Η 18χρονη αθλήτρια μιλά στη LiFO μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καράτε κάτω των 21 στη Λάρνακα.
«Θράσος, πείσμα, ηρεμία και γερό στομάχι», αυτά λέει ότι χρειάζονται για να πετύχει κανείς στο καράτε. Η Κωνσταντίνα Χρυσοπούλου, που πρόσφατα τράβηξε ξανά πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καράτε κάτω των 21 στη Λάρνακα, έχει μάθει να νικά από μικρή και, πέρα από το «γνώθι σ’ αυτόν», έχει και μια λαμπρή πορεία ως καρατέκα.
Εννέα συνεχόμενα χρυσά σε πανελλήνια πρωταθλήματα, ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων το 2019, χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Γυναικών το 2022, χρυσό στο Karate 1 Series A· αυτές είναι μερικές από τις διακρίσεις που είχαν προηγηθεί.
«Αυτό το μετάλλιο για μένα είναι η επιβράβευση για τη δουλειά που ρίχνω καθημερινά, τα μεγάλα δρομολόγια που κάνω κάθε μέρα για να πάω στη σχολή να προπονηθώ, τις ώρες προπόνησης, τον ιδρώτα, τις δυσκολίες, για όλα αυτά τα οποία δεν φαίνονται προς τα έξω και κάθε αθλητής παλεύει μόνος του να αντιμετωπίσει», λέει.
Η ενασχόλησή με το καράτε ξεκίνησε πριν από δεκατρία χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2010, όταν ο προπονητής της κολύμβησης στο νηπιαγωγείο παρότρυνε τους γονείς της να την πάνε σε ένα άθλημα, λέγοντάς τους πως «όπου και να πάει, θα κάνει πρωταθλητισμό».
Όταν έφτασε η μέρα που θα αγωνιζόταν ένιωθε καλύτερα από κάθε άλλη φορά. «Στο πρώτο λεπτό δέχτηκα ένα πολύ δυνατό χτύπημα στο γόνατο, στο οποίο είχα πάθει ρήξη χιαστού, με αποτέλεσμα κάθε αγώνας να είναι εφιαλτικός, καθώς όλη μου η δεξιά πλευρά είχε μουδιάσει από τον πόνο», λέει. Για την Κωνσταντίνα κάθε δευτερόλεπτο περνούσε όλο και πιο αργά.
«Όταν τελείωσε ο ημιτελικός η χαρά μου ήταν μεγαλύτερη επειδή δεν θα πονούσα άλλο παρά επειδή για δεύτερη συνεχή χρονιά θα ήμουν στον τελικό του Ευρωπαϊκού», λέει.
«Ήμουν τυχερή μέσα στην ατυχία μου, καθώς το ότι το πόδι μου δεν ήταν στην τέλεια κατάσταση με έκανε να είμαι δυο φορές πιο συγκεντρωμένη και κυρίως συγκρατημένη στον τελικό, τον οποίο απόλαυσα με την ψυχή μου ως Νο 1 στην παγκόσμια κατάταξη αυτήν την στιγμή στην κατηγορία κάτω των 21. Πόσο μεγαλύτερη χαρά μπορεί να πάρει κάποιος όταν ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρόνια στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα;»
Στο μυαλό της το μετάλλιο ήταν ήδη δικό της πριν από τον αγώνα. Ήταν σίγουρη για το εαυτό της, παρόλο που στην προετοιμασία της ένιωθε μέτρια. «Η ψυχολογία μου ήταν στα ύψη και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η τελευταία βδομάδα προπονήσεων ήταν άψογη», λέει.
Η Κωνσταντίνα έχει δίπλα της ανθρώπους που τη «σπρώχνουν» καθημερινά να γίνεται όλο και καλύτερη και να μην επαναπαύεται, τον παγκόσμιο πρωταθλητή και δάσκαλό της, Σπύρο Μαργαριτόπουλο, χωρίς τον οποίο, όπως αναφέρει, δεν θα είχε πετύχει αυτά που πέτυχε, καθώς και τον φυσιοθεραπευτή της, Κώστα Γλάρο.
Της ζητάμε να μας εξηγήσει τι χρειάζεται για να ξεχωρίσει κανείς στο καράτε.
«Το θράσος και το πείσμα τα βάζω στην ίδια κατηγορία. Είναι δυο χαρακτηριστικά που αν δεν τα έχεις, δυστυχώς δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις σε αυτόν τον απαιτητικό χώρο. Πρέπει να έχεις μεγάλο πείσμα να συνεχίσεις μετά από μια ήττα και πολύ θράσος για να μην τα παρατήσεις και να σταθείς απέναντι στο όποιο εμπόδιο, να μην τρέξεις μακριά του.
Επίσης, χρειάζεται ηρεμία. Πρέπει να είσαι ήρεμος, να διώχνεις κάθε αρνητική και ενοχλητική σκέψη από το μυαλό σου. Κάθε “μικρό δαίμονα” που σου λέει “δεν μπορείς, δεν θα τα καταφέρεις”. Με αυτήν την ηρεμία γεννιέσαι, δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να αποκτήσεις στην πορεία στο 100%. Μπορείς να το ισορροπήσεις ως ένα σημείο, δουλεύοντάς το με το πέρασμα των χρόνων.
Τελευταίο και πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να μπορέσεις να αποδεχθείς μια αδικία, ένα πικρόχολο σχόλιο που θα πέσει στην αντίληψή σου, το γεγονός ότι δεν θέλουν όλοι να πετύχεις και αλλά πολλά αρνητικά γεγονότα. Αυτοί είναι κάποιοι λόγοι που αθλητισμό κάνουν σχεδόν όλοι, αλλά πρωταθλητισμό πολύ λίγοι».
Η ασχολία της με το καράτε ξεκίνησε πριν από δεκατρία χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2010, όταν ο προπονητής της κολύμβησης στο νηπιαγωγείο παρότρυνε τους γονείς της να την πάνε σε ένα άθλημα, λέγοντάς τους πως «όπου και να πάει, θα κάνει πρωταθλητισμό». Έτσι επέλεξαν το καράτε. Παρότι στην αρχή δεν της άρεσε ιδιαίτερα, στη συνέχεια η σχέση της με το άθλημα άλλαξε και σήμερα είναι τρόπος ζωής της.
Η πρώτη της διάκριση στο εξωτερικό ήρθε τον Νοέμβριο του 2014, σε ένα διεθνές πρωτάθλημα στην Κύπρο. «Μπορεί ο καθένας να φανταστεί τη χαρά ενός μικρού, αθώου παιδιού όταν ανεβαίνει στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Δεν υπάρχει πιο αγνό συναίσθημα από αυτό! Θυμάμαι πως είχα χαρεί πάρα πολύ, αλλά προσπαθούσα να μην το δείξω, να το παίξω “κουλ”, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Στην πραγματικότητα χαιρόμουν σαν μικρό παιδάκι, κυριολεκτικά», θυμάται.
Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα αρκετοί αθλητές σε νεαρή ηλικία εγκαταλείπουν το άθλημά τους για λόγους βιοποριστικούς, με συνέπεια να χάνονται ενδεχομένως ταλέντα που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν στο μέλλον. Πάρα πολλοί αθλητές επενδύουν στα social media για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Πόσο την απασχολούν αυτά τα ζητήματα για το μέλλον;
«Ίσως να ακουστώ σκληρή με την απάντηση που θα δώσω, αλλά πιστεύω πως όποιος πραγματικά θέλει να ασχοληθεί με αυτό ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα στο οποίο τα πράγματα είναι οικονομικά δύσκολα, θα το κάνει. Με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, αλλά θα το κάνει».
Η Κωνσταντίνα θεωρεί ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως πολλές φορές ταλέντα χάνονται είτε λόγω «τεμπελιάς», είτε επειδή επαναπαύονται, είτε επειδή επιλέγουν να σπουδάσουν κάτι που θα τους προσφέρει οικονομική άνεση, κι αυτό, όπως λέει, δεν το κατηγορεί, αντιθέτως το κατανοεί απόλυτα.
«Η λύση των social media είναι μια πάρα πολύ έξυπνη και κερδοφόρα επιλογή. Φυσικά και μπορείς να βγάλεις ένα μικρό ποσό από αυτό, αλλά δεν θεωρώ πως μπορεί να στηριχθεί ένας άνθρωπος εξ ολοκλήρου σε αυτή την πηγή εσόδων. Βέβαια, η σχέση μου με τα social media είναι κάπως περίεργη, οπότε ίσως η δική μου άποψη να είναι λίγο αυστηρή. Δεν μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο ζήτημα με απασχολεί, παρ’ όλα αυτά φυσικά και θα έκανα οποιαδήποτε συνεργασία θα μπορούσε να μου αποφέρει χρηματικό κέρδος, χωρίς ποτέ να βασίζομαι μόνο σε αυτό».
Όσοι την ξέρουν, γνωρίζουν ότι δύσκολα θα δείξει υπερβολική χαρά ή συγκίνηση μετά από έναν μεγάλο αγώνα. Πάντα θα χαρεί εσωτερικά, με τρόπο διακριτικό.
«Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να με κάνει να δακρύσω είναι ο Εθνικός Ύμνος. Παλεύω σαν τρελή για τη σημαία που κουβαλάω στο στήθος και είμαι περήφανη γι’ αυτήν», σχολιάζει για τη φωτογραφία στην οποία φαίνεται να δακρύζει στο βάθρο κατά την απονομή στην περσινή ευρωπαϊκή διοργάνωση. «Όλη η πίεση βγήκε σε αυτό το ένα δάκρυ που κύλησε μετά τη λήξη του ακούσματος του Εθνικού Ύμνου. Ήμουν στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά στην καριέρα μου και, όπως έδειξε η Ιστορία, δεν ήταν η τελευταία. Ήταν δικαίωση για μένα, ένα στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου μετά την ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού, το χειρουργείο και τον έναν χρόνο αποχής μου από το καράτε».
Οι επιτυχίες, βέβαια, δεν είναι βέβαια ποτέ αρκετές για έναν πρωταθλητή.
«Πάντα θέλει κι άλλο, συνέχεια. Όποτε δεν επαναπαύομαι σε κανένα χρυσό μετάλλιο και σε κανέναν τίτλο. Κάθε αγώνας είναι διαφορετικός, κάθε πρωτάθλημα επίσης. Η επιτυχία του πρωταθλητή είναι να είναι σταθερός. Όποτε στόχος μου για το άμεσο και απώτερο μέλλον είναι να κάνω σταθερά καλές εμφανίσεις και να φέρνω μετάλλια με αντίστοιχη σταθερότητα».
