ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
Πόσο πιο σοφός οφείλω να είμαι, όταν ακούω πράγματα για τα οποία προσπαθούν να με πείσουν ότι συμβαίνουν ή θα συμβούν, για το καλό μου πάντα, ενώ τριγύρω μου ζω καθημερινά μια άλλη πραγματικότητα;
Γράφει Γεράσιμος Δαναλάτος
Πόσα φτιασιδώματα για να γίνει το μαύρο, άσπρο; Εντάξει θα πεις, εκλογές έχουμε…
Πόσα μεγάλα λόγια για την ισχυρή μας οικονομία! Για την αριστεία (αλλά των ημετέρων), για παροχές και ανάπτυξη (κοντεύω να τρώγω με χρυσά κουτάλια).
Όμως να μην ζητάω και πολλά λόγω δημοσιονομικών αντοχών (και σήμερα και αύριο βεβαίως), την ίδια ώρα που οι πατριώτες εφοπλιστές για παράδειγμα φορολογούνται εθελούσια!
Πόσα ακούω, αλλά δεν μπορώ να πεισθώ. Όταν αυτά που πραγματικά βιώνω μου λένε άλλα και τελικά δεν μου αξίζουν.
Όπως, Το να πεθαίνω το 2023 σαν το 6χρονο παιδάκι από τα Γρεβενά, ψάχνοντας για μια ΜΕΘ όλη μέρα.
Το να μην γεννιέται ποτέ το παιδί μου, γιατί στην Κέρκυρα δεν μπορεί το Νοσοκομείο να παρέμβει σε μια αιμορραγία κατά τη γέννα, και η αερομετακομιδή στο μεγάλο Νοσοκομείο, να μη γίνεται ποτέ!
Το να πεθαίνω γιατί δεν έχω ΜΕΘ στην περίοδο του κωρονοϊού, και να μου λέει κυνικά ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής, ότι δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει αυτή τη θνησιμότητα!
Το να μην μπορώ να βγάλω το μήνα για την αγορά τροφίμων.
Δεν μου αξίζει, επειδή άλλα Δημόσια αγαθά έχουν γίνει εμπόρευμα:
-να σκοτώνομαι στα Τέμπη σε μετωπική τρένων, γιατί όλοι τους διέλυσαν τον ΟΣΕ και τώρα άλλος έχει τα τρένα, άλλος τις γραμμές, άλλος τη συντήρηση. Αυτοί έχουν τα κέρδη και εμείς τους νεκρούς.
-να κρυώνω το χειμώνα, γιατί το 2023 η ενέργεια είναι ένα πανάκριβο αγαθό. Τα βουνά έχουν γεμίσει ανεμογεννήτριες (η πράσινη ανάπτυξη δηλ. καλπάζει), αλλά ο λογαριασμός του ρεύματος συνεχώς αυξάνει και ταυτόχρονα μια χούφτα παραγωγοί της να πριμοδοτούνται από εμένα πάλι με δισεκατομμύρια, πέρα από αυτά που βγάζουν. Να θυμηθώ, σε παλιότερο χρόνο το παραμύθι που μου έλεγαν οι προηγούμενοι το 2017, ότι με το Χρηματιστήριο ενέργειας που έφτιαξαν, θα μειωθούν σίγουρα οι τιμές λόγω ανταγωνισμού.
Δεν μου αξίζει σαν τον 81χρονο, (ανάπηρος μάλιστα), να με πετάνε από το σπίτι μου τα αρπακτικά και το κράτος τους, τωρινό και προηγούμενο.
Δεν μου αξίζει να κατηγοριοποιούν και να υποβαθμίζουν το σχολείο του παιδιού μου και να με κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα ότι το αναβαθμίζουν κιόλας. Υποδομές των σχολείων (αίθουσες σε κοντεϊνερ, παλιά ασυντήρητα κτίρια, μηδενική αντισεισμική θωράκιση ειδικά σε περιοχές όπως η Κεφαλονιά), κενές θέσεις δασκάλων και καθηγητών το μισό χρόνο, αλλά αυτά να μην είναι στην αυτοαξιολόγηση του Υπουργείου. Η πραγματική και ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών με δημόσιο χαρακτήρα, στους “θατσερικούς” σχεδιασμούς τους δεν υπάρχει. Και αφού δεν μένω στα Βόρεια προάστια, (δεν είμαι από τους έχοντες), να ξέρω ότι το αύριο του παιδιού μου δεν θα μπορεί να είναι καλύτερο από το δικό μου.
Οι σωτήρες έχουν τελειώσει, όπως και οι αυταπάτες που μας καλλιεργούν. Το ξέρω και το ζω καθημερινά.
Βγαίνω μπροστά και διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν!
Μόνο ο Λαός μπορεί να σώσει το Λαό! Τι πιο αληθινό;
Γι΄αυτό η ψήφος στο ΚΚΕ, δείχνει πραγματικά το δρόμο.
Αντί επιλόγου, ένα απόσπασμα από την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
………………………………….
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται
…………………………………
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
……………………………………
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
…………………………………..
Ζήσαμε πάντοτε αλλού
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου…
