Με τους σύγχρονους περιηγητές να αναζητούν συνεχώς νέες ταξιδιωτικές προτάσεις, το Μέγα Δουκάτο του Λουξεμβούργου προβάλει ως ένας μοναδικός προορισμός.
Το όνομα της χώρας από μόνο του είναι αναμφίβολα συνώνυμο της ιστορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης -μόλις πέρυσι, μάλιστα, μεγάλο ποσοστό λιγότερο διαβασμένων ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση ταύτιζαν τη σημαία του Δουκάτου με αυτήν της Ε.Ε.! Και μπορεί το Λουξεμβούργο να είναι περισσότερο γνωστό επειδή η ομώνυμη πρωτεύουσα των μόλις 120.000 κατοίκων αποτελεί έδρα για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων αλλά και την ίδια τη διοικητική έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου -όλα στεγασμένα σε ένα αχανές σύμπλεγμα που κόβει την ανάσα-, το κρατίδιο όμως παντρεύει το ένδοξο χθες του με τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο σήμερα με τρόπο που αξίζει να δει κανείς ιδίοις όμμασι.
Πολύχρωμη βεντάλια πολιτισμών
Στα χίλια περίπου χρόνια ζωής που μετρά η ίδια η πρωτεύουσα (ιδρύθηκε το 963 από τον κόμη Ζίγκφριντ των Αρδεννών), τόσο η ίδια όσο και το κράτος στο σύνολό του μετρούν αμέτρητους κατακτητές -Φράγκους, Ολλανδούς, Ισπανούς, Αυστριακούς, Πρώσους και Γάλλους- που όχι μόνον άφησαν το αποτύπωμά τους αλλά χάραξαν θαρρείς τη μοίρα του τόπου, αν σκεφτεί κανείς πως σήμερα το 70% των κατοίκων είναι αλλοδαποί. Μάλιστα, το μεγαλύτερο ποσοστό ανήκει στους Πορτογάλους, η ιστορία των οποίων δεν ξεκινά με την ανάγκη επάνδρωσης των ευρωπαϊκών υπηρεσιών αλλά οφείλεται στην ανάγκη του τόπου για άξια και έμπειρα χέρια που θα ήξεραν να καλλιεργήσουν τις καταπράσινες εκτάσεις της χώρας – και την ανάγκη του πολύπαθου λαού από την άλλη να ξεφύγει από τον φρικτό ζυγό του Σαλαζάρ στα τέλη του ’50.
Ο πολυπολιτισμός είναι άλλωστε εμφανής και στη γαστρονομική κουλτούρα του τόπου, που μάλιστα συγκεντρώνει στα στενά γεωγραφικά όριά του 11 εστιατόρια βραβευμένα με αστέρι Michelin, με τα ξακουστά Ma Langue Sourit και Bosconi στην κορυφή για τους μυημένους. Η κυβέρνηση όμως φροντίζει να κρατά την ιστορία ζωντανή, με τους κατοίκους του Λουξεμβούργου να ξεκινούν στο σχολείο μαθαίνοντας τη λουξεμβουργιανή και ως πρώτη ξένη τη γερμανική γλώσσα, ενώ στην ηλικία του Γυμνασίου διδάσκονται και τα γαλλικά.
Ανάμεσα στα άλλα όμορφα «παράδοξα» του μικρού αυτού τόπου είναι και το ότι η έδρα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας αποτελεί ακόμη κοινοβουλευτική συνταγματική μοναρχία, με τον Μέγα Δούκα να κατοικεί στο πανέμορφο Palais Grand Ducal στα νότια της παλιάς πόλης, μόλις λίγα στενά από τις μεγαλοπρεπείς κεντρικές αρτηρίες με τις πολυτελείς μπουτίκ των μεγάλων οίκων και τα μεγάλα malls, μπροστά από τα οποία περνά το ολοκληρωμένο πλέον δίκτυο τραμ της πόλης. Μιλάμε άλλωστε για την πρώτη χώρα στον κόσμο που καθιέρωσε τη δωρεάν μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς σε ολόκληρη τη χώρα από την 1η Μαρτίου του 2020.
Κι αν η πρωτιά αυτή έμελλε να συμπέσει με την αυγή της πανδημίας και τις συνέπειές της, σήμερα κάτοικοι και επισκέπτες μπορούν με μηδενικό κόστος να φτάσουν έως τα σύνορα της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Γερμανίας και να γνωρίσουν πόλεις όπως το Clervaux με το εντυπωσιακό του κάστρο του 12ου αι. και το μοναστήρι των Βενεδικτίνων, τη μεσαιωνική Larochette στην καρδιά της χώρας με τους υπέροχους λόφους της και την αύρα του χθες να απλώνεται ολόγυρα. Αλλά και το πολύχρωμο Diekrich, με τις θαυμάσιες γέφυρες που ενώνουν τις όχθες του ποταμού Sûre ή το Vianden, στα σύνορα με τη Γερμανία, με το περίφημο ομώνυμο κάστρο του στην καρδιά της καταπράσινης κοιλάδας και το παραμυθένιο Esch-sur-Sure, γνωστό για την παλιά του πόλη, τα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου και τη λίμνη Upper Sure που βρίσκεται κοντά.
Είναι όμως ο παραπόταμος του Sûre, ο Αλζέτ, που διατρέχει την κάτω πόλη του Λουξεμβούργου και την κάνει μοναδική ανάμεσα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: Με ορμητήριο το Παλάτι και περνώντας τον καθεδρικό της Νοτρ Νταμ, τα βήματα οδηγούν στην Pasarelle, τη γέφυρα που μας οδηγεί στα μεσαιωνικά καλντερίμια, μακριά από τη βοή της Ευρώπης τού σήμερα και μέσα στην αγκαλιά της Ιστορίας, με τις διαδοχικές πέτρινες γέφυρες να «εγκλωβίζουν» ανάμεσά τους το Αββαείο του Νοϊμίνστερ και το περίφημο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας – σε μια πόλη με πολλά αξιόλογα μουσεία για το μέγεθός της. Mπαράκια και παμπ με τα μπαλκονάκια που κρέμονται στις όχθες και κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα με την πανέμορφη θέα που προσφέρουν με το Scott’s Pub να κρατά τα ηνία.
Είναι άραγε όλη αυτή η ομορφιά και η εναρμόνιση με τη Φύση που χαρίζει στους Λουξεμβουργιανούς το υψηλότατο προσδόκιμο ζωής των 82 ετών ή η πιο… χειροπιαστή αντίθεση του μοναδικού της προνομίου να είναι η χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, που φλερτάρει με τα 125.000 ευρώ;
Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal Image
