είδε έκανε μια μικρή επίθεση».
Όμως ο Γκελαούζος δεν θα άντεχε. Λίγο πριν στρίψει στην κατηφόρα, στα τελευταία μέτρα, ο Πιτσώλης θα έπιανε το κεφάλι
Μετά τον τερματισμό θα γυρνούσε για να χειροκροτήσει και να συγχαρεί τον συναθλητή του όσο εκείνος διένυε τα τελευταία μέτρα. Σε μια ανάρτησή του μετά τον αγώνα ο συναθλητής του Γκελαούζος έγραψε: «Από το 28ο χλμ. πάλευα με το εάν θα εγκατέλειπα. Κάθε χιλιόμετρο άρχιζε και γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Δεν με ένοιαζε εάν ο ρυθμός έπεφτε. Μια σκέψη με κρατούσε όρθιο. “Οι δικοί μου άνθρωποι με περιμένουν στον τερματισμό και θα φτάσω εκεί και ας καταρρεύσω”. Το είπα πολλές φορές μέσα μου όμως. “Θεέ μου κάνε με να τερματίσω και δεν θα ξανατρέξω”».
Ακόμη κι αν η κάμερα δεν πιάνει πάντα το στιγμιότυπο, το να περιμένεις μετά τον τερματισμό να χειροκροτήσεις τον επόμενο μέχρι να φτάσει στο τέλος είναι κάτι που οι αθλητές μεγάλων αποστάσεων κάνουν συχνά. Ο σεβασμός μεταξύ τους είναι μεγάλος.
Μπορεί πια να έχουν περάσει μόλις λίγες μέρες από τον θρίαμβό του, όμως η ζωή του μοιάζει διαφορετική. Το τηλέφωνό του χτυπάει συνεχώς. Δεν το έχει συνηθίσει ακόμα. «Αν είσαι προσγειωμένος, δεν θα πάρουν τα μυαλά σου αέρα» λέει, ενώ στον ορίζοντα βλέπει τις επόμενες διοργανώσεις. Τον ημιμαραθώνιο τον Μάρτιο, τον μαραθώνιο στο εξωτερικό τον Απρίλιο και λίγο νωρίτερα το πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου.
«Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να συμμετάσχω γιατί πέφτει στις μέρες που θα γεννήσει η γυναίκα μου, είναι λίγο δύσκολο να πάω», λέει. Σε εκείνη άλλωστε αφιέρωσε και τη νίκη του. «Νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο μετάλλιο απ’ όλα. Είναι η ζωή που σου φέρνει έναν απόγονο. Η στιγμή εκείνη που μπαίνω στο Παναθηναϊκό Στάδιο και βλέπω τη γυναίκα μου με φουσκωμένη την κοιλιά να με περιμένει είναι μοναδική».
