Η απερίσκεπτη θυσία της Λάικα..

Μισή χάσκι και μισή τεριέ, ήταν περίπου 3 ετών τότε. Την επέλεξαν γιατί ήταν ήρεμη, πειθήνια και στο σωστό μέγεθος για την κάψουλα του Sputnik 2. Θα είχε μαζί της τροφή και νερό αλλά η αποστολή δεν περιελάμβανε επιστροφή.

Για τη Λάικα ήταν η θανατική της ποινή. Πριν κλείσουν την κάψουλα οι τεχνικοί τη φίλησαν, γνωρίζοντας πως δεν θα γύριζε ζωντανή από αυτή την περιπέτεια.

Το εσωτερικό του δορυφόρου ήταν επενδεδυμένο και ο εσωτερικός χώρος ήταν αρκετά ευρύς για να επιτρέψει στη Λάικα να ξαπλώσει ή να στέκεται. Η εσωτερική θερμοκρασία ρυθμιστηκε στους 15 βαθμούς και ένα σύστημα ψύξης μπορούσε να προστατεύει το ζώο από υπερβολικές θερμικές υπερτάσεις.

Στις 3 Νοεμβρίου στις 2 τα ξημερώματα, το Sputnik 2 εκτοξεύτηκε στο διάστημα. Η Λάικα μάλλον επέζησε για επτά ώρες.

Ο καρδιακός της ρυθμός διπλασιάστηκε και η αρτηριακή της πίεση έφτασε στα ύψη. Τελικά, έπειτα από χρόνια, αποκαλύφθηκε πως λίγες ώρες μετά την εκτόξευση η Λάικα πέθανε από την υπερθέρμανση εξαιτίας μιας βλάβης στον πύραυλο και όχι όπως ανέφεραν οι Ρώσοι από την έλλειψη οξυγόνου την έκτη μέρα.

Όπως είχε προβλεφθεί, το άψυχο κορμί της Λάικα εξαυλώθηκε μαζί με τον «Sputniκ 2» κατά την επάνοδο στη γήινη ατμόσφαιρα.

Και μετά η Λάικα, με όχημα τον Sputnik έφτασε στα σύννεφα της αθανασίας: Έγινε γραμματόσημο, μάρκα σοκολάτας, μάρκα τσιγάρων, σκυλοτροφή και τέλος – τι τιμή – το 1997 μετά 40 χρόνια από την πτήση της στο θάνατο, στο μνημείο πεσόντων αστροναυτών κοντά στη Μόσχα, τοποθετήθηκε με ευλάβεια το άγαλμα της!

Μόνη της στο διάστημα.

Ο δορυφόρος επέστρεψε στην ατμόσφαιρα 5 μήνες αργότερα, στις 14 Απριλίου 1958, αφού γύρισε 2.570 γύρους γύρω από τη Γη.

Διαλύθηκε με την επιστροφή στην ατμόσφαιρα.

Υπάρχει μια βαθιά ενοχή που όλοι μας πρέπει να νιώθουμε διαβάζοντας τι κάναμε στη Λάικα. Η ανθρώπινη πρόοδος έχει συχνά επιτευχθεί σε βάρος των ζώων που δεν είχαν καμία σχέση με την επιθυμία μας για υπεροχή.

«Την χάιδεψα και έκλαψα και ζήτησα να μας συγχωρέσει», θυμήθηκε χρόνια μετά η ρωσίδα βιολόγος Adilya Kotovskaya… Πάντα οι άνθρωποι δακρύζουν για τα εγκλήματά τους και ζητούν συγγνώμη, αφού τα πράξουν. Άλλωστε αν δεν αμαρτήσεις πώς θα αγιάσεις; Ε;

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό ήταν ένα αποδεκτό τίμημα για τις κατακτήσεις μας, αλλά φαίνεται προφανές, ακόμη και διαβάζοντας αυτήν την ιστορία, ότι ήταν στην πραγματικότητα απλώς μια τετριμμένη μορφή παρεξήγησης.

Είχαμε χρέος να διαλέξουμε άλλο δρόμο.

Αυτό το καθήκον το έχουμε και σήμερα.

Συγγνώμη που η ανθρωπότητα σου φέρθηκε έτσι, Λάικα !