Ένα νησί στο ήλιο της παραλίας και όχι στο φως μιας ευκαιρίας, να δημιουργήσει γερές αξίες στο τουριστικό μεσογειακό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Η Ζάκυνθος προφανώς και δεν ανήκει στους βιαστές της.
Ανήκει στην Ζακυνθινή ψυχή!
Ανήκει στα παιδιά μας.
Το νησί ξέφυγε και δεν μαζεύεται με ευχολόγια, ούτε με διαπιστώσεις.
Μας ξεπερνάει η κατάθεση ψυχής, πρώην υπουργού δημόσιας τάξης, να απορεί σε φίλους του, όταν του είπαν ότι σκέφτονται να επενδύσουν στη Ζάκυνθο, χαρακτηρίζοντας την απόφαση “ρίσκο”.
Η “χημειοθεραπεία” μας σε όλον αυτό τον “καρκίνο”, είναι το χρήμα, από όπου και αν προέρχεται και δευτερευόντως, τα αδηφάγα ταχύτατα αποκτήματά μας… τα περιβόητα “ανεμομαζώματα”.
Είναι εκτός πλάνου η κοινωνική συνοχή, η παιδεία, η μόρφωση, οι αξίες, η δημιουργική προστιθέμενη αξία και κυρίως το μέλλον.
Το νησί είναι “αφύλακτο”, έλκοντας ό,τι παράνομο υπάρχει στο στερέωμα, όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και ξένων παραγόντων.
Υπάρχει το καλό
Υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Η ισόρροπη ανάπτυξη σε ορισμένες περιοχές του νησιού.
Χαρακτηριστική συζήτηση με φίλο, ο οποίος περιέγραψε την εμπειρία του μεσημέρι Κυριακής στον Αλυκανά:
Σετ ξαπλώστρες 7 ευρώ.. και όταν είπε ότι είναι Ζακυνθινός… η τιμή έγινε 5 ευρώ και με νόμιμη απόδειξη!!!
Κι εκεί Ζάκυνθος είναι…
Κι εκεί κάποιοι ψήνονται στον ήλιο… για το μεροκάματο.
Ευγε!
Υπάρχουν καλές πρακτικές, καλές υπηρεσίες, καλοί άνθρωποι, τίμιες προσπάθειες, νέοι άνθρωποι που προσπαθούν να αφομοιώσουν καινοτομίες.
Υπάρχει κόσμος στο νησί που σέβεται, αλλά νοιώθει ¨κορόιδο”.
Το τσουνάμι
Και η άλλη όψη, το τσουνάμι, έρχεται κυρίως από το Λαγανά.
Δεν το έχτισαν οι ντόπιοι. Δεν το ονειρεύτηκαν έτσι, ούτε στο μακρινό 1990.
Απλά το υπηρέτησαν αδιαμαρτύρητα και το υπηρετούν.
Το έργο αυτό, κάποιοι το συντηρούν πολλά χρόνια…
Εδώ κάνει κουμάντο η λευκή σκόνη και δεν είναι μυστικό, είναι κοινή παραδοχή. Είναι “ο τουρισμός του παραδείσου της Μεσογείου” και ο μόνος λόγος επίσκεψης από νέους ανθρώπους είναι η ευκολία χρήσης και κατάχρησης…
Εδώ δεν παίζει πλέον ήλιος και θάλασσα. Εδώ είναι κακέκτυπο Ταϊλάνδης. Δεν υπάρχει κοντινό μέτρο σύγκρισης. Ξέφυγε.
Από τα ημερόπλοια, μέχρι το παραλιακό μέτωπο και τις μέσα μερίες…
Καμία υποδομή, καμία γραφικότητα, καμία λειτουργικότητα, κανένας θεσμός…
Με τρεις καντάδες δεν σώζουμε την πόλη..
Βλέπουμε δέκα θαλαμηγούς στο άνευ λογικής λιμάνι μας… και σκεφτόμαστε αμέσως ότι, “είμαστε ηλίθιοι αν δεν τους τα πάρουμε”.
Και από τους σκαφάτους και από εκείνους που περπατάνε στην παραλιακή για να χαζεύουν τους σκαφάτους…
Επίκαιρο παράδειγμα
Κάποιος πριν από 12 χρόνια… μίσθωσε ένα ιδιωτικό σκαφάκι και ξαφνικά μέσα στα πέντε τελευταία χρόνια βρέθηκαν στο λιμάνι 48 rent private luxury boat!
Τα περισσότερα δεμένα σκάφη στην Στράντα Μαρίνα σήμερα είναι νοικιάρικα…
Και γιατί να μην είναι; Ως εικόνα μια χαρά. Ως επιχείρηση, ο καθένας ξέρει γιατι και πως το κάνει και είναι προσωπική του σεβαστή υπόθεση…
Ως πρακτική όμως, μήπως επιβεβαιώνει τον απίστευτο τρόπο που πέφτουμε στην “ευκαιρία” επένδυσης;
Η Ζάκυνθος δεν έχει μαρίνα.
Δεν έχει μαρίνα όχι. Δεν θέλει κανείς να ασχοληθεί, να το λύσει, να την φτιάξει, να πιέσει, να διαμαρτυρηθεί…
Έχει όμως επενδυτικό χώρο σε private luxury boat!
Αν αυτό έχει λογική, τότε όλα είναι πρίμα…
Οι τιμές και τα μενού
Να μην ξαναγράψουμε για τις τιμές, τις υπηρεσίες, τα προϊόντα, διότι μετά από εμάς… πήραν σειρά όλοι στο πανελλήνιο και το κράξιμο έφτασε σε σοβαρά επίπεδα απορίας.
Να ξαναγράψουμε για τα μενού και τις κουζίνες; Αλλάζει κάτι; Μπήκε κανείς στην ουσία, να διεκδικήσει με σθένος, ώστε να δικαιολογεί τις τιμές και τις υπηρεσίες του; Έγινε πιο προσεκτικός στις πρώτες ύλες;
Μπορεί και κάποιοι να προβληματίστηκαν… Όλα γίνονται για καλό!
Και πάρα όξω
Σε μικρότερη έκταση – αν και δεν ξεφεύγουν σε αρκετές περιπτώσεις – ο Βασιλικός, το Καλαμάκι, οι Αλυκές, η λίμνη του Κεριού, το Τσιλιβί…
Σώζει αρκετά το φυσικό περιβάλλον που αντέχει…
Οι καλές και οι κακές πρακτικές αντιπαλεύουν και εκείνο που πάντα προσδοκούμε είναι να νικάει το καλό… Να μην απογοητεύεται ο καλός και καταλήγει να ακολουθεί τις αρπαχτές…
Προβληματικές συνθήκες χωρίς ταυτότητα
Έμεινε κάτι ζακυνθινό μέσα μας;
Ό,τι υπάρχει, χάνεται, διότι η ισχυρή οικονομική ανάπτυξη του τόπου (μαύρα και άσπρα) έχει ξεφύγει και ελέγχεται πλήρως εκτός νησιού…
Άλλοι κάνουν κουμάντο.
Συμπερασματικά, το νησί διαμορφώνεται πλήρως σε έναν προορισμό, που ξεκάθαρα ακούει στο όνομα “τουριστική χωματερή της Ευρώπης”.
Δεν θα συνυπάρξουν ο Λαγανάς με τη Βολίμα. Δυστυχώς
Εκτός και αναβιώσει το τείχος του Βερολίνου!
Εδω που φτάσαμε τα συμφέροντα, δεν μπορούν να τονωθούν από αθώα rent a car, ταβέρνες, ποιότητα και χιλιάδες βίλες…
Είναι μπέρδεμα η κατάσταση…
Και το κράτος δεν θέλει να ξεριζώσει τίποτα.
Μήπως ανέχεται ο κρατικός μηχανισμός μια κατάσταση που πρέπει να συντηρεί;
Πως να πιστέψουμε το αντίθετο, όταν ταξιδεύεις Ιούλιο προς την Κυλλήνη, με θερμοκρασίες 38 βαθμούς ζέστης και πέφτεις σε σχηματισμένο αστυνομικό μπλόκο στην Αχαγιά και σε ρωτάνε:
Ποιος είσαι, που πας, τι μεταφέρεις, γιατί πας… αν έχεις ναρκωτικά και όπλα, βγες έξω, άνοιξε το πορτ μπακαζ κλπ κλπ…
Και στη Ζάκυνθο; Που είναι το αυτονόητο;
Αστυνομία και Λιμεναρχείο υπό διάλυση;
Γιατί δεν νοιώθει ο Ζακυνθινός πολίτης, ο Ζακυνθινός φορολογούμενος ασφάλεια; Ποιος θέλει τον πολίτη φοβισμένο χωρίς ρόλο;
Μήπως τελικά η Ελλάδα, χρειάζεται ένα νησί για να συντηρεί παρανομίες, να ξεπλένει χρήμα και αυτό το ρόλο συμπερασματικά τον έχουν προσδώσει στην γενέτειρα του εθνικού ποιητή;
Στο σπίτι μας; Γιατί;
Η απάντηση είναι, γιατί μας αρέσει, γιατί είμαστε δεκτικοί, γιατί πλειοψηφικά αφομοιώνουμε και καλύπτουμε τα πάντα, γιατί δεν έχουμε ίχνος πολιτισμού και γιατί έμμεσα “βόσκουμε στα κεραμίδια, τρώγοντας αποφάγια”…
Είμαστε κοινωνία χωρίς δεσμούς και με πολύ μεγάλη αποδοχή.
Κανείς δεν αλλάζει το μελλον του αν δεν το θέλει. Κανείς δεν θα έρθει να μας σώσει. Κανείς δεν ακούει. Κανείς δεν θέλει να χάσει… Κανείς δεν θα τα βάλει με όλους…
Αλλάζει;
Οι “κάθετες παρεμβάσεις” αποδεδειγμένα λειτουργούν σαν την Λερναία Υδρα….
Δυστυχώς το τοπίο αλλάζει μακροπρόθεσμα, αλλά μόνο οριζόντια!
Διότι μαζί με τα ξερά θα καούν και χλωρά…
Όλοι θα χάσουμε και δεν είμαστε διατεθειμένοι…
Δεν είμαστε για μπροστάρηδες… ψάχνουμε εκλεκτούς για να ρίξουμε ευθύνες γεγονός που μας απαλλάσσει από τις δικές μας…
Σπύρος Καμπιώτης
