Πριν από περίπου 5,5 εκατομμύρια χρόνια, σχεδόν τα τρία τέταρτα της Μεσογείου εξατμίστηκαν στον αέρα – και νέα έρευνα βοηθά να εξηγηθεί τι προκάλεσε αυτό το συμβάν, γνωστό ως Μεσσηνιακή Κρίση Αλατότητας (MSC).
Το ακραίο γεγονός της εξάτμισης συνέβη στην πραγματικότητα σε δύο φάσεις, σύμφωνα με τη διεθνή ομάδα πίσω από τη νέα μελέτη, αναφέρει το Science Alert.
Με την ανάλυση των ισοτόπων του χλωρίου στις εναποθέσεις αλάτων στον πυθμένα και μέσω προσομοιώσεων, οι ερευνητές κατόρθωσαν να εντοπίσουν πότε, πού και πώς χάθηκε το 70% του νερού της Μεσογείου.
Η πρώτη φάση διήρκησε 35.000 χρόνια, όταν περιορίστηκε η ροή υδάτων από τον ωκεανό, μέσω της διαδρομής που τώρα είναι γνωστή ως Στενό του Γιβραλτάρ. Καθώς το θαλασσινό νερό που βρισκόταν στην Μεσόγειο δεν ανανεωνόταν από τον Ατλαντικό ωκεανό, επιταχύνθηκε η απόθεση αλάτων στον πυθμένα και ο ρυθμός εξάτμισης του νερού.
Η δεύτερη φάση διήρκησε 10.000 χρόνια και έλαβε χώρα όταν η Μεσόγειος ήταν εντελώς αποκλεισμένη, επιταχύνοντας την όλη διαδικασία.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επιστήμονα του συστήματος της Γης, Giovanni Aloisi από το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας (CNRS), διαπίστωσαν ότι σε ορισμένες περιοχές, τα επίπεδα του νερού θα είχαν πέσει έως και 2,1 χιλιόμετρα.
Καθώς το νερό υποχωρούσε στη φάση 2, η υποθαλάσσια οροσειρά στο Στενό της Σικελίας θα είχε εκτεθεί, υποστηρίζει η ομάδα – διαχωρίζοντας αποτελεσματικά τη Μεσόγειο Θάλασσα στα δύο και σχηματίζοντας μια γέφυρα ξηράς μεταξύ Αφρικής και Ευρώπης.
Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε ταχύτερους ρυθμούς εξάτμισης στη ανατολική Μεσόγειο, όπου οι μεγαλύτερες μειώσεις στην στάθμη της θάλασσας θα είχαν συμβεί – και οι περισσότερες εναποθέσεις αλάτων βρέθηκαν και στις δύο αυτές φάσεις.
Οι επιστήμονες συζητούν εδώ και καιρό πώς συνέβη η MSC και αν συνέβη όταν η Μεσόγειος αποκόπηκε πλήρως από τον Ατλαντικό. Αυτή η νέα μελέτη υποδεικνύει ότι και οι δύο απόψεις είναι σωστές – ότι ήταν μια διαδικασία δύο φάσεων.
Οι ερευνητές δεν εξετάζουν γιατί η Μεσόγειος απομονώθηκε, αλλά το ύστερο Μειόκαινο ήταν μια εποχή εκτεταμένης, δραματικής τεκτονικής δραστηριότητας. Το ίδιο το MSC θα είχε προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη αναταραχή, καθώς η πίεση αυξήθηκε στον επιφανειακό φλοιό και οι γύρω περιοχές στέγνωσαν.
«Το τεράστιο μέγεθος της καταθλίψεως της Μεσογείου που δημιουργήθηκε από την πτώση της στάθμης του νερού κατά τη διάρκεια της MSC – που αντιστοιχεί σε απώλεια όγκου 69% του όγκου του νερού της Μεσογείου – θα είχε προκαλέσει κλιματικές επιπτώσεις σε πλανητική κλίμακα, προκαλώντας αλλαγές στα πρότυπα βροχοπτώσεων, ένα σενάριο που υποδεικνύεται από τα δεδομένα προγνωστικών βροχοπτώσεων», γράφουν οι συγγραφείς στο δημοσιευμένο άρθρο τους.
Σήμερα, το Στενό του Γιβραλτάρ είναι πολύ πιο πλατύ και βαθύ απ′ ό,τι ήταν κατά την φάση 1 της MSC. Αν δεν υπήρχε αυτή η σύνδεση με τον Ατλαντικό Ωκεανό, εκτιμάται ότι σήμερα η στάθμη της θάλασσας της Μεσογείου θα υποχωρούσε περίπου μισό μέτρο κάθε χρόνο.
Τελικά, το το γεγονός της πλημμύρας του Zanclean ανέτρεψε τις επιπτώσεις του MSC, αλλά αυτή η νέα μελέτη προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες όχι μόνο για τη Μεσόγειο Θάλασσα, αλλά και για τις αλλαγές σε ολόκληρη την περιοχή κατά τη διάρκεια αυτής της καθοριστικής περιόδου της ιστορίας.
«Τα αποτελέσματά έχουν ευρύτερες συνέπειες για τη βιολογική, γεωλογική και κλιματική εξέλιξη του μεσογειακού χώρου, και πέρα από αυτόν», γράφουν οι ερευνητές.
