Πυγμαχία. Ένα άθλημα που μέχρι πρόσφατα θεωρείτο άβατο για τις γυναίκες. Μία κοπέλα, όμως, η Χριστίνα Λιναρδάτου Ντουράν, έχει βαλθεί να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο. Με το “παρατσούκλι” Black Mamba, από το γνωστό και άκρως θανατηφόρο φίδι, σωριάζει αντιπάλους στα ρινγκ. Όπως αποκαλύπτει η ίδια, ο προπονητής της Μανώλης Λαβδάκης της έδωσε το “nick” αυτό. Και όχι άδικα. Οι μισοί νικηφόροι αγώνες της είναι με νοκ άουτ!
Κι όποιος βιαστεί να πει πως το όνομα εμπεριέχει στοιχείο υπερβολής καλά θα κάνει να ρίξει μια ματιά στους τίτλους της. Κατέχει τον international τίτλο της UBF και τον εθνικό τίτλο Αγίου Δομινίκου. Έχει παίξει για τον παγκόσμιο τίτλο της WBC ενάντια της Νο1 στον κόσμο Delfine Persoon και αυτή ήταν η μοναδική της ήττα! Νούμερο 17 στον κόσμο και νούμερο 13 στην WBC. Στην ερώτηση πώς και διάλεξε το μποξ, ένα “αντρικό” άθλημα, η Χριστίνα ξαφνιάζει: «Είναι ένα δύσκολο άθλημα που απαιτεί πολλές ικανότητες αλλά το πιο σημαντικό είναι η εξυπνάδα και η στρατηγική, η πυγμαχία είναι σκάκι! Εγώ ασχολήθηκα γιατί εξαρχής το είδα σαν πολεμική τέχνη, έτσι όπως μου το δίδασκε ο προπονητής μου και όχι σαν βάρβαρο άθλημα. Ήθελα να κάνω όμορφα πράγματα στο ρινγκ και όχι να παίξω ξύλο. Για μένα η πυγμαχία είναι οτι είναι η μουσική για το συνθέτη, ο χορός για τον χορευτή και ο πίνακας για τον ζωγράφο».
Η αθλήτρια του “Περσέα” όμως δεν είναι μαχήτρια πάνω στα ρινγκ. Παίρνει θέση για την κακοποίηση της γυναίκας, “ψυχολογικής και σωματικής”, όπως τονίζει, συμβουλεύοντας τις γυναίκες να κάνουν πυγμαχία, όχι όμως για να χτυπούν: «Μέσα από την πυγμαχία θα αποκτήσουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό, μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τους φόβους σου, τον θυμό σου και το άγχος σου».
Κι επειδή οι μέρες που ζούμε είναι “περίεργες” και ακούγονται διάφορα για τον χώρο των πολεμικών τεχνών, η Χριστίνα Λιναρδάτου Ντουράν, σχεδόν στα 30 της και προερχόμενη από τον Άγιο Δομήνικο, απαντά και για το αν έχει βιώσει τον ρατσισμό: «Ο ρατσισμός απευθύνεται σε ηλίθιους-αμόρφωτους ανθρώπους που όπλο τους είναι ο φανατισμός. Προσωπικά έχω δεχθεί ρατσιστικά σχόλια. Όχι όμως στο γυμναστήριο και στον χώρο των πολεμικών τεχνών. Φυσικά και έχω δεχτεί ρστσιστικά σχόλια στη ζωή μου, πλέον, όμως, δεν με επηρεάζει τίποτα από αυτά και αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι όσοι είναι θύματα ρατσισμού ή bullying είναι ότι δεν είναι κακό να είσαι διαφορετικός με τα χαρίσματα κ τα ελατώματά σου» δηλώνει.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη που παραχώρησε στο TheTOC:
-Θέλω να ξεκινήσω με το εξής: Το «παρατσούκλι» σου στο δύσκολο άθλημα της πυγμαχίας είναι Black Mamba. Από πού προέκυψε αυτό; Είσαι τόσο «θανατηφόρα» όσο το γνωστό και άκρως επικίνδυνο φίδι;
Το παρατσούκλι μου το έδωσε ο προπονητής μου Μανώλης Λαβδάκης. Ήταν ο πρώτος που πίστεψε στο ταλέντο μου και στις δυνατότητές μου. Θεώρησε ότι μου ταιριάζει γιατί είμαι δυνατή και ευκίνητη, συνεπώς… επικίνδυνη. Μάλλον κάτι ήξερε. Δεν είναι τυχαίο που οι μισοί από τους επαγγελματικούς αγώνες μου είναι με Knock out.
-Στην ηλικία που είσαι και έχεις ήδη μία αξιοπρόσεκτη συλλογή από τίτλους. Ανάμεσά τους και ένας παγκόσμιος, σωστά;
Από τίτλους και βραβέυσεις πάμε καλά. Αυτήν τη στιγμή κατέχω τον international τίτλο της UBF και τον εθνικό τίτλο Αγίου Δομινίκου. Έχω παίξει για τον παγκόσμιο τίτλο της WBC ενάντια της Νο1 στον κόσμο Delfine Persoon, αλλά δεν τα κατάφερα και έκανα την πρώτη και μοναδική ήττα που έχω. Ετοιμαζόμουν για να ξαναπαιξω για την WBC αλλά ο αγώνας ακυρώθηκε από την αντίπαλη πλευρά. Είμαι περήφανη για όλα αυτά και προχωράμε για ακόμη μεγαλύτερες κατακτήσεις και επιτυχίες.
-Εάν δεν κάνω λάθος έχεις πάει στις ΗΠΑ όπου προπονήθηκες, αλλά αγωνίστηκες κιόλας. Έχει δώσει ώθηση αυτό στην καριέρα σου;
Στις ΗΠΑ δεν έχω πάει, είναι όμως το επόμενο βήμα. Είχα πάει για ένα χρόνο στον Άγιο Δομίνικο στη Λατινική Αμερική. Το team μου θεώρησε ότι έπρπε να περάσω απο αυτή την διαδικασία και να προπονηθώ με αθλητές με μεγάλη εμπειρία και διακρίσεις, επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Να επιβιώσω σε γυμναστήρια όπου οι αθλητές έχουν άλλη νοοτροπία, είναι σκληραγωγημένοι. Εκεί οι αθλητές, όταν έμπαιναν στο ρινγκ, ήταν για να τελειώσουν τον αντίπαλο. Ήταν εμπειρία ζωής που με έκανε πιο δυνατή πυγμάχο αλλά και πιο δυνατό άνθρωπο.
-Σκέφτηκες ποτέ να εγκαταλείψεις την Ελλάδα και να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό; Φαντάζομαι αυτό θα ήταν ένα τεράστιο άλμα για σένα…
Φυσικά και το έχω σκεφτεί, είναι φυσική εξέλιξη του στόχου που έχω βάλει. Έφυγα ήδη μια φορά και εννοείται πως θα ξαναφύγω. Την καριέρα μου την κάνω ήδη στο εξωτερικό, είμαι Νο 17 στον κόσμο και Νο 13 στα ranking της WBC. Είτε μένω Ελλάδα, είτε σε άλλη χώρα η καριέρα μου είναι αυτή. Απλά επειδή στην Ελλάδα η επαγγελματική πυγμαχία βρισκεται σε νηπιακό στάδιο δεν μπορείς να εξελίξες την καριέρα σου εδώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορείς να την κάνεις από εδώ. Βέβαια από εδώ γίνονται πιο δύσκολα τα πράγματα και μπορείς να χάσεις και σημαντικές ευκαιρίες κάποιες φορές.
-Πώς και ασχολήθηκες με το μποξ; Είναι ένα άθλημα που ναι έχει και γυναίκες αθλήτριες, κυρίως όμως απευθύνεται σε άντρες. Εσύ γιατί επέλεξες αυτόν τον χώρο;
Είναι ένα άθλημα που απευθύνεται σε όλους. Ασχολούνται κυρίως άντρες, αλλά και πολλές γυναίκες και όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότερες. Είναι ένα δύσκολο άθλημα που απαιτεί πολλές ικανότητες όπως είναι η δύναμη, η αντοχή, η ευλιγισία, η ευκινησία, ο ρυθμός κ.α. Αλλά το πιο σημαντικό είναι η εξυπνάδα και η στρατηγική, η πυγμαχία είναι σκάκι! Εγώ ασχολήθηκα γιατί εξαρχής το είδα σαν πολεμική τέχνη, έτσι όπως μου το δίδασκε ο προπονητής μου και όχι σαν βάρβαρο άθλημα. Ήθελα να κάνω όμορφα πράγματα στο ρινγκ και όχι να παίξω ξύλο. Για μένα η πυγμαχία είναι οτι είναι η μουσική για το συνθέτη, ο χορός για τον χορευτή και ο πίνακας για τον ζωγράφο.
-Δεν θα σε ρωτήσω γιατί προτίμησες το μποξ αντί ας πούμε της γυμναστικής ή του μπαλέτου. Θα σε ρωτήσω όμως γιατί προτίμησες ένα τόσο σκληρό άθλημα και όχι μία άλλη πολεμική τέχνη;
Καταρχήν δεν επέλεξα εγώ την πυγμαχία, αυτή με επέλεξε και όσο σκληρή και αν είναι δεν είναι σκληρότερη από την ίδια τη ζωή.
-Αλήθεια, η πυγμαχία είναι ένα βίαιο σπορ;
Θα το έλεγα δύσκολο και απαιτητικό άθλημα, όχι όμως βίαιο. Αντιθέτως, μέσα από την πυγμαχία μπορείς να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον θυμό, τον φόβο, την αλαζονία, και την χαμηλή αυτοπεποίθηση.
-Ήρθες στην Ελλάδα πριν 18 χρόνια. Ασχολήθηκες αμέσως με την πυγμαχία; Όταν έλεγες ότι κάνεις αυτό το σπορ πώς αντιδρούσαν οι γύρω σου; Ειδικά οι άλλες γυναίκες;
Δεν ασχολήθηκα με την πυγμαχία με το που ήρθα. Εκανα πολλά άλλα αθλήματα γιατί ήμουν υπερκινητικό παιδί αλλά βαριόμουν και εύκολα. Οπότε οι γονείς μου από μικρή με πήγαν σε διάφορα αθλήματα. Πυγμαχία κάνω τα τελευταία 7 χρόνια . Τα πρώτα 4 χρόνια έπαιζα ερασιτεχνικό και τα τελευταία 2μιση επαγγελματικό. Όταν έλεγα ότι κάνω αυτό το άθλημα απλά μου έκανα την ερώτηση «δεν είναι βάρβαρο;». Όταν έβλεπαν αγώνα μου έρχοντουσαν με θαυμασμό και με ρωτούσαν «πως τα κάνεις όλα αυτά;».
-Οι γυναίκες ακόμα κι σήμερα πώς σε αντιμετωπίζουν;
Με θαυμασμό και σεβασμό, έτσι με αντιμετωπίζουν.
-Υπάρχουν διακρίσεις στον αθλητισμό και ειδικά σε αυτόν των μαχητικών σπορ; Στην καριέρα σου έχεις συναντήσει κάτι τέτοιο;
Σίγουρα υπάρχουν, έτσι είναι η ζωή, υπάρχουν διακρίσεις στα πάντα και φυσικά μου έχει τύχει και όχι λίγες φορές. Για αυτό σε κάθε αγώνα προσπαθώ να ακολουθήσω τη συμβουλή του προπονητή μου, να μην αφήσω περιθώρια να με αδικήσουν.
-Έχεις μιλήσει για την κακοποίηση εις βάρος της γυναίκας. Θα συμβούλευες μία γυναίκα θύμα κακοποίησης να κάνει πυγμαχία και γιατί;
Υπάρχουν πολλές γυναίκες θύματα κακοποίησης, ψυχολογικής και σωματικής. Φυσικά και θα τις συμβούλευα να κάνουν πυγμαχία, όχι μόνο για να μάθουν πως να χτυπάνε και να αμύνονται, αλλά γιατί μέσα από την πυγμαχία θα αποκτήσουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό. Μέσα από τη πυγμαχία μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τους φόβους σου, τον θυμό σου και το άγχος σου.
-Επίτρεψε μου μία δύσκολη ερώτηση. Πυγμαχία, πολεμικές τέχνες και ρατσισμός. Ακούγονται διάφορα και ήθελα να σε ρωτήσω εάν έχεις δεχτεί πότε κάποιο ρατσιστικό ή υποτημιτικό σχόλιο
Μέσα στο γυμναστήριο όπου ασκούμε την τέχνη μας, την πυγμαχία, η λέξη ρατσισμός μας είναι άγνωστη. Άνθρωποι από όλο τον κοσμο (Ρώσοι, Ουκρανοί, Αλβανοί, Άγγλοι κ.α.) οι οποίοι έρχονται στο γυμναστήριο του “Περσέα” είναι ίσοι μεταξύ τους και δεν υπάρχει καμία διάκριση. Μας ενώνει δε όλους το Ελληνικό Ολυμπιακό Ιδεώδες. Όσοι χύνουν το αίμα και τον ιδρώτα τους πάνω στο ρινγκ θεωρούνται “αδέρφια” μεταξύ τους, τα οποία ασκούνται με κοινό σκοπό. Ο ρατσισμός απευθύνεται σε ηλίθιους-αμόρφωτους ανθρώπους που όπλο τους είναι ο φανατισμός. Προσωπικά έχω δεχθεί ρατσιστικά σχόλια, όχι όμως στο γυμναστήριο και στον χώρο των πολεμικών τεχνών. Φυσικά κ έχω δεχτεί ρστσιστικά σχόλια στη ζωή μου, πλέον όμως δεν με επηρεάζει τίποτα από αυτά και αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι όσοι είναι θύματα ρατσισμού ή bullying είναι ότι δεν είναι κακό να είσαι διαφορετικός με τα χαρίσματα κ τα ελατώματά σου.
