Η άνοιξη είναι ομολογουμένως η ομορφότερη εποχή για να κάνει κανείς μια εκδρομή με το αυτοκίνητο. Με ένα 48ωρο στη διάθεσή μας, αναγκαστικά η επιλογή μας για απόδραση θα ήταν ένας σχετικά κοντινός προορισμός. Αποφασίσαμε να είναι η Ανδρίτσαινα και η Καρύταινα, τα όμορφα χωριά της Ηλείας και της Αρκαδίας. Ένα μόνο πρόβλημα είχαμε να λύσουμε πριν αρχίσει το ταξίδι μας. Αυτοκίνητο κατάλληλο για να ταξιδέψουν 4 άτομα με άνεση και οικονομία δεν υπήρχε.
Η λύση δόθηκε με την ενοικίαση αυτοκινήτου από την Avis. Πάρα πολύ απλά και πάρα πολύ γρήγορα. Στο avis.gr βρήκαμε το κατάλληλο όχημα. Ευρύχωρο και αρκετά στιβαρό για το δύσκολο οδικό δίκτυο της ορεινής Πελοποννήσου. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι επρόκειτο για υβριδικό μοντέλο, με χαμηλή κατανάλωση. Τέτοιες επιλογές υπάρχουν πολλές στην Αvis και σε εποχές που τα καύσιμα είναι τόσο ακριβά, «λύνουν τα χέρια».
Και έτσι έχοντας παραλάβει το αυτοκίνητό μας στο προκαθορισμένο σημείο και την ώρα που επιθυμούσαμε, βρεθήκαμε στον δρόμο για την κεντρική Πελοπόννησο. Παραλείπουμε να μιλήσουμε για το κομμάτι του αυτοκινητόδρομου κυρίως γιατί θέλουμε να τονίσουμε πως τον δρόμο που ξεκινά από την Καρύταινα και καταλήγει στην Ανδρίτσαινα πρέπει να τον κάνει κάθε ταξιδιώτης που αγαπά την οδήγηση ακόμη και αν δεν βρεθεί για τουριστικούς λόγους στην περιοχή. Έχει μεν μια αντικειμενική δυσκολία -η οποία χάρη στο σύγχρονο ασφαλές όχημα μας ουσιαστικά εξαφανίστηκε- αλλά οι φιδίσιες στροφές και τα τοπία στα οποία σταδιακά το άγριο, βραχώδες ανάγλυφο μετατρέπεται σε μια πράσινη όαση, αποζημιώνουν τους επισκέπτες.
Φτάνουμε στην Ανδρίτσαινα. Παρκάρουμε και ξεκινάμε την περιήγησή μας στο χωριό. Αυτό που είναι χαρακτηριστικό του χωριού είναι τα χρώματά του. Το έντονο πράσινο με την βλάστηση να κυριαρχεί γύρω και μέσα στο χωριό το οποίο είναι χτισμένο σε επίπεδα -και έτσι αυτή η βλάστηση αναδεικνύεται περισσότερο. Και το κόκκινο από τα κεραμίδια στις στέγες των πέτρινων σπιτιών. Η Ανδρίτσαινα σε υψόμετρο 700 μέτρων μοιάζει περισσότερο με τα -όχι μακρινά άλλωστε- ορεινά χωριά της Αρκαδίας παρά με την Ηλεία στην οποία ανήκει. Καθίσαμε να πιούμε τον καφέ μας στην κεντρική πλατεία του χωριού και στη συνέχεια μάθαμε περισσότερα για την ιστορία της Ανδρίτσαινας, ένα από τα πρώτα χωριά στα οποία λειτούργησε Γυμνάσιο στην Ελλάδα στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον Λαογραφικό Μουσείο της.
Ο «Παρθενώνας της Πελοποννήσου»
O Nαός του Επικούρειο Απόλλωνα είναι γνωστός ως ο Παρθενώνας της Πελοποννήσου. Τον χαρακτηρισμό αυτόν τον απέκτησε για το επιβλητικό του μέγεθος αλλά και γιατί εμπνευστής του θεωρείται ο Ικτίνος (ο αρχιτέκτονας που μαζί με τον Καλλικράτη σχεδίασαν τον ναό της Ακρόπολης).
Για να φτάσουμε εδώ οδηγήσαμε για περίπου 20 λεπτά από την Ανδρίτσαινα. Ο ναός βρίσκεται αυτή την περίοδο σε διαδικασία αναστύλωσης και προστατεύεται από ένα μόνιμο σκέπαστρο. Επιπλέον είναι ένας από τους πολλούς ναούς που δεν γλίτωσαν από τις αρχαιολογικές λεηλασίες του 19ου αιώνα, με εμβληματικότερη την αφαίρεση της ιωνικής ζωοφόρου η οποία σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Άλλη μία (δυσάρεστη) ομοιότητα με τον Παρθενώνα.
Παρά τη φθορά του χρόνου και των αρχαιοκάπηλων το θέαμα του υπό αναστύλωση ναού είναι εντυπωσιακό. Γίνεται ακόμα εντυπωσιακότερο αν σκεφτεί κανείς πως ο ναός βρίσκεται σε υψόμετρο 1.130 μέτρων. Ατενίζουμε τη θέα και αναρωτιόμαστε το μεγαλειώδες logistic που απαιτήθηκε κάποτε για την μεταφορά των υλικών και των αντικειμένων που χρειάστηκαν για την κατασκευή του ναού και δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε την αρχαιοελληνική τεχνολογία.
Στην όμορφη Καρύταινα και στη Λίμνη Τραπεζούντας
Την επόμενη μέρα ακολουθούμε ξανά, αλλά από την ανάποδη πορεία, την πανέμορφη διαδρομή Ανδρίτσαινας- Καρύταινας. Κάποια στιγμή ξεπροβάλλει μπροστά μας ο επιβλητικός βράχος και το κάστρο στην κορυφή του βράχου.
Αφήνουμε το αυτοκίνητο και ανηφορίζουμε το πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στο Κάστρο το οποίο χτίστηκε τον 13ο αιώνα, όταν ο Μοριάς πέρασε στον έλεγχο των Φράγκων. Το χωριό υπήρξε βασικό στρατηγικό σημείο ελέγχου της ευρύτερης περιοχής, καθώς από εκεί μπορεί κανείς να ελέγξει τα περάσματα που οδηγούν από την Αρκαδία στη Μεσσηνία και την Ηλεία. Η γεωγραφική σημασία του γίνεται ξεκάθαρη καθώς απολαμβάνουμε τη θέα της περιοχής. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης επέλεξε να επισκευάσει το κάστρο και να το χρησιμοποιήσει ως ορμητήριο του στρατού του στην Ελληνική Επανάσταση αλλά και ως τόπο προστασίας των αμάχων.
Το ίδιο το χωριό το οποίο θα περπατήσουμε μετά το κάστρο έχει τη δική του χάρη. Πέτρινα καλντερίμια, γραφικά καφενεία και βυζαντινές εκκλησίες. Και ένα μικρό trivia. Στην Καρύταινα βρίσκεται το γεφύρι που απεικονιζόταν στην πίσω πλευρά του παλιού χαρτονόμισματος των 5.000 δραχμών, ακόμα και αν δεν θυμάστε ή δεν προλάβατε άλλο χαρτονόμισμα της δραχμής, μάλλον καταλάβατε σε ποιο αναφερόμαστε. Μετά την Καρύταινα θα επισκεφτούμε το χωριό Ελληνικό, μικρότερο μεν, εξίσου πέτρινο δε.
Πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα θα κάνουμε μια μικρή παράκαμψη περίπου 10 χιλιομέτρων ακολουθώντας τις συμβουλές των ντόπιων. Περνάμε από μια διαδρομή που εντυπωσιάζει από την αντιφατικότητά της καθώς μια λίμνη διακρίνεται από μακριά την ίδια ώρα στην οποία βλέπουμε τα φουγάρα στη Μεγαλόπολη.
Η ίδια η λίμνη είναι εν μέρει δημιούργημα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα παλιό ορυχείο λιγνίτη το οποίο σταδιακά γέμισε με νερό από τις βροχοπτώσεις. Η μία όχθη της αγγίζει την αρχαία πόλη Τραπεζούντα απ’ όπου και οι κάτοικοι της περιοχής έδωσαν το όνομα στη λίμνη.
Η όψη της λίμνης δεν παραπέμπει σε ένα άγριο φυσικό τόπο, καθώς οι όχθες της είναι γυμνές και μαύρες από τον λιγνίτη, παρόλα αυτά με τα χρόνια έχει γίνει ένας μικρός υδροβιότοπος, ένας μικρός παράδεισος για ζώα και φυτά και μια περίπτωση που αποδεικνύει ότι ακόμα και αν μια περιοχή είναι επιβαρυμένη από βιομηχανίες, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο καθαρό νερό για να γίνει ελκυστική για την άγρια ζωή. Σε αυτόν τον sui generis υδροβιότοπο συναντώνται πολλά πουλιά όπως φιδαετοί, καλαμόκιρκοι, λιβαδόκιρκοι, γερακίνες, βραχοκιρκίνεζα, σπάνια κιρκινέζια, τυτούδες και κουκουβάγιες. Στα νερά της ζουν ερπετά, στην ευρύτερη περιοχή θηλαστικά όπως αγριόχοιροι και αλεπούδες. Κοινώς ένα πλήρες οικοσύστημα υπό ιδιαίτερες συνθήκες.
Αυτή ήταν και το κύριο θέμα συζήτησής μας όταν επιστρέφαμε στην Αθήνα με το αυτοκίνητο. Το άλλο ήταν το πόσο σωστή επιλογή αποδείχθηκε η ενοικίαση αυτοκινήτου. Και επειδή η ευρύτερη περιοχή, προσφέρεται για σπορ όπως κανό στο φαράγγι του Λούσιου ενώ διαθέτει και υπέροχες off road διαδρομές σκοπεύουμε να επιστρέψουμε όταν έχουμε περισσότερο χρόνο. Για το off road κομμάτι θα χρειαστούμε φυσικά αυτοκίνητο με τετρακίνηση, αλλά στο avis.gr. σίγουρα θα βρούμε κάτι.
