Η Ελλάδα έχει πολλές επιτυχίες σε όλα τα αγωνίσματα, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών της. Μια μικρή χώρα που έχει μάθει να αγωνίζεται για να διακριθεί. Στον στίβο, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, την κολύμβηση, παντού.
Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ είναι μια ομάδα που μπορεί να συγκαταλέγεται στο πάνθεον του ελληνικού αθλητισμού. Όχι για τις διακρίσεις, τα κύπελλα, τις νίκες. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερες. Αλλά γιατί αυτή η ομάδα είναι αγαπητή απ’ όλους τους φιλάθλους διότι έχει χαρακτηριστικά που είχε για δεκαετίες ο ελληνικός λαός και που τείνει να χάνει τον τελευταίο καιρό.
Ο Ολυμπιακός του Σπανούλη, του Πρίντεζη και των άλλων παιδιών, κατά κύριο λόγω ελληνόπουλων θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλη τη χώρα. Να διδάσκεται στα σχολεία, όχι για τις επιτυχίες αλλά για όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν μια ομάδα – υπόδειγμα. Μια ομάδα που θα θέλαμε όλοι να είμαστε μέρος της γιατί ξεχειλίζει από υγεία. Μακριά από τη βρομιά του ποδοσφαίρου, το ελληνικό μπάσκετ, με αρκετές εξαιρέσεις και καφρίλες, είναι ο βασικός εκπρόσωπος της χώρας στον αθλητισμό, και αυτό το οφείλει και στον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών, όπως και στον ΠΑΟ των προηγούμενων.
Και ο βασικός λόγος που σήμερα γράφουμε για το φαινόμενο Ολυμπιακός είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον κάνουν μια ομάδα από ατσάλι. Ο θρίαμβος της θέλησης, ο αγώνας μέχρι το τελευταίο λεπτό, η μάχη μέχρις εσχάτων ακόμη κι όταν το παιχνίδι είναι χαμένο. Ότι δεν τα παρατάνε ούτε στις δύσκολες στιγμές, ότι είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Μια παρέα παιδιών που είναι πάνω απ’ όλα φίλοι κι ένας προπονητής μετρημένος, συνετός, ακριβοδίκαιος και κυρίως αυτοδημιούργητος. Μια ομάδα που στηρίζεται σε Ελληνόπουλα με έναν – δύο ηγέτες και τους υπόλοιπους μαχητές κανονικούς όχι σαν τους γιαλαντζί του ηλίθιου τηλεπαιχνιδιού του Σκάι.
Αλλά αρκετά ασχοληθήκαμε με τον Ολυμπιακό, δεν είμαστε αθλητικοί συντάκτες. Αυτό που γράφουμε είναι ότι αυτή η ομάδα, ο τρόπος που αγωνίζεται, που παλεύει, που αντιδρά όταν νικά ή όταν χάνει με τον σωστό τρόπο είναι όλα αυτά που θέλουμε για την Ελλάδα μας. Έτσι θα έπρεπε να είναι η πατρίδα μας και να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες, τις κρίσεις, τα κάτω και τα πάνω με τον τρόπο που ξέρει κάποιος ο οποίος έχει δει τον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών.
Όπως μια ομάδα, έτσι και μια χώρα πετυχαίνει ξεκινώντας από τον ιδιοκτήτη, τον μπροστάρη. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι όλα αυτά τα χρόνια κρατούν χαμηλό προφίλ, έχουν μια νοικοκυρεμένη ομάδα, λύνουν άμεσα τα προβλήματα κι έχουν μπολιάσει στους παίκτες το αίσθημα της οικογένειας. Ομοίως και ο διευθυντής ορχήστρας προπονητής αλλά και οι παίκτες.
Η Ελλάδα μας αποτυχαίνει τα τελευταία χρόνια γιατί δεν έχει ορθή καθοδήγηση, με ελάχιστες βέβαια εξαιρέσεις. Το βλέπει κανείς τα τελευταία δύο χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ να διχάζει αντί να ενώνει, να προκαλεί προβλήματα αντί να λύνει, να είναι ένας ατελείωτος «βόθρος» με λάθη αντί να είναι μια οικογένεια, μια ομάδα.
Το ακριβώς αντίθετο ζητά η πατρίδα. Θέλει μια φωτισμένη ηγεσία που θα είναι μπροστά και θα λύνει όλα τα προβλήματα. Που θα μπολιάζει στον ελληνικό λαό το όραμα για καλύτερες ημέρες. Που θα ξέρει πώς να διαχειριστεί την αποτυχία και πώς να συγκρατήσει την επιτυχία.
Κάποιους άλλους Αγγελόπουλους και Σφαιρόπουλους θέλει η χώρα για να βγει από την κρίση, να πείσει τους πολίτες να γίνουν μια ομάδα, μια πατρίδα. Ηγέτες με όραμα, καθαρό μυαλό και καθοδηγητικό ρόλο ζητά η χώρα. Ανθρώπους που θα εμπνέουν τον λαό, νοικοκύρηδες που θα προσέχουν τα πάντα και κυρίως ζητούν πατριώτες κι όχι «μισθοφόρους» που έρχονται να τα… αρπάξουν και να φύγουν. Η Ελλάδα χρειάζεται φωτισμένες ηγεσίες που θα εκπαιδεύσουν και τους πολίτες σε μια διαφορετική κουλτούρα. Σ’ αυτήν που λέει ότι αξίζει να παλέψεις γι’ αυτό που θες τόσο πολύ, ακόμη κι αν οι αντίπαλοι είναι ισχυρότεροι. Σ’ αυτήν που ακόμη και στις ήττες δεν απογοητεύεται κανείς αλλά όλοι μαζί προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι για την επόμενη φορά.
Στην κουλτούρα της συνεργασίας, της ομόνοιας, της αγάπης για τη χώρα, που βάζει πάντα μπροστά το εμείς από το εγώ και που οι βεντέτες, οι πρώτες φίρμες υποτάσσονται στο κοινό καλό.
Ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει μια τουρκική ομάδα χωρίς σχεδόν κανέναν Τούρκο παίκτη και χωρίς Τούρκο προπονητή. Μπορεί να χάσει αλλά ένα είναι σίγουρο. Ότι θα πέσει με ψηλά το κεφάλι. Δεν είναι το φαβορί διότι με τόσα εκατομμύρια που έχουν ρίξει οι Τουρκικές Αερογραμμές είναι η ώρα να το πάρει μια τούρκικη ομάδα.
Όμως ο Σπανούλης και τα άλλα ελληνόπουλα θα κάνουν τα πάντα για να φέρουν το τρόπαιο. Όχι για λόγους… εθνικούς, ότι δηλαδή… κερδάμε τους Τουρκαλάδες. Αλλά γιατί έτσι είναι οι Έλληνες, δεν συμβιβάζονται με την ήττα. Εκτός ίσως από το σαθρό πολιτικό σύστημα.
Είμαστε όλοι μαζί τους και για έναν ακόμη λόγο: Γιατί μπορούν να διδάξουν στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία πώς είναι καλύτερο να κάνεις έναν τίμιο αγώνα ο οποίος θα ενώσει και θα φέρει περισσότερες μελλοντικές νίκες απ’ ότι μια πρόσκαιρη.
Δεν είναι κανείς τελειωμένος όταν νικηθεί. Είναι όταν παραιτηθεί, είχε πει ο Ρ. Νίξον. Οι παίκτες του Ολυμπιακού και εκατομμύρια Έλληνες μπορεί να μην το ξέρουν. Καιρός να το μάθουν όλοι για να πάει η πατρίδα μας καλά τα επόμενα χρόνια.
ΠΗΓΗ: http://www.antinews.gr/
