Με την στιχουργό Εύη Δρούτσα να προαναγγέλλει μηνύσεις και αγωγές με αφορμή την ύπαρξη του… «τα τα» στο «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι, το μυαλό όλων πήγε στην προηγούμενη φορά που προέκυψε θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας σε τραγούδι της Eurovision. Και αναφερόμαστε φυσικά στο «My Number One» της Έλενας Παπαρίζου!
Ήταν η εποχή που για την Ελλάδα η κατάκτηση της Eurovision είχε χαρακτήρα εθνικής υπόθεσης! Στο κάτω-κάτω της γραφής, είχαμε φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, είχαμε σηκώσει το Euro 2004 στο ποδόσφαιρο την ίδια χρονιά, ενώ αργότερα ακολούθησαν οι πανηγυρισμοί για το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και το ασημένιο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Σαϊτάμα το 2006… Σιγά που δεν θα θριαμβεύαμε στο μεσοδιάστημα και στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού.
Και όντως, στην σημαδιακή επέτειο της συμπλήρωσης μισού αιώνα ζωής της διοργάνωσης, επιτέλους η προσμονή ενός ολόκληρου έθνους έλαβε τέλος, η Έλενα Παπαρίζου κέρδισε όχι μόνο τις εντυπώσεις αλλά και τους περισσότερους βαθμούς κι έτσι έγινε δεκτή πίσω στην πατρίδα με τιμές αρχηγού κράτους και βάλε!
Για την εποχή του το κομμάτι σημείωσε δύο ρεκόρ που ως τότε δεν είχαν υπάρξει ξανά στα 50 χρόνια ιστορίας του μουσικού διαγωνισμού. Το πρώτο είναι ότι το «My Number One» σημείωσε κατά μέσο όρο μόλις 6,05 πόντους ανά κριτική επιτροπή, τον χαμηλότερο μέσο όρο (μέχρι τότε) για κομμάτι που έπαιρνε τη νίκη, ξεπερνώντας εκείνο της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας το 1989, με το τραγούδι «Rock Me».
Το δεύτερο είναι ότι το «My Number One» έκανε ρεκόρ με τα πιο πολλά «12άρια» από άλλες χώρες. Για την ακρίβεια, πήρε δέκα «12άρια», ισοφαρίζοντας την επίδοση του 1997 με την συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου, με το «Love Shine a Light». Αργότερα βέβαια καταρρίφθηκε από το «Fairytale, το 2009 (16 12άρια), ενώ ακολούθησαν τα 18 του «Euphoria» μόλις τρία χρόνια αργότερα.
Ωστόσο η δική μας… ευφορία και το μεθύσι από το νέκταρ της νίκης, άρχισε να δέχεται χτυπήματα όταν αμφισβητήθηκε ευθέως και έντονα η πατρότητα του τραγουδιού. Φυσικά το θέμα δεν προέκυψε με την ερμηνεύτρια, αφού δεδομένα ήταν η Έλενα Παπαρίζου, ενώ δεν υπήρξε η παραμικρή ένταση και για τους στίχους οι οποίοι φέρουν την υπογραφή της Ναταλίας Γερμανού.
Η διαμάχη είχε να κάνει με την σύνθεση όπου ο Μάνος Ψαλτάκης έδωσε στην δημοσιότητα την δική του εκδοχή η οποία είναι αλήθεια πως στην αρχή ξένισε πολλούς. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγόρησε τον πρώην συνεργάτη του, με τον οποίο σύμφωνα με το ρεπορτάζ ως τότε συνδεόταν και με φιλική σχέση, ότι του έκλεψε την ιδέα και παρουσίασε την δουλειά του ως δική του.
Μετά από μεγάλη ένταση, εκατέρωθεν δηλώσεις και δημόσιες αντιπαραθέσεις, οι δύο πλευρές κατέληξαν στα δικαστήρια όπου η υπόθεση πήρε μια μάλλον απροσδόκητη τροπή. Σε πρώτο βαθμό ο Μάνος Ψαλτάκης δικαιώθηκε στην αρχική του θέση, ενώ η κατάσταση δεν ανατράπηκε ούτε στο Εφετείο που ακολούθησε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το θέμα προχώρησε κι άλλο, με τον Χρήστο Δάντη να καταφεύγει στον ανώτατο βαθμό της δικαιοσύνης, δηλαδή στον Άρειο Πάγο, αφού νωρίτερα και οι δύο πλευρές είχαν αναλωθεί σε έναν αγώνα που όχι μόνο έδειχνε ατελείωτος αλλά παράλληλα τους είχε εξουθενώσει πνευματικά, σωματικά αλλά και οικονομικά.
Ουσιαστικά εκεί τελεσιδίκησε και η υπόθεση με έναν τρόπο που δικαιώνει τον Μάνο Ψαλτάκη, αλλά ταυτόχρονα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ένας έντιμος συμβιβασμός καθώς ο καθένας αναγνώρισε την συνδρομή του άλλου στην επιτυχία. Επί της ουσίας η πλευρά του συνθέτη ζήτησε και τελικά πέτυχε να αναφέρεται το όνομά του στους τίτλους της μουσικής (μαζί με αυτό του Χρήστου Δάντη), τονίζοντας την ίδια ώρα ότι αν δεν υπήρχε ο δεύτερος (και μέχρι τότε αντίδικός του) ίσως το κομμάτι να μην είχε προχωρήσει καν στον ελληνικό διαγωνισμό.
«Φτάσαμε στον Άρειο Πάγο. Δικαιώθηκα στα δικαστήρια και είπα βάλτε του το 50% στη δικηγόρο μου γιατί αυτός το πήγε στην ΕΡΤ αν το πήγαινα εγώ θα μου το πετάγανε στα σκουπίδια. Δικάστηκε πρωτόδικα, ο πατέρας του My Number One είναι ο Μάνος Ψαλτάκης» είχε πει τότε χαρακτηριστικά ο στιχουργός, ενώ την δική του θέση ξεκαθάρισε και ο Χρήστος Δάντης.
