Είναι καλοκαίρι του 2012. Η Κέλλυ είναι ένα κορίτσι 29 ετών το οποίο βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής του. Εχει σπουδάσει οικονομικά, έχει καλή δουλειά σε τράπεζα, ζει μόνη της, είναι ανεξάρτητη, στέκεται στα πόδια της. Όπως κάθε καλοκαίρι, βρίσκεται στη Χίο (τόπο καταγωγής της) για διακοπές. Ενα μεσημέρι μπαίνει στο αμάξι της και ξεκινά για τη βόλτα που θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα. Δεν φοράει ζώνη ασφαλείας από την αρχή (κάτι που χαρακτηρίζει ως τη μεγαλύτερη βλακεία που έχει κάνει ποτέ). Ενώ οδηγεί προσπαθεί να βάλει τη ζώνη εν κινήσει (πόσες φορές το έχουμε κάνει όλοι), τα χέρια της μπερδεύονται, βγαίνει εκτός πορείας και σε μια απότομη στροφή προσπαθώντας να αποφύγει το αμάξι που έρχεται από το απέναντι ρεύμα καταλήγει στον γκρεμό. Ως εκ θαύματος επιζεί, όμως θα πληρώσει ένα σκληρό τίμημα. Δεν θα σταθεί ξανά στα πόδια της.Αυτή η ιστορία που μοιάζει με σενάριο δραματικής ταινίας είναι η αληθινή ιστορία της Κέλλυς Λουφάκη και δεν είναι καθόλου δραματική, γιατί η ίδια αποφάσισε να πάρει στα χέρια της το σενάριο και να το μετατρέψει σε μια αισιόδοξη εμπειρία. Μια εμπειρία μέσα από την οποία βγήκε πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη να ζήσει τη ζωή μέχρι το μεδούλι.
Φόρεσε φτερά στο αναπηρικό της αμαξίδιο και απογείωσε τη ζωή της
Το «χαζό» αυτό ατύχημα – όπως το περιγράφει η ίδια – την άλλαξε για πάντα. Αλλά όχι προς το χειρότερο. «Θα μπορούσα να πω ότι είμαι πιο ευτυχισμένη και πιο γεμάτη μετά το ατύχημα» μου λέει χωρίς κανένα κόμπο στη φωνή της. Την ώρα που οι περισσότεροι μιζεριάζουμε και εγκαταλείπουμε τον αγώνα με την παραμικρή δυσκολία, η Κέλλυ φόρεσε φτερά στο αναπηρικό της αμαξίδιο και απογείωσε τη ζωή της.«Μέσα από την αναπηρία ανακάλυψα πράγματα που δεν ήξερα ότι είχα μέσα μου» λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, μιλώντας για όσα έχει πετύχει τα τελευταία πέντε χρόνια. Χωρίς να έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό, ξεκίνησε ξιφασκία σε αναπηρικό αμαξίδιο για να βοηθήσει την αποκατάστασή της μετά από πρόταση του προπονητή της. Μέσα σε δύο μήνες εντάχθηκε στην ολυμπιακή ομάδα ξιφασκίας. Και τον περασμένο Αύγουστο έγινε η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που λαμβάνει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα της ξιφασκίας με αναπηρικό αμαξίδιο.«Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσω μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι σαν παραμύθι για μένα» τονίζει.
Δεν ήταν εύκολο αλλά δεν εγκατέλειψε
Η διαδρομή από το ατύχημα που άλλαξε τη ζωή της μέχρι την κορυφαία εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο δεν ήταν εύκολη. Ωστόσο, η Κέλλυ δεν ένιωσε ποτέ οργή, δεν είπε «Θεέ μου γιατί σε μένα»;
«Νιώθω τυχερή που έζησα. Θα μπορούσα να μην ζω σήμερα. Τα θυμάμαι όλα, είχα τις αισθήσεις μου. Θα πω ψέματα αν ισχυριστώ ότι δεν έκλαψα, οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι. Κατάφερα όμως να το αποδεχτώ σύντομα και να συνεχίσω τη ζωή μου πιο δυνατή. Πλέον, το αμαξίδιο είναι τα πόδια μου. Δεν έχει αλλάξει κάτι, είμαι το ίδιο άτομο. Απλά μέσα από αυτό το ταξίδι έγινα καλύτερος άνθρωπος, η αναπηρία με ωρίμασε, πολλές φορές νιώθω πως ήταν ευλογία στη ζωή μου. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η ζωή μας ανατρέπεται από στιγμή σε στιγμή. Αυτό που συνέβη σε μένα θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.
Ομως, δεν χάνω την πίστη και την ελπίδα μου. Είχα μέσα μου κρυμμένα πράγματα που χωρίς το ατύχημα δεν θα έβγαιναν προς τα έξω».
Η επιστροφή στη δουλειά μετά το ατύχημα
Η Κέλλυ ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της γιατί εργαζόταν σε μια μεγάλη τράπεζα, η οποία τη στήριξε καθ’ όλη της διάρκεια της αποκατάστασης και επιστρέφοντας την βοήθησε να προσαρμοστεί και να συνεχίσει τη δουλειά της σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει για την πλειοψηφία των ατόμων που βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις.
«Πολλοί απολύονται μετά το ατύχημα, και αποβάλλονται από την αγορά εργασίας» λέει η Κέλλυ τονίζοντας ότι πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι τα άτομα με αναπηρία είναι εξίσου λειτουργικά και αποδοτικά. «Δυστυχώς, στη χώρα μας θεωρούμε την αναπηρία ταμπού, κουσούρι, ελάττωμα. Δεν είναι» προσθέτει. «Ομως πρέπει κι εμείς να βγούμε, να φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.
Τα πρακτικά προβλήματα στη ζωή της
Ζει μόνη της στο διαμέρισμά της στη Νίκαια και είναι ανεξάρτητη. Εχει μάθει να χαμογελάει στα δύσκολα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες. Πολλές φορές αντιμετωπίζει προβλήματα μετακίνησης, βρίσκοντας κλειστές τις ράμπες. Δεν μπορεί να πάει με ευκολία για καφέ ή για ποτό, αφού πολλά μαγαζιά δεν έχουν πρόσβαση ούτε τουαλέτες. Αυτά και άλλα περιορίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
«Πρέπει να γίνουν αλλαγές στην Ελλάδα γιατί είμαστε πολύ πίσω στα θέματα των ΑΜΕΑ» τονίζει.
Μια δυναμική γυναίκα που χαρίζει ελπίδα και ζωή
Η Κέλλυ όχι μόνο δεν καθηλώθηκε μετά το ατύχημα, αλλά είναι δωρήτρια οργάνων, αιμοδότρια, εθελοντής δότης μυελού των οστών, συμμετέχει σε πολλές εθελοντικές δράσεις, μιλάει σε σχολεία δίνοντας μαθήματα ζωής στα μικρά παιδιά. Λατρεύει την προσφορά και δεν ζητά τίποτα σε αντάλλαγμα. Μόνο αγάπη, την οποία εισπράττει απλόχερα από τον απλό κόσμο.
Δηλώνει πιο ευτυχισμένη μετά το ατύχημα
Η Κέλλυ κάθισε στο αναπηρικό αμαξίδιο, του φόρεσε φτερά και… απογειώθηκε. «Εχω ζήσει τόσες συγκλονιστικές εμπειρίες μέσω του αθλητισμού, έχω κάνει τόσα ταξίδια, εχω ζήσει εμπειρίες συγκλονιστικές που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τις ζήσω… Θα μπορούσα να πω ότι είμαι πιο ευτυχισμένη και πιο γεμάτη μετά το ατύχημα» λέει.
«Εχω μάθει να χαμογελάω στις δυσκολίες της ζωής. Δεν θα χάσω ποτέ το χαμόγελό μου. Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και τις ανεξάντλητες δυνατότητές μας. Να έχουμε όνειρα και στόχους. Να μην χάνουμε την ελπίδα μας».
