Η σκάλα της διεκδίκησης απαιτεί γερές βάσεις, αλλιώς σπάει…

Η σκάλα της διεκδίκησης απαιτεί γερές βάσεις, αλλιώς σπάει…

 Όταν αποφασίζω να γράψω σχετικά με ένα θέμα που απασχολεί την επικαιρότητα πάντα το κάνω απαλλαγμένη από την προσωπική κομματική μου επιλογή.

Προπαθώ να αποτυπώσω σκέψεις και παρατηρήσεις που δεν είναι απόλυτα προσωπικές, αλλά κοινές τις περισσότερες φορές. Τον τελευταίο καιρό επικρατεί έντονη ανησυχία και αναβρασμός στην ακαδημαϊκή κοινότητα σχετικά με την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων και τις επαναλαμβανόμενες καταλήψεις να διακόπτουν στη μέση την εξεταστική περίοδο (να σημειωθεί ότι για κάποιες σχολές δεν έχει αρχίσει καν η εξεταστική).

Αναρωτιέμαι˙ είναι άραγε τόσο μεγάλο πρόβλημα η μεταρρύθμιση αυτή;

Νομίζω ότι το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού και όχι στην ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Η εκπαίδευση στην Ελλάδα δυστυχώς παρουσιάζει ρωγμές, οι οποίες σαφώς ξεκινούν από την έλλειψη ουσιαστικού επαγγελματικού προσανατολισμού στα σχολεία, την έξοδο ενός μεγάλου αριθμού νέων σε χώρες του εξωτερικού για να σπουδάσουν (γιατί πρέπει η ελληνική οικογένεια να κάνει τα παιδιά της απαραίτητα γιατρούς ή δικηγόρους) και προχωράει στην υποχρηματοδότηση των ελληνικών δημόσιων Πανεπιστημίων και τη γενικότερη εγκατάλειψή τους. Νομίζω ότι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων που και κατά τη γνώμη μου δεν είναι και τόσο τραγικό. Η μία παράμετρος είναι αυτή.

Η άλλη είναι το κάτα πόσο εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε ότι στηρίζουμε τα Δημόσια Πανεπιστήμια. Οι χώροι του Πανεπιστημίου δεν είναι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι χώροι κατήχησης και προπαγάνδας κανενός κόμματος. Τα Πανεπιστήμια θα έπρεπε να είναι από τους φοιτητές για τους φοιτητές. Χώροι που οι νέοι ελεύθερα ανταλλάσσουν απόψεις, ιδέες, ανησυχίες, όνειρα, φόβους, αλλά και προσδοκίες για το μέλλον. Νομίζετε ότι διαφέρουν πολύ αυτά που θέλω εγώ ως νέα και φοιτήτρια με αυτά που θέλουν οι συμφοιτητές μου, με αυτά που θέλουν τα παιδιά σας και σε γενικότερο πλαίσιο με αυτά που θέλουμε όλοι μαζί; Μάλλον όχι. Δυστυχώς όμως αυτά αλλάζουν και παρεκκλίνουν όταν μπλέκονται κομματικά συμφέροντα και σκοπιμότητες, γιατί τότε μας φορούν παρωπίδες.

Χανόμαστε μέσα στο πέπλο της δήθεν διεκδίκησης και της δήθεν Δημοκρατίας.. Διεκδικούμε δημοκρατία και φωνάζουμε ότι μέσα από την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων καταπάται ένα άρθρο του Συντάγματος, αλλά εμείς παράλληλα μέσω της κατάληψης καταργούμε ένα άλλο άρθρο που απογορεύει τις καταλήψεις σε δημόσιους χώρους και στερούμε το δικαίωμα σε συνανθρώπους μας να εργαστούν˙ πώς νομίζουμε ότι λειτουργούν τα Πανεπιστήμια, μόνα τους; τόσοι άνθρωποι δουλεύουν, σε συμφοιτητές μας να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους ή να διεξαχθεί ομαλά η εξεταστική περίοδος, αλλά παρόλα αυτά εγώ διεκδικώ Δημοκρατία και δικαιοσύνη.

Αγαπάμε και στηρίζουμε τα Δημόσια Πανεπιστήμια, αλλά βανδαλίζουμε τους χώρους, τους γεμίζουμε με συνθήματα και αφίσες και γενικά τους κακομεταχειριζόμαστε, αλλά ταυτόχρονα διεκδικούμε την αναβάθμισή τους. Κάπου εντοπίζω πολλές αντιθέσεις.

Ξέρετε, νομίζω ότι η σκάλα της διεκδίκησης πρέπει να έχει γερές βάσεις, αλλιώς σπάει και κανένας δεν μας παίρνει στα σοβαρά. Είναι δυνατόν να μπαίνουν εξωπανεπιστημιακοί στις συνελεύσεις των φοιτητών και να τους φιμώνουν, να επικρατεί φόβος και να διαδραματίζονται βίαια επεισόδια; Χωράει η βία μέσα στα Πανεπιστήμια; Χωράει η ανομία;

Είναι αυτά τα Πανεπιστήμια που θέλουμε;

Είναι αυτά τα Πανεπιστήμια που θέλετε για τα παιδιά σας; Ας γίνουμε επιτέλους η αλλαγή που θέλουμε να δούμε σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή τη χώρα, σε αυτή την κοινωνία, ας κάνουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα πράξη αυτό που διεκδικούμε, ξεκινώντας για αρχή μία προσωπική επανάσταση, με το να σταματήσουμε να είμαστε επιλεκτικά δημοκράτες, επιλεκτικά ευαισθητοποιημένοι και επιλεκτικά νομοταγείς.

Κάπου άκουσα ότι η κατάληψη είναι το μόνο μέσο που έχουν οι φοιτητές για να αντιταθούν… Αλίμονο και αν πιστεύαμε ότι οι νέες γενιές έχουν μόνο όπλο τους ένα παράνομο μέσο, με τόσα άλλα όπλα στα χέρια τους: αυτό της ελεύθερης γνώσης, της τεχνολογίας, της παγκοσμιοποίησης, της επιστήμης, του λόγου.

Λυπάμαι που το λέω και το γράφω, αλλά οι καταλήψεις στα Πανεπιστήμια είναι κομματικά υποκινούμενες από μειοψηφίες (ε ναι μειοψηφίες) που δρουν δυστυχώς σε βάρος του συνόλου και διακρίνω μία πολιτική ανοχή, με το να πετούν το μπαλάκι στις αρμόδιες αρχές των Πανεπιστημίων˙ ίσως βέβαια να είναι σκόπιμη και αυτή.

Τα κόμματα ας βοηθήσουν ουσιαστικά τα Δημοσία Πανεπιστημία και ας σταματήσουν να κινούνται υπογείως δημιουργώντας πρόβλημα στην εύρυθμη λειτουργία τους, διχάζοντας τους φοιτητές. Όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους ένας από τους Πρυτάνεις γιατί δεν καλεί την αστυνομία εφόσον η κατάληψη είναι παράνομη απάντησε το εξής:

<<Δεν μπορώ εγώ να φωνάξω τα ΜΑΤ και τις κλούβες και να αντιμετωπίσω τους φοιτητές σαν είναι εγκληματίες, γιατί για εμάς είναι παιδιά μας, ανεξαρτήτως το που ανήκουν κομματικά, εμείς συναναστραφόμαστε με αυτά τα παιδιά καθημερινά, μιλάμε στις αίθουσες, μας ακούν και τους ακούμε.>> και είναι ό,τι πιο αληθινό και σημαντικό έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Στις αίθουσες των Πανεπιστημίων δε μελετάμε μόνο γονίδια ή πυρηνική φυσική ή μαθαίνουμε μόνο να λύνουμε διαφορικές εξισώσεις, αλληλεπιδρούμε ζωντανά και καθαρά, διδασκόμαστε αξίες, πρότυπα και στάσεις ζωής, μοιραζόμαστε βιώματα και εμπειρίες. Όταν περάσει λοιπόν όλος αυτός ο αναβρασμός για εμάς θα είναι οι συμφοιτητές μας και οι καθηγητές μας.

Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Έχω την τιμή και την ευκαιρία να είμαι φοιτήτρια σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια, αυτό των Ιωαννίνων, και εμείς εδώ κάνουμε εξαιρετικές δράσεις και περνάμε πολύ ωραία.

Είναι κρίμα να μένουν κλειστά τα Πανεπιστήμια με λουκέτα στις πόρτες ( αν είναι δυνατόν με λουκέτα!), μόνο να χάσουμε από αυτό μπορούμε, σίγουρα όχι να κερδίσουμε. Το έχω πει και στο παρελθόν, τα Δημόσια Ελληνικά Πανεπιστήμια επιτυγχάνουν το ακατόρθωτο και είναι λυπηρό να τα υποβιβάζουμε από μόνοι μας.

Ας τα αγαπήσουμε και ας στα στηρίξουμε έμπρακτα. Πιστέψτε με όλοι στην ίδια πλευρά είμαστε, αρκέι να θέτουμε στο επίκεντρο το σύνολο- το εμείς και να έχουμε την κρίση να κλείσουμε την πόρτα σε σκοπιμότητες.

Ας μην ξεχνάμε, ακόμη, ότι η Δημοκρατία έχει όρια, αλλιώς οδηγούμαστε στην ασυδοσία και οι πράξεις μας έχουν πάντα τις ανάλογες συνέπειες…

 Με εκτίμηση και πολλή-πολλή αγάπη