Η Μεγάλη Δευτέρα σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας, της πιο κατανυκτικής και ιερής περιόδου του εκκλησιαστικού έτους. Είναι η στιγμή που η Εκκλησία μας καλεί σε εσωτερική στροφή, αυτοεξέταση και προετοιμασία για το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού.
Η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στην ανάμνηση του Παγκάλου Ιωσήφ, ενός από τους δώδεκα γιους του Ιακώβ, ο οποίος μέσα από τις δοκιμασίες και τις συκοφαντίες κατόρθωσε να αναδειχθεί σε παράδειγμα αγνότητας, υπομονής και δικαιοσύνης. Παράλληλα, προβάλλεται και η καταδίκη της άκαρπης συκιάς, από τον ίδιο τον Ιησού, μια πράξη συμβολική που αποκαλύπτει τη σημασία του πνευματικού καρπού στη ζωή του ανθρώπου: πίστης, αγάπης, συγχώρεσης, προσφοράς.
Η Μεγάλη Δευτέρα δεν κραυγάζει, δεν συγκλονίζει με γεγονότα – είναι όμως η αρχή της Μεγάλης Σιωπής, εκείνης της εσωτερικής πορείας που καλούμαστε να διανύσουμε, όχι με εξωτερικές πράξεις, αλλά με ειλικρίνεια . Δεν είναι τυχαίο ότι το τροπάριο της ημέρας μάς καλεί να ντυθούμε τον «νυμφώνα», δηλαδή τη χαρά της βασιλείας του Θεού, με καθαρή καρδιά.
Είναι η μέρα που μας υπενθυμίζει πως η αληθινή πίστη δεν φαίνεται από τα λόγια, αλλά από τον καρπό που παράγουμε στη ζωή μας. Κι αυτός ο καρπός, δεν είναι άλλος από την ανιδιοτελή αγάπη.
Καθώς ανοίγει το πέπλο αυτής της αγίας εβδομάδας, ας σκύψουμε μέσα μας με αλήθεια. Ας αφουγκραστούμε τη σιωπή και ας επιτρέψουμε στο Φως να μας βρει έτοιμους. Γιατί ο Νυμφίος έρχεται, κι εμείς καλούμαστε να τον αναγνωρίσουμε όχι με φόβο, αλλά με καρδιά που περιμένει.
