Στον αστραφτερό κόσμο του κινηματογράφου, ορισμένα φορέματα ξεπερνούν τους ρόλους και από απλά κοστούμια, γίνονται διαχρονικά σύμβολα αίγλης, κομψότητας και στυλ.
Αυτά τα εμβληματικά κομμάτια, που φορέθηκαν από κορυφαίες ηθοποιούς σε αξέχαστες εμφανίσεις, έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της μόδας, επηρεάζοντας τις τάσεις και εμπνέοντας αμέτρητες επανεκδόσεις. Από τη σαγηνευτική γοητεία του μαύρου σατέν φορέματος της Rita Hayworth στο “Gilda” μέχρι την αιθέρια γοητεία του ροζ φορέματος της Mia Farrow στο “The Great Gatsby”, τα φορέματα αυτά λένε τις δικές τους ιστορίες, προσθέτοντας βάθος και γοητεία στους χαρακτήρες που κατοικούν.
Η μόδα στον κινηματογράφο έχει τη ικανότητα να αιχμαλωτίζει το πνεύμα της εποχής, αντανακλώντας και διαμορφώνοντας τις τάσεις μέσω της δημοφιλίας ενός ρούχου. Είτε πρόκειται για την κλασική κομψότητα της Audrey Hepburn και το μικρό μαύρο φόρεμά της στο “Breakfast at Tiffany’s” είτε για την πράσινη σατέν δημιουργία της Keira Knightley στο “Atonement”, αυτές οι κινηματογραφικές στιγμές μόδας έγιναν μέρος του πολιτιστικού ιστού και μνημονεύονται για την ομορφιά και την επιρροή τους. Επίσης, η Michelle Pfeiffer στο “Scarface” (1983), η Demi Moore στο “Indecent Proposal” (1993) με το μαύρο φόρεμα του Thierry Mugler και βεβαίως η Maggie Cheung στην ταινία “In the Mood for Love” (2000), που φοράει πάνω από 20 cheongsams (κινέζικο μακρύ φόρεμα).
Αυτό είναι ένα ταξίδι στις στιγμές της κινηματογραφικής ιστορίας που έγραψαν νέα κεφάλαια στη μόδα και καθόρισαν το κινηματογραφικό στυλ. Κάθε φόρεμα, σχολαστικά φτιαγμένο και απόλυτα προσαρμοσμένο στον χαρακτήρα του, κατέχει μια μοναδική θέση στο πάνθεον της κινηματογραφικής μόδας. Από τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ μέχρι τα σύγχρονα κλασικά, αυτά τα εμβληματικά ρούχα συνεχίζουν να εμπνέουν και να αιχμαλωτίζουν, αποδεικνύοντας ότι στον κόσμο των ταινιών, το αληθινό στυλ είναι διαχρονικό.
Lauren Bacall, To Have and Have Not (1944)
Στις μέρες μας τα λέμε και cut-out dresses και δεν πρόκειται για μία μοντέρνα εφεύρεση. Τη δεκαετία του 1940 η Lauren Bacall πρόσθεσε μια σελίδα στο πλούσιο βιβλίο του κινηματογράφου προβάλλοντας, μέσω του ρόλου της, μια στιγμή ηρωικής δύναμης και του μεγαλείου που σήμερα ονομάζουμε “Old Hollywood”. Η σκηνή πάνω στην οποία βασίστηκαν μεταγενέστερα δεκάδες αναφορές είναι εκείνη που η σταρ ακουμπάει σε ένα πιάνο, που βρίσκεται σε ένα καπνισμένο μπαρ, με το μεταξωτό φόρεμά της να αποκαλύπτει μια ιδέα δέρματος στην περιοχή της κοιλιάς της, ενώ τραγουδάει το “How Little We Know”.
Marlene Dietrich, A Foreign Affair (1948)
Η Dietrich έκανε πρωτοποριακές επιλογές για την εποχή της, τόσο εντός όσο και εκτός οθόνης, και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην διάδοση του ανδρικού στυλ στη γυναικεία γκαρνταρόμπα (“Morocco”, 1930). Η επίδραση του στυλ της ήταν τόσο σημαντική που συνεχίζει να επηρεάζει τη μόδα περισσότερα από 75 χρόνια. Λόγω του διεθνούς αντίκτυπου που είχε το “naked” dress στην ταινία “A Foreign Affair”, -την επίβλεψη των κοστουμιών της ταινίας είχε η θρυλική Edith Head-, η ηθοποιός στράφηκε σε έναν ακόμα σπουδαίο σχεδιαστή, τον Jean Louis, και του ανέθεσε να δημιουργήσει κοστούμια για τη επερχόμενη καμπαρέ παράστασή της στο Λας Βέγκας. Η Marilyn Monroe ήταν επίσης μεγάλη θαυμάστρια του στυλ της Dietrich και ζήτησε από τον Louis να σχεδιάσει και για εκείνη κάποια ρούχα. Ένα από αυτά ήταν όταν τραγούδησε το “Happy Birthday, Mr. President” στον John F. Kennedy.
Marilyn Monroe, Gentlemen Prefer Blondes (1953)
Η Monroe κατέκτησε μία θέση στο πάνθεον της μόδας όταν το 1953 ανέλαβε το ρόλο της Lorelei Lee. Η στυλιστικά κυρίαρχη σκηνή της ταινίας είναι όταν τραγουδά το “Diamonds Are a Girl’s Best Friend” όπου η Monroe φοράει ένα στράπλες φόρεμα του William Travilla, με μακριά γάντια και λαμπερά κοσμήματα. Η αδιαμφισβήτητα πετυχημένη επιλογή του ροζ σε συνδυασμό με το κόκκινο σκηνικό και την αιώνια λάμψη στα μάτια της σταρ, άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην ιστορία του κινηματογράφου και έγινε σύμβολο της μόδας και της αίγλης της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ.
Grace Kelly, To Catch a Thief (1955)
Ο Alfred Hitchcock δεν άφηνε τίποτα στην τύχη όταν επέλεγε τις διαχρονικές ηρωίδες των ταινιών που σκηνοθετούσε. Το 1955, ήταν η χρονιά πριν από τον γάμο της Kelly με τον πρίγκιπα Ρενιέ Γ’ του Μονακό, όπου η σταρ φόρεσε μια σειρά από εξαιρετικά φορέματα στην ταινία “To Catch a Thief”. Ξεχωρίζουμε τη λευκή στράπλες δημιουργία, σε σχέδιο της πιο διάσημης και πολυβραβευμένης σχεδιάστριας κοστουμιών του κινηματογράφου, Edith Head.
Anita Ekberg, La Dolce Vita (1960)
Ο θρυλικός Ιταλός σκηνοθέτης, Federico Fellini, έστησε το σκηνικό για μια από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του κινηματογράφου, όταν κάλεσε την ηθοποιό Anita Ekberg για να υποδυθεί τη Sylvia, μια παγκοσμίου φήμης Αμερικανίδα σταρ. Η σκηνή που η Ekberg μπαίνει στο σιντριβάνι Fontana di Trevi της Ρώμης -φορώντας τη βραδινή δημιουργία του σχεδιαστή Piero Gherardi- έχει χαραχτεί στην ποπ κουλτούρα για πάντα. Η ταινία κέρδισε εκείνη τη χρονιά το Όσκαρ ενδυματολογίας.
Sophia Loren, Arabesque (1966)
Η Ιταλίδα σταρ Sophia Loren φόρεσε στρώματα επί στρωμάτων από ροζ οργάντζα πολύ πριν το συγκεκριμένο στυλ αποτελέσει παγκόσμιο φαινόμενο στο κόκκινο χαλί. Το εν λόγω φόρεμα σχεδιάστηκε ειδικά για τον ρόλο της ηθοποιού, το 1966, από τον σχεδιαστή Marc Bohan του οίκου Dior. Η γκαρνταρόμπα της συγκεκριμένης ταινίας θα μπορούσε να είναι και μία από τις πιο αξιοζήλευτες της μεγάλης οθόνης! Ο ίδιος ο Yves Saint Laurent συμμετείχε επίσης προσωπικά στη δημιουργία των κοστουμιών της Loren.
Βεβαίως και συμφωνούμε πως η Audrey Hepburn φανέρωσε επί οθόνης τις πιο εκλεπτυσμένες εμφανίσεις της κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και αρχές του 1960 στις ταινίες “Funny Face” (1957) και “Breakfast at Tiffany’s” (1961), ωστόσο η αποκάλυψη ενός ακόμα πιο ψαγμένου στυλ ήρθε αργότερα μέσω του ρόλου της Joanna Wallace στην κωμωδία “Two for the Road”, μια ταινία γεμάτη με αναφορές στο σύγχρονο στυλ. Παράδειγμα: Το διαστημικό φόρεμα του Paco Rabanne με τους μεταλλικούς δίσκους που έκτοτε έγινε συνώνυμο με τη διαρκή στυλιστική επιρροή που ασκούσε η Audrey. Το look ολοκληρώθηκε αριστοτεχνικά με ασορτί σκουλαρίκια και τολμηρό eyeliner.
Diana Ross, Mahogany (1975)
Η σούπερ σταρ της Motown είχε ήδη καθιερωθεί ως καταξιωμένη ηθοποιός όταν υποδύθηκε τον θρύλο της τζαζ, Billie Holiday, στην πετυχημένη ταινία “Lady Sings the Blue” (1972). Λίγο αργότερα πρωταγωνίστησε στην ταινία “Mahogany”, στον ρόλο της Tracy Chambers, μια μαχόμενης φοιτήτρια μόδας που αγωνίζεται για το όνειρό της. Η γκαρνταρόμπα της Ross φυσικά δεν απογοήτευσε, φορώντας μεταξύ άλλων ένα φόρεμα-κιμονό με έναν δράκο με παγιέτες, που λέγεται πως σχεδίασε η ίδια η σταρ με τη βοήθεια της ενδυματολόγου της ταινίας, Susan Gertsman.
Goldie Hawn, Death Becomes Her (1992)
Σε ό,τι αφορά τα κόκκινα φορέματα επί της οθόνης (θα θέλαμε πολύ να συμπεριλάβουμε το φόρεμα της Julia Roberts από την ταινία “Pretty Woman”, αλλά αυτό ανήκει σε άλλη κατηγορία), ας ρίξουμε μία ματιά στην Goldie Hawn, η οποία το φόρεσε σε στυλ Jessica Rabbit, για τον ρόλο της Helen Sharp, στη μαύρη κωμωδία “Death Becomes Her”. Ναι, υπάρχει ένα θαυμάσιο πλαϊνό σκίσιμο που τονίζει το νεανικό σώμα που απέκτησε μέσω ενός μαγικού φίλτρου που της έδωσε η συμπρωταγωνίστριά της Isabella Rossellini, η οποία με τη σειρά της φόρεσε αριστουργηματικά ένα κολιέ με χάντρες της Lisle Von Rhuman, ως τοπ.
Sharon Stone, Casino (1995)
Το χρυσό φόρεμα-ψευδαίσθηση για τον ρόλο της Ginger στην ταινία “Casino” του Scorsese, αποτέλεσε τη βάση για μια σειρά από αποκαλυπτικές εμφανίσεις των σημερινών σταρ. Ο σχεδιαστής του φορέματος, Bob Mackie, (υπεύθυνος και για μερικές από τις πιο συγκλονιστικές εμφανίσεις της Cher) δημιούργησε ένα φόρεμα που ήταν φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από διάφανο τούλι, με κεντημένα σχέδια που έμοιαζαν με χρυσά σταφύλια, τοποθετημένα στρατηγικά στα σωστά σημεία (λόγω της διαφάνειας του φορέματος η Stone δεν φορούσε εσώρουχο). Ο τρόπος που χειρίστηκε το ρόλο της, η μεθυστική γοητεία που εξέπεμπε και η δύναμη που προσωποποιεί η Stone στην οθόνη, δημιούργησαν συνδυαστικά μια από τις καλύτερες στιγμές του σινεμά όλων των εποχών.
Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal Image
