ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ;
Η προσφορά ψωμιού και αλατιού σε κάποιον επισκέπτη ήταν ένδειξη φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ αυτού και του οικοδεσπότη που τον φιλοξενούσε.
Η εξοικείωση που έχουμε με αυτές τις δύο τροφές καλύπτει τον χρονοβόρο και συλλογικό μόχθο που απαιτείται για να παραχθούν και αυτός ακριβώς ο κόπος με ιδιαίτερους συμβολισμούς και για την κάθε μια τους τις ανέδειξε σε σύμβολα αλληλεγγύης των ανθρώπων στην καθημερινή ζωή.
Σήμερα βομβαρδιζόμαστε από εικόνες ζόφου απελπισίας, βαρβαρότητας, ανθρωποκενού.
Συνεχείς προσκλήσεις φόβου και ανασφάλειας που συνηγορούν στην ανθρώπινη ανημπόρια, δικαιολογούν την απραξία 《αφού τίποτε δεν γίνεται, φταίει η ανθρώπινη φύση της απληστίας》.
Ο κόσμος είναι σκληρός πάτησε για να μην σε πατήσουν η ζωή Ρωμαϊκή αρένα και φυσικά δεν έχουν όλη την ικανότητα να ζήσουν, προτείνει ο ορθολογισμός του αστικού ατομισμού.
Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει.
Μας λένε ότι τα ιδανικά της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ανθρώπινης απελευθέρωσης θα παραμείνουν στην απροσπέλαστη περιοχή του ιδανικού, επειδή βρίσκονται σε αντίφαση με την εγωιστική ανθρώπινη φύση.
Καθόλου όμως τα πράγματα είναι έτσι.
Ο άνθρωπος είναι φορέας και δημιουργός.
Είναι ον βιολογικό κοινωνικό με ουσία ιδιότητες και σχέσεις, που τον καθορίζουν και τις διαμορφώνει ταυτόχρονα ιστορικά. Είναι ένα σύνολο αντιφάσεων και δυνατοτήτων και η ανθρώπινη ιστορία ποτέ δεν ήταν μόνο πόλεμος και βαρβαρότητα.
Ήταν και ιστορία δημιουργικότητας, αλληλεγγύης, αυτοθυσίας, πνευματικότητας, στοργής, φαντασίας, ονείρου, ομορφιάς.
Απέναντι στους αδιστακτους Ρωμαίους λεγεωνάριους και τους μετέπειτα φασιστικούς δήμιους και τα κρεματόρια ορθώνεται ο Σπάρτακος, οι μορφές επαναστατών γνωστών και ασήμων κάθε εποχής που αγωνίστηκαν – αγωνίζονται για την ανθρώπινη απελευθέρωση.
Υπάρχουν εργαζόμενοι, δάσκαλοι, γιατροί, χτίστες, γκαρσόνια, μηχανικοί, μουσικοί, αγρότες, χορευτές, ποιητές, καθαρίστριες, ονειρευτες που ομορφαίνουν τον κόσμο.
Σήμερα χιλιάδες εργαζόμενοι απειλούνται με απολύσεις για να (εξυγιανθουν) οι επιχειρήσεις που μέχρι τώρα εργαζόταν για την ανάγκη του ψωμιού.
Δυσπρόσιτο για πολλούς που ψάχνουν να το βρουν ακόμη και στους κάδους απορριμμάτων.
Μέσω εκβιασμών για να υποτάξουν τις διεκδικήσεις για καλύτερη ζωή. Συνθήκη υποταγής για να διατηρηθεί όπως όπως μια θέση εργασίας.
Το τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα για ένα κομμάτι ψωμί αποτυπώνει αυτή την κατάσταση.
《Δεν φτάνει μόνο το μυαλό δεν φτάνει μόνο το κορμί
το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή που χάνεται
για ένα κομμάτι ψωμί πληρώνεις ακριβά,
ξεχνάς πολλά σταματάς να λες (μα τι τρέχει)
Θα σε κλωτσάνε και θα σου αρέσει δικέ μου
Μα δεν θα έχεις ψυχή για να το νιώσεις και θα ναι για σένα αργά》
Και αυτή η απώλεια ψυχής είναι εκείνη που αποτρεπει τις εξεγέρσεις για να διεκδικηθει αυτό που παράγει και δικαιούνται το καρβέλι και όχι το ψίχουλο.
Αλάτι της γης ονόμασε ο Χριστός τους μαθητές του ως ικανούς να διατηρήσουν τις αρχές της διδασκαλίας του.
Ζει ανάμεσά μας ο Μπελογιάννης που υπογράμμισε με την ζωή του και ένα γαρύφαλλο ότι:
Πονάμε από την χαρά μας να είμαστε άνθρωποι.
Το ψωμί και το αλάτι είναι εκείνο το ταπεινό ζευγάρι αναφέρεται στην ανάγκη, μιας αυθεντικής και όμορφης ζωής στην οποία συνυπάρχουν αρμονικά όλοι οι κρίκοι του οικοσυστήματος. Ψωμί και αλάτι τροφοδότης της καθημερινής ζωής που δεν είναι πλέον αυτονόητο είναι όμως εκείνο για το οποίο πρέπει να νοιαστούμε για να υψωθούμε.
Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί για αυτό που είναι ταπεινό ποτέ δεν θα υψωθούν. Έλεγε ο Μπρεχτ ..
Κι όταν κάποιος ποιητής κρεμάει στο κατάρτι του κόσμου σημαίες.
Κι όταν μια χούφτα παραμύθια και ένα καρβέλι ψωμί φτάνουν για να παράξουν ζωή τότε και μόνο τότε θα ανοίξουμε δρόμους για Βιώσιμη ανάπτυξη.
Ο ΣΥΝΆΝΘΡΩΠΟΣ ΣΥΜΒΙΏΝΕΙ.
Και η Βιώσιμη ανάπτυξη απαραίτητα πρέπει να περάσει από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που θα ανοίξει δρόμους για πολιτισμό αισθητική και Ανθρωπινότητα φυσικά μέσα από την συμμετοχή των πολιτών.
Με τιμή
Παυλάτος Νίκος.
Φωτογραφία από trealon από το Pixabay
