«Όταν άρχισα τα χαρτιά ήμουν με τον πρώτο μου σύζυγο, ο οποίος “έφυγε” από τη ζωή πολύ νέος, μετά γνώρισα τον άντρα που είμαι εδώ και 47 χρόνια! Δεν μένουμε μαζί»
Οι οικονομικές δυσκολίες και η σχέση με τον επί 47χρόνια σύντροφό της Νένας Μεντή
«Έκανα λιγότερες παραχωρήσεις από όσες θα ντρεπόμουν και θα είχα τύψεις, έμεινα επίμονη και στοχοπροσηλωμένη όσο μου επέτρεπε το στομάχι μου και η φτώχεια μας, γιατί είμαστε πολύ φτωχοί και είχα και παιδί, άρα ναι, έχω κάνει κάποια πράγματα που αν ήμουν καλύτερα από άποψη οικονομική δε θα τα έκανα. Στις παραχωρήσεις μου δε μου άρεσαν κυρίως οι άνθρωποι που έκαναν τις δουλειές. Καλύτερα να τα ομολογεί κανείς αυτά για να είναι καλά με τον εαυτό του», είπε αρχικά.
«Δεν είχα πάντα επιτυχίες, έχω περάσει πολύ δύσκολα στο θέατρο τα πρώτα 25 χρονιά της ζωής μου. Μόνο όταν άρχισα την τηλεόραση άρχισαν τα εύκολα», εξομολογήθηκε σε άλλο σημείο.
«Η δουλειά μας στο θέατρο πολλές φορές είναι αναξιοπρεπής, μην την ‘ντύνουμε’ με ωραία ρούχα, χρειάζονται κότσια για να κρατηθείς και να πιστεύεις ότι κάνεις κάτι σημαντικό. Με ζόρισε η πολύ μεγάλη μου ειλικρίνεια, να είμαι και να λέω αυτό που πιστεύω, “ξινή” με ανέβαζαν “ξινή” με κατέβαζαν. Ξινή δεν είμαι αλλά είμαι ειλικρινής. Έφυγα μόνη και με έδιωξαν πολλές φορές από δουλειές, ήταν πολύ δύσκολα, αλλά άντεξα. Ξινή και σιχαμένη με είπαν, αλλά όχι κακό άνθρωπο ή κακή ηθοποιό. Το “ξινή και σιχαμένη” έκλεισε πόρτες, αλλά εγώ εκεί, με αφοσίωση, όχι με εξώφυλλα και χαριτωμενιές, αλλά στο θέατρο που είναι μία δουλειά μαστόρικη», πρόσθεσε.
Έπειτα εξομολογήθηκε για τις οικονομικές δυσκολίες που πέρασε: «Έλεγα πολλά “όχι”, έχω μείνει άνεργη με το επίδομα από το υπουργείο Εργασίας και έπαιζα χαρτιά για να βγάζω λεφτά να ζω, γιατί ήμουν πολύ χαρτόμουτρο. Τώρα δεν παίζω πια, δυστυχώς. Ήμουν πολύ φαν του χαρτιού. Αυτό με συγκίνησε και στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου μαζί με τα τραγούδια της, πόκα εκείνη πόκα κι εγώ. Η αγάπη για τα χαρτιά μάλλον είναι κληρονομική από τον πάππου μου, τον οποίο δεν γνώρισα ποτέ, θέμα DNA, και έβγαλα χρήματα από τα χαρτιά, μη φανταστείς εκατομμύρια. Όταν άρχισα τα χαρτιά ήμουν με τον πρώτο μου σύζυγο, ο οποίος “έφυγε” από τη ζωή πολύ νέος. Όταν έμεινα μονή έμαθα και την πόκα και μετά γνώρισα τον άντρα που είμαι εδώ και 47 χρόνια. Είχα το μικρόβιο του χαρτιού στο αίμα μου, όταν έβλεπα τράπουλα συγκινούμουν, με τα χαρτιά πλήρωσα ενοίκιο, ηλεκτρικό και τηλέφωνο. Το χαρτί κόπηκε όταν άρχισα να δουλεύω πολύ και απέκτησα παιδί».
«Με τα χρήματα της τηλεόρασης αγόρασα ένα σπίτι για εμάς, γιατί ήμασταν στο ενοίκιο, ένα σπίτι στο παιδί μου κι ένα σπίτι στη Σύρο και τέλειωσα. Η τηλεόραση άξιζε τον κόπο, όχι μόνο για τα χρήματα, αλλά γιατί απέκτησα μεγάλη διαπραγματευτική δύναμη στο θέατρο, ήθελαν τη “Μαρία Χαρίτου”», εξήγησε λίγο αργότερα.
Για την προσωπική της ζωή, εξομολογήθηκε: «Ο πρώτος μου σύζυγος που “έφυγε” νωρίς από τη ζωή, ήταν σπουδαίος άνθρωπος και ηθοποιός. Η ζωή μου απέδειξε ότι έχω πολύ μεγάλη δύναμη γιατί θέλω να ζω. Η ζωή με αντάμειψε με έναν σύντροφο με τον οποίο είμαστε μαζί 47 χρόνια, με ένα υπέροχο παιδί και ένα εγγόνι και με το ότι μπορώ να επιλέγω εγώ στη δουλειά. Είμαι φανατικά εναντίον του γάμου και όλων των συμβάσεων τις οποίες μας επιβάλλει το κράτος και η εκκλησία. Με τον επί 47 χρόνια σύντροφό μου ζούμε χώρια σε διαφορετικά σπίτια. Μόνο η αγάπη μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να ζουν πολλά χρόνια μαζί, να είναι φίλοι και να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον».
Συγκίνησε έπειτα με το πρόβλημα υγείας του καλού της: «Άφησα πέρυσι την παράσταση στο Εθνικό για να πάω με τον σύντροφό μου καθώς είχε ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας και μία σοβαρή επιπλοκή, να είμαι δίπλα του. Εδώ και δύο χρόνια μένουμε μαζί γιατί είμαι και η νοσοκόμα του, χρειάστηκε να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών, είναι 95% καλά τα πράγματα τώρα. Έχουμε κάποια ερωτηματικά για την υγεία του μέχρι να κλείσει δύο χρόνια από τη μεταμόσχευση, θέλουμε τέσσερις μήνες ακόμη. Το θέμα της υγείας του συντρόφου μου το έχουμε παλέψει πολύ δυνατά, όταν το τελειώσουμε θα είμαι πάρα πολύ υπερήφανη. Δεν περίμενα ότι έχω αυτήν τη δύναμη. Δεν είμαι σπουδαία μάνα, αλλά είμαι καλή και ελεύθερη, το παιδί μας μεγάλωσε με αγάπη και νοιάξιμο, όχι με τάμπλετ για να το αποφύγουμε επειδή το βαριόμαστε φρικτά. Όταν η κόρη μου στα 22 της μου μίλησε για κάτι “σοβαρό” που είχε, της είπα “τράβα και δοκίμασε”, τη βοήθησα να απελευθερωθεί από έμμονες ιδέες και ενοχές».
