Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι: Το σπουδαίο μάθημα ζωής από τη φιλοξενία των παιδιών της ΝΙΚΗΣ στην Κεφαλονιά
Μια συγκινητική εκδήλωση μας δίδαξε ότι η αναπηρία δεν είναι η εξαίρεση αλλά η κοινή ανθρώπινη μοίρα — και μόνο αν το καταλάβουμε, μπορούμε να χτίσουμε μια καλύτερη ζωή για τον καθένα μας , έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας.
Το Σάββατο το απόγευμα, στο ισόγειο του Θεάτρου «ΚΕΦΑΛΟΣ» στο Αργοστόλι, η Κεφαλονιά έγινε μάρτυρας ενός αληθινού μαθήματος ζωής. Με αφορμή τη φιλοξενία δέκα ατόμων με αυτισμό από τον Σύλλογο “ΝΙΚΗ – Victor Artant”, η απλή τελετή εξελίχθηκε σε μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, ικανή να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο — και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Δεν υπάρχουν πολλές στιγμές που μια εκδήλωση υπερβαίνει το τυπικό της χαρακτήρα και μεταμορφώνεται σε μάθημα ζωής. Το Σάββατο το απόγευμα στο Θέατρο ΚΕΦΑΛΟΣ ήταν μία από αυτές τις σπάνιες στιγμές.
Η συγκέντρωση για τον απολογισμό της φιλοξενίας δέκα παιδιών με αυτισμό από το Σύλλογο ΝΙΚΗ – Victor Artant, παρουσία της Περιφέρειας, του Δήμου Αργοστολίου, της Εκκλησίας και ιδιωτών, έφερε στην επιφάνεια όχι μόνο το μεγαλείο της προσφοράς αλλά και την αδήριτη ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την αναπηρία.
Ο πρόεδρος της “ΝΙΚΗΣ”, Βαγγέλης Σπράος με λόγια λιτά και ειλικρινή, ξετύλιξε αλήθειες που συνήθως προτιμούμε να αγνοούμε και μας “ταρακούνησε”.
«Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι», είπε.
Ένα ατύχημα, μια ασθένεια, ένα απρόοπτο μπορεί να αλλάξει τη ζωή οποιουδήποτε από εμάς μέσα σε μια στιγμή. Και όμως, φερόμαστε σαν να είναι κάτι που δεν μας αφορά.
Και αυτή η ψευδαίσθηση της ασφάλειας, αυτή η απόσταση, είναι που γεννά τις μεγαλύτερες αδικίες.
Ο πρόεδρος μίλησε για τη λανθασμένη τάση της κοινωνίας να «γλυκαίνει» την αναπηρία με όρους όπως “ειδικές ικανότητες” ή “ειδικά χαρίσματα”.
Η αλήθεια είναι σκληρή και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε χωρίς ωραιοποιήσεις:
υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να έχουν αυτό που η κοινωνία θεωρεί “κανονική ζωή”.
Η αναπηρία δεν είναι επιλογή. Δεν είναι στίγμα.
Είναι μια διαφορετική συνθήκη ύπαρξης.
Και το καθήκον της κοινωνίας δεν είναι να την ωραιοποιήσει αλλά να τη συμπεριλάβει με αλήθεια και ισότητα.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι η ίδια η αναπηρία.
Είναι η κοινωνία που βάζει φραγμούς:
- Οι υποδομές που αγνοούν τις ανάγκες των αναπήρων.
- Οι πολιτικές που δίνουν ψίχουλα αντί για ουσιαστική υποστήριξη.
- Οι χώροι εργασίας όπου οι ανάπηροι εργαζόμενοι παραμένουν ανενεργοί, αποκλεισμένοι από την ουσιαστική συμμετοχή.
Με σπαρακτική ειλικρίνεια, ο πρόεδρος ανέφερε το παράδειγμα των ατόμων με αναπηρία που προσλαμβάνονται στον δημόσιο τομέα αλλά αφήνονται στο περιθώριο.
«Ούτε μια φωτοτυπία δεν τους αφήνουν να βγάλουν», είπε χαρακτηριστικά.
Όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί οι γύρω τους δεν τους δίνουν την ευκαιρία, από άγνοια ή προκατάληψη.
Αναφέρθηκε επίσης στη λάθος συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα:
- Το επίμονο βλέμμα σε ένα άτομο με αναπηρία.
- Η αποστροφή ή η αμηχανία.
- Η αποφυγή της επαφής.
Η σωστή στάση είναι μία: φυσικότητα, ενδιαφέρον όταν χρειάζεται, και σεβασμός.
Ούτε υπερπροστασία, ούτε περιέργεια, ούτε αόρατοί τους.
Συγκλονιστική ήταν και η αναφορά στον τεράστιο ρόλο που σηκώνουν οι οικογένειες των ατόμων με αναπηρία:
- Μόνες τους παλεύουν για την εκπαίδευση, τη φροντίδα, την κοινωνική ζωή των παιδιών τους.
- Χωρίς τη στήριξη που οφείλει να παρέχει η Πολιτεία.
- Με ένα επίδομα που δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τις πραγματικές ανάγκες.
Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το κράτος αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη. Δημιουργεί δομές που εξασφαλίζουν ότι οι οικογένειες παραμένουν οικογένειες — και όχι φροντιστές πλήρους απασχόλησης.
Η χαρά —αυτή η ζωτική, απλή χαρά της συμμετοχής στη ζωή— ήταν ένα ακόμα κεντρικό μήνυμα:
Κολύμπι, σπορ, εκδρομές, επισκέψεις σε μουσεία, ναούς και μοναστήρια — όλα αυτά δεν είναι πολυτέλεια για ένα άτομο με αναπηρία. Είναι ανάγκη.
Είναι το μέσο για να εξελιχθούν, να νιώσουν ισότιμα, να ονειρευτούν, να υπάρξουν.
♣ Μια χρήσιμη πληροφορία: Ο Σύλλογος στην Αθήνα διαθέτει ξενώνα φιλοξενίας για οικογένειες που χρειάζεται να ταξιδέψουν, π.χ. για ιατρικές εξετάσεις ή θεραπείες. Ο ξενώνας είναι διαθέσιμος και για οικογένειες από την Κεφαλονιά.
Ο πρόεδρος αποκάλυψε ότι ορισμένα από τα παιδιά που φιλοξενήθηκαν φέτος στην Κεφαλονιά είχαν έρθει ξανά πριν από είκοσι χρόνια, μικρά παιδιά τότε.
Σήμερα, χάρη σε δράσεις σαν αυτή, είναι ενήλικες που προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο αυτόνομα γίνεται.
Η συμμετοχή της Μητρόπολης Κεφαλληνίας, της Περιφέρειας, του Δήμου Αργοστολίου, του Δήμου Σάμης, του Δήμου ΙΘάκης, της Levante Ferries , του Ιππικού Ομίλου Σάμης στη φετινή φιλοξενία είναι ένα φωτεινό παράδειγμα ότι όταν θέλουμε, μπορούμε. Ότι η κοινωνία μας μπορεί να γίνει καλύτερη όταν λειτουργεί με αγάπη, προγραμματισμό και πραγματική συμπερίληψη.
Στο τέλος της βραδιάς, τα παιδιά προσέφεραν στους φορείς τιμητικές πλακέτες.
Όχι σαν χρέος, αλλά σαν ευχαριστία από καρδιάς.
Και η συγκίνηση ήταν διάχυτη.
Αυτή η βραδιά, αυτή η συνάντηση, μας δίδαξε κάτι βαθύτερο:
Η αναπηρία δεν ανήκει στους άλλους. Ανήκει σε όλους μας. Είναι η πιο κοινή, η πιο ανθρώπινη πιθανότητα.
Και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε,
όσο πιο ειλικρινά το αποδεχτούμε,
τόσο πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη θα γίνει η δική μας ζωή.
Ελένη Δ. Χιόνη
√ Πληροφορίες για τη δράση του Συλλόγου, εδω https://victorartant.gr/
ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ
Οι βραβεύσεις σε όσους βοήθησαν να γίνει πραγματικότητα αυτή η δράση στην Κεφαλονιά την οποία συντόνισε εκ μέρους του Δήμου Αργοστολίου η Αντιδήμαρχος Κρυσταλλία Μιχαλάτου η οποία εισέπραξε πολύ αγάπη και ευχαριστίες για τη συμβολή της.
Βραβεύτηκαν απο τα παιδιά : Η Μητρόπολη Κεφαλληνίας, η Περιφερειακή Ενότητα Κεφαλονιάς Ιθάκης, ο Δήμος Αργοστολίου, ο Δήμος Σάμης, η Αντιδήμαρχος Κρυσταλλία Μιχαλάτου, η Levante Ferries, o Ιππικός Ομιλος Σάμης,
