Η εικαστικός Nathalie Verdeau που ζει μόνιμα εκεί, περιγράφει στο travel.gr την καθημερινότητα σε έναν συναρπαστικό τόπο
Λένε ότι κάθε άνθρωπος κουβαλά και την ιστορία ενός τόπου κι αυτό δεν θα μπορούσε να ισχύει περισσότερο για την Nathalie Verdeau.
Η Nathalie είναι εικαστικός που έχει γεννηθεί και ζει μόνιμα στη Μαρτινίκα, την υπερπόντια κτήση της Γαλλίας ακριβώς στις ακτές της Καραϊβικής, εκεί που τα μανιασμένα νερά του Ατλαντικού συναντούν το πολιτισμικό χωνευτήρι στο κέντρο της αμερικανικής ηπείρου. Η γνωριμία μας με τη Nathalie ήλθε με έναν μάλλον απροσδόκητο τρόπο και μετά από πολλά μηνύματα στα γαλλικά στο WhatsApp και ατέλειωτους υπολογισμούς της διαφοράς ώρας μεταξύ Ελλάδας και Μαρτινίκας, καταφέραμε να ξεκινήσουμε μια συναρπαστική διαδικτυακή συζήτηση για το πώς είναι να ζει ένας καλλιτέχνης σ’ έναν επίγειο παράδεισο μακριά από την Ευρώπη και ακριβώς πάνω στις «πύλες της Καραϊβικής».
Ξεκινώντας τη συζήτησή μας, ρωτάω πρώτα τη Nathalie πώς είναι γενικά η ζωή ενός καλλιτέχνη στη Μαρτινίκα και η ίδια μου απαντά ως εξής: «Η ζωή μου ως εικαστικός γενικά τώρα δεν είναι τόσο ενεργή όσο θα ήθελα, γιατί ασχολούμαι παράλληλα με τις εφαρμοσμένες τέχνες, την ιστορία της τέχνης και τη γραφιστική. Τελευταία, το είδος που εξασκώ συχνά είναι η φωτογραφία και, ειδικότερα, το light painting. Μάλιστα, η τελευταία έκθεση ζωγραφικής που έκανα πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2017. Γενικά, όμως, η τέχνη στη Μαρτινίκα είναι πανταχού παρούσα, είτε πρόκειται για εικαστικές τέχνες είτε για μουσική, και αυτό γιατί εδώ έχουμε μια πολύ έντονη και δυναμική πολιτιστική κληρονομιά. Μάλιστα, έχουμε κι έναν χώρο, στον οποίο εκτίθενται συχνά τα έργα διακεκριμένων διεθνών καλλιτεχνών κι αυτό είναι το Fondation Clément».
«Ποια είναι για σένα η βασική πηγή έμπνευσης;», ρωτώ εγώ στη συνέχεια και η Nathalie απαντά ως εξής: «Η πιο σημαντική πηγή έμπνευσης είναι η δική μας ιστορική κληρονομιά και, κυρίως, ο πολιτισμός και η θέση μας στον πλανήτη».
Σχετικά με την καθημερινότητα γενικά στη Μαρτινίκα, η Nathalie λέει ότι: «Η καθημερινή ζωή είναι λίγο πολύ η ίδια παντού: κίνηση, δουλειά, πάλι κίνηση, Σαββατοκύριακο. Το μποτιλιάρισμα είναι συχνό φαινόμενο, μιας και οι δημόσιες συγκοινωνίες στο νησί δεν είναι επαρκώς αναπτυγμένες και κάθε νοικοκυριό έχει περισσότερα από ένα αυτοκίνητα. Δυστυχώς, το νησί δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλο! Βέβαια, στη Μαρτινίκα, έχουμε την ευκαιρία να έχουμε ένα θερμό κλίμα όλο τον χρόνο και φυσικά, ούτε λόγος για την θάλασσα και την φύση που βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. Ο πληθυσμός, βέβαια, γερνάει και αρκετοί από τους νέους μας μετακομίζουν σε άλλες χώρες και στην Γαλλία για σπουδές χωρίς όμως να γυρνάνε ποτέ».
«Αν είχες την ευκαιρία να έφευγες από τη Μαρτινίκα, θα έφευγες;», ρωτάω τη Nathalie και η ίδια αναφέρει μεταξύ άλλων πως: «Θα μπορούσα να φύγω, αλλά δεν θα φύγω από το νησί. Μου αρέσει το κλίμα και ο ρυθμός της ζωής στη Μαρτινίκα. Είμαι στενά συνδεδεμένη με τις ρίζες μου και πιστεύω πως είμαι αρκετά τυχερή να ζω σ’ ένα μέρος που άλλοι θεωρούν παράδεισο».
Τελειώνοντας και μετά από αυτή τη μεγάλη συζήτηση περί τέχνης και έμπνευσης, ρωτώ τη Nathalie ποια περιοχή θα ήθελε να επισκεφθεί περισσότερο στην Ελλάδα και με πολύ χαμόγελο μου απαντά: «Φυσικά, θα ήθελα να επισκεφθώ την Αθήνα, την Ζάκυνθο, την Σαντορίνη και εννοείται τη Θεσσαλονίκη».
