Μίκης Θεοδωράκης – Σε μουσείο έχει μετατραπεί εδώ και μερικά χρόνια ένα από τα κτήρια – διαμάντι του νησιού της μακροζωίας όχι τόσο για την αρχιτεκτονική του αλλά για την τεράστια ιστορία που κρύβει μέσα του.
Αυτό είναι το σπίτι που διέμενε κατά την περίοδο 1947-1948 ο αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν από 3 ολόκληρα χρόνια.
Το επονομαζόμενο “σπίτι με τους σκορπιούς” στην Ικαρία όπου διέμενε ο εξόριστος Μίκης Θεοδωράκης το 1947 βρίσκεται στο χωριό Βρακάδες και αποτελεί θησαυρό για το νησί, με τους επισκέπτες να θέλουν να μάθουν τα πάντα για την ιστορία του.
Το κτίριο είναι φτιαγμένο με βάση την παλιά ικαριώτικη αρχιτεκτονική, ενώ στο εσωτερικό του την εποχή της εξορίας του Μίκη Θεοδωράκη 1947 – 1948 διέμεναν τουλάχιστον άλλα 19 άτομα του.
“Το σπίτι, όπως φαίνεται εξωτερικά έτσι είναι και εσωτερικά. Το υπερυψωμένο κομμάτι το έλεγαν πύργο. Εκεί ήταν συνήθως το υπνοδωμάτιο, όπου με εσωτερική σκάλα σε οδηγεί στο ισόγειο και μέσα στο υπόλοιπο σπίτι. Εκεί έμενε ο Μίκης Θεοδωράκης μαζί με τους άλλους εξόριστους συντρόφους του. Συνολικά πρέπει να ήταν κοντά στα είκοσι άτομα. Στόχος από την στιγμή που ολοκληρωθούν οι εργασίες είναι να τοποθετηθούν μέσα όλα τα αντικείμενα της εποχής εκείνης, για να καταλάβουν οι επισκέπτες πως έζησαν μέσα εκεί οι άνθρωποι αυτοί” είχε πει η Ελένη Φωτεινου, μια από τους 18 κληρονόμους της συγκεκριμένης κατοικίας, στο Πρώτο θέμα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ονομασία “Σπίτι με τους σκορπιούς” προήλθε από εκείνον: “Έτσι το έλεγε εκείνος γιατί το σπίτι εξαιτίας του σημείου, όπου βρίσκεται μέσα στη φύση συγκέντρωνε αρκετούς σκορπιούς. Ίσως να του είχαν κάνει εντύπωση ή να τον είχε τραυματίσει κανένας και να του είχε μείνει για πάντα στη μνήμη”.
Για το πέτρινο σπίτι στους Βρακάδες ο Μίκης της Ελλάδας είχε γράψει μέχρι και το ποίημα “Το σπίτι μας με τους σκορπιούς” ενώ για το νησί στο οποίο εξορίστηκε δυο φορές στη ζωή του έλεγε: “Στην Ικαρία έζησα πυκνά, βαριά και δυνατά χρόνια που χαράχτηκαν στην ψυχή μου. Το πιο βαρύ και αβάσταχτο φυσικά ήταν ότι δεν ήμουν ελεύθερος κι επί πλέον κάθε στιγμή υπήρχε μέσα μου η σκιά του φόβου για την επόμενη μέρα. Εν τούτοις όταν σκέπτομαι την Ικαρία, ένα κύμα από φως και ομορφιά με πλημμυρίζει. Τι να συμβαίνει άραγε; Η απάντηση είναι απλή. Είναι η ομορφιά του νησιού σε συνδυασμό με την ανθρώπινη ζεστασιά των κατοίκων. Με το ρίσκο που έπαιρναν για να είναι μαζί μας γενναιόδωροι, πράγμα που μας βοηθούσε όσο τίποτα άλλο να αντέξουμε την δοκιμασία. Χωρίς να φοβηθούν τους δεσμώτες μας, μας άνοιγαν τις καρδιές και τα σπίτια τους. Μας καλούσαν επίμονα να μοιραστούμε τα φτωχά υπάρχοντα τους. Σε κάθε στιγμή μας φέρονταν σαν να ήμαστε αδέλφια και συγγενείς τους. Στο τέλος του 1948 μια φούχτα γενναίοι βγήκαν ένοπλοι στα βουνά. Ακούγαμε την βοή της μάχης κλεισμένοι στα σπίτια μας – τότε έμενα στην Ακαμάτρα – και τους θαυμάζαμε για την τόλμη τους χωρίς να υπολογίζουμε τι μας περίμενε την επομένη καθώς βρισκόμαστε ανυπεράσπιστοι στα νύχια των κοινών διωκτών μας.
Στην πρώτη εξορία στο νησί, στα 1947, είμαστε ελεύθεροι να πηγαίνουμε από το ένα μέρος στο άλλο. Έτσι μπόρεσα να δω και να ανακαλύψω τις φυσικές ομορφιές του νησιού. Ανέβηκα και κατέβηκα πολλές φορές από τον Άγιο Κήρυκο στις Οξιές. Τότε πρέπει να πούμε, ο μοναδικός δρόμος που υπήρχε σε όλο το νησί ήταν λίγα χιλιόμετρα κόκκινος χωματόδρομος. Φυσικά αυτοκίνητα δεν υπήρχαν, ούτε αμάξια ή κάρα. Έπρεπε τότε να είχες γερά πόδια και καλά πνευμόνια. Από τον Άγιο Κήρυκο στον Εύδηλο με σταθμό στο Καραβόσταμο – η απόσταση αυτή για μένα ήταν τότε παιχνιδάκι και την είχα κάνει πολλές φορές. Θυμάμαι πως όταν φτάναμε στην κορυφή, τότε ξαπλώναμε με τα απέραντα πελάγη στα πόδια μας. Ποτέ ξανά δεν είδα ένα τέτοιο γαλάζιο. Ποτέ ξανά δεν ένοιωσα στο πρόσωπο μου μια τέτοια φρεσκάδα. Ο δροσερός πελαγίσιος άνεμος με μεθούσε, μου άλλαζε την διάθεση και με έκανε ανεξήγητα ευτυχισμένο. Αυτό το συναίσθημα είχα την τύχη να το ζήσω αγναντεύοντας το Αιγαίο από διαφορετικά μέρη. Τους Βρακάδες ή την Ακαμάτρα.
Το gossip-tv.gr βρέθηκε στο χωριό Βρακάδες και σας δείχνει πώς είναι σήμερα το μουσείο
