Το hashtag #Μενδωνη_songs έγινε trend στο Twitter, γεννώντας είναι η αλήθεια και ορισμένα πολύ πετυχημένα σχόλια. Από το «Αντί το Black Magic Woman του Santana, το Βρε Μελαχρινάκι του Χριστοδουλόπουλου» ως το «Αντί για Let it go απ’το Frozen, Πάριος – Άστο να πάει άστο» και αυτά είναι απλά ένα μέρος από το «γλέντι» που έγινε διαδικτυακά.
Η αλήθεια είναι πως ως ιστορία είναι τόσο αμφιλεγόμενη ώστε η σάτιρα, ακόμα και ο χαβαλές είναι μια δικαιολογημένη αυθόρμητη αντίδραση. Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει την ιστορία, αυτό που προτείνει να γίνει νόμος η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη είναι η μετάδοση κατά τουλάχιστον 45% ελληνικής μουσικής σε ξενοδοχεία, τουριστικά καταλύματα, καζίνο, μέσα μαζικής μεταφοράς και δημόσιους χώρους αναμονής. Επίσης προβλέπονται κίνητρα για ραδιοφωνικούς σταθμούς που δεν έχουν αμιγώς ελληνικό ρεπερτόριο προκειμένου να αυξήσουν την ελληνική μουσική που παίζουν.
Όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές του, στόχος του νομοσχεδίου είναι να δοθούν κίνητρα για την προστασία του ελληνόφωνου τραγουδιού, να στηριχθούν οι Έλληνες δημιουργοί, καθώς και να ακούγεται περισσότερη ελληνική μουσική. Υποστηρίζουν μάλιστα πως είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και χρόνια σε πολλές χώρες του εξωτερικού όπως η Γαλλία – άρα τι γκρινιάζετε (δεν το λένε το τελευταίο, αλλά το υπονοούν).
Ωστόσο, μιλάμε για κάτι που εξ ορισμού χωλαίνει. Αρχικά ως λογική είναι εντελώς παρωχημένη, για να μην πούμε απολυταρχική. H επιβολή σε κάτι τέτοιο θυμίζει αλλοτινές εποχές και «περίεργα» καθεστώτα. Δεν είναι δουλειά του κράτους να κάνει τον… DJ. Μοιάζει να έχει ως στόχο (και) να ηρεμήσει ένα πιο εθνοκεντρικό κοινό, που ως κατά βάση συντηρητικό, έχει δυσαρεστηθεί με ορισμένες πρόσφατες κινήσεις της κυβέρνησης – βλέπε γάμο ομόφυλων ζευγαριών.
Εν συνεχεία, δεν υπάρχει ρεαλιστική δυνατότητα να ελέγχεται πόσο τοις εκατό ελληνική μουσική θα παίζει για παράδειγμα ένα ξενοδοχείο – είναι αστείο και μόνο να φανταστούμε ότι θα υπάρξει ελεγκτική αρχή που θα επωμιστεί κάτι τέτοιο – οπότε στην πράξη αυτό που κινδυνεύουμε να δούμε είναι ένα καμουφλαρισμένο «χαράτσι» για τις επιχειρήσεις. Αν φτιαχτεί μια νέα ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας) ή κάτι παρόμοιο, θα αποκτήσει νομικό πάτημα να διεκδικήσει έσοδα.
Και μάλλον εδώ έρχεται η όλη ουσία, η αλήθεια του νομοσχεδίου. Φαίνεται πως είναι ένας κεκαλυμμένος τρόπος να δοθούν έμμεσα χρήματα στους καλλιτέχνες. Τα περί προστασίας της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδος είναι ωραία σε άκουσμα, αλλά μικρή σχέση με την πραγματικότητα έχουν. Αυτό που προστατεύεται στην πράξη είναι το πορτοφόλι των Ελλήνων δημιουργών.
Μην παρεξηγηθούμε. Δεν λέμε πως αυτοί δεν πρέπει να εισπράττουν χρήματα για τα πνευματικά τους δικαιώματα, για τον κόπο τους. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει με σωστό, ξεκάθαρο και επίσημο τρόπο. Όχι στη «ζούλα» όπως επιχειρείται τώρα.
Και όχι οριζόντια βεβαίως. Διότι ελληνική μουσική είναι θεωρητικά και η τραπ. Αν είναι να αντικατασταθεί ποιοτική ξένη μουσική με αυτό το ανεκδιήγητο μουσικό υποείδος, μόνο και μόνο επειδή είναι ελληνικό, θα μιλάμε για το απόλυτο αυτογκόλ.
