Γράφει ΛΟΥΚΙΑ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΟΥ
Μπορεί η Ιθάκη κατά τον Καβάφη και τη φιλοσοφική του σκέψη, να είναι μόνο η αφορμή για ένα μεγάλο ταξίδι περιπέτειας, εμπειριών και αυτογνωσίας, όμως για τη Σάρα και τον Ρόμπιν, ο πηγαιμός τους στο νησί εξισώνεται όχι μόνο με τη λέξη ταξίδι αλλά και με τη λέξη προορισμός.
Η δική τους περιπέτεια, πιο συγκεκριμένα, συγχρονίζεται απόλυτα με την ανάγκη τους να στεριώσουν σε έναν νέο, ξένο τόπο, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την βρετανική πατρίδα τους, το Μπρίστολ, μαγεμένοι αλλά όχι πλανεμένοι από το μυθολογικό κάλεσμα της Καλυψούς που τους οδήγησε στο να κάνουν αυτό που φάνταζε αδύνατο, δυνατό: να επαναφέρουν, δηλαδή, στη ζωή έναν γέρικο, παρατημένο ελαιώνα της ιθακήσιας γης και αυτός για να τους «ευχαριστήσει», να τους φέρνει ως δώρα, τους καρπούς του.
Έτσι γεννήθηκε ο «Αετός», το εξαιρετικό παρθένο ελληνικό ελαιόλαδο που παράγεται από την τοπική ποικιλία ελιάς του νησιού «Θιακή» και που μέσα στη συσκευασία του κλείνεται όλη η αγνή αγάπη, το μεράκι και η γνώση δύο νέων ανθρώπων για έναν τόπο που μπορεί να μην τους γέννησε αλλά σίγουρα τους αναγέννησε.
«Ο ελαιώνας μας πλαισιώνεται από μία εύφορη κοιλάδα με μακρά ιστορία στην καλλιέργεια ελιών, αμπελιών και οπωροφόρων δέντρων» μου εξηγεί η Σάρα και μπαίνω στον πειρασμό να την ρωτήσω εάν το brand name δόθηκε τιμής ένεκεν στο ομώνυμο χωριό όπου βρίσκεται και ο ελαιώνας ή εάν εμπνεύστηκε από μία αλληγορική σκέψη. «Θέλαμε να τιμήσουμε το χωριό μας τον Αετό και την γη του, που χρόνια τώρα θρέφει τους ντόπιους» μου λέει και σπεύδει, ωστόσο, να μου αναλύσει το γιατί για τους ίδιους αυτή η σύνδεση κρύβει μέσα της και κάποια αλληγορία. «Βλέπεις» μου λέει «το όνομα του χωριού, προέκυψε από το σχήμα των πλαγιών του βουνού που παραπέμπει στα φτερά ενός αετού. Έτσι και το δικό μας ελαιόλαδο θέλουμε να «πετάξει», να ανέβει ψηλά σαν περήφανος αετός. Στόχος μας, άλλωστε, είναι να γίνουμε μέρος ενός κινήματος για την αναζωογόνηση της ελαιοκομίας στο νησί, κάνοντας το ελαιόλαδο της Ιθάκης αναγνωρίσιμο για την εξαιρετική του ποιότητα παγκοσμίως».
Η εμπνευσμένη ιδέα του Αετού, «παιδί» μίας παγκόσμιας πανδημίας
Η Σάρα, οδοντίατρος στο επάγγελμα και ο Ρόμπιν, ιδιοκτήτης ενός θεάτρου στο Μπρίστολ, πήραν την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να κάνουν μία νέα αρχή στην Ιθάκη, κατά την περίοδο της πανδημίας του Covid-19. «Τα σημάδια εξουθένωσης από τις νέες συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε πλέον να ζούμε και να δουλεύουμε, είχαν αρχίσει να επηρεάζουν σοβαρά τη σχέση μας» θυμάται η Σάρα. «Τότε αποφασίσαμε να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας. Όλο αυτό, ευτυχώς, συνέπεσε με ένα ήδη προγραμματισμένο ταξίδι στην Ελλάδα, τρίμηνης διάρκειας, αρχικά, προκειμένου να επισκεφτούμε το νησί όπου ο Ρόμπιν και η οικογένειά του έζησαν για επτά ολόκληρα χρόνια» συμπληρώνει.
Το ζευγάρι, φτάνοντας στην Ιθάκη, κατευθύνθηκε απευθείας στον οικογενειακό ελαιώνα: «Μέσα σε αυτή την παραδεισένια έκταση των 27 στρεμμάτων, με την ανεμπόδιστη, πανοραμική θέα στο Ιόνιο Πέλαγος, υπήρχαν μερικές παλιές, γέρικες ελιές, εγκαταλελειμμένες και παραδομένες στο χρόνο, ακαλλιέργητες για περισσότερο από μία δεκαετία» θυμάται ο Ρόμπιν.
Και τότε του γεννήθηκε η ιδέα που μέχρι σήμερα, τα τελευταία σχεδόν δυόμιση χρόνια, του επιτρέπει να κάνει πράξη το πάθος του για την γη και τη δίψα του να ριζώσει σε έναν νέο τόπο: να ασχοληθεί εντατικά με αυτόν τον ελαιώνα. Η Σάρα όχι απλά επικρότησε την ιδέα του και τον ακολούθησε με τον ίδιο ενθουσιασμό, αλλά φρόντισε ώστε να μάθει και η ίδια όλα τα μυστικά της παραδοσιακής ελαιοκαλλιέργειας.
«Αν και ο Ρόμπιν κατείχε τις βασικές γνώσεις στην καλλιέργεια και τη συγκομιδή της ελιάς, καθώς βοηθούσε κάθε φθινόπωρο την οικογένειά του, στο να μαζεύει τις ελιές, χρειαστήκαμε τη βοήθεια του πατέρα του που τον είχαμε κοντά μας μέσω βιντεοκλήσεων αλλά και την βοήθεια των ντόπιων που μας δίδαξαν πολλά μυστικά» παραδέχεται η Σάρα η οποία όμως, μου αποκαλύπτει ότι τόσο η βιβλιογραφία όσο και το Youtube συνετέλεσαν και αυτά επικουρικά στο να ολοκληρωθεί η εκπαίδευσή τους.
Εδώ, η συγκομιδή των ελιών γίνεται με το χέρι. Η συγκεκριμένη ποικιλία γεννά ελιές, μικρότερες σε μέγεθος από τις αντίστοιχες ποικιλίες Καλαμών και Κορονέϊκη και φέρει ένα εξίσου διαφορετικό γευστικό προφίλ. «Τα υψηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών πολυφαινολών, που διαφυλάσσονται με τη συμπίεση των ελιών με τη μέθοδο ψυχρής έκθλιψης» μου εξηγεί ο Ρόμπιν «δίνουν στο ελαιόλαδό μας, μια πικρή και συγχρόνως πιπεράτη γεύση και αναδύουν πολύπλοκα αρώματα βοτάνων και φρεσκοκομμένου χόρτου.
Καθώς μιλάμε, οι ντόπιοι περαστικοί τους χαιρετούν και κάποιοι τους φέρνουν ακόμα και μερικά από τα καλούδια τους, ως φίλεμα. «Μπορεί ο ελαιώνας να μας έφερε στην Ιθάκη, όμως οι άνθρωποι ήταν αυτοί που μας κράτησαν εδώ» παρατηρεί η Σάρα. «Έχουμε πια, δημιουργήσει στο νησί, δυνατές φιλίες. Οι ρίζες μας εδώ βαθαίνουν χρόνο με τον χρόνο» συμπληρώνει ο Ρόμπιν και με το λαμπερό του χαμόγελο με κάνει για μία ακόμη φορά να αναλογιστώ πόσο ολοκληρωτικά τυχεροί και ευλογημένοι είναι, εν τέλει, οι άνθρωποι που αποφασίζουν συνειδητά να στραφούν στον πλούτο της γης.
