Ο ήχος τους γνώριμος και πάντα το ίδιο επιβλητικός, άλλοτε «κοφτός» και άλλοτε «ρυθμικός».
Οι καμπάνες της εκκλησίας βρίσκονται από γειτονιές μέχρι απομακρυσμένα βουνά, με την τέχνη του μετάλλου να κρατά αιώνες.
Το Reuters βρέθηκε στην Παραμυθιά, στο Καρυώτι, και συναντήθηκε με την οικογένεια Γαλανόπουλου, η οποία εδώ και 215 χρόνια ασχολείται με την κατασκευή καμπανών και παραμένει ζωντανή χάρη στις εξαγωγές σε Αιθιοπία και Ρουμανία.
«Περισσότερο από το ήμισυ της παραγωγής μας πηγαίνει στο εξωτερικό», δηλώνει στο ειδησεογραφικό πρακτορείο ο Θωμάς Γαλανόπουλος.
Οπως λέει, το εργαστήρι τους παρήγαγε 120 τόνους καμπάνες για καμπαναριά στην Ελλάδα, τον χρόνο, ωστόσο, πλέον, η παραγωγή έχει πέσει στους 50 τόνους και βασικοί πελάτες είναι εκκλησίες σε Βαλκάνια και Αφρική, αλλά και Ισραήλ, Λίβανο και Αυστραλία.
Η εγχώρια ζήτηση κατέρρευσε, σύμφωνα με το Reuters, όταν η οικονομική κρίση έπληξε την Ελλάδα. Η Εκκλησία περιορίζει τις δαπάνες προκειμένου να καλύψει συσσίτια και φιλανθρωπίες για αστέγους και ανέργους, ενώ οι πιστοί έχουν κόψει τις δωρεές.
Η μεγαλύτερη καμπάνα των Γαλανόπουλων είναι 3,5 τόνων και κρέμεται από εκκλησία στη βόρεια Ελλάδα.
Μπορεί το μέγεθος της παραγωγής να μην είναι το ίδιο, αλλά το εργαστήριο σπάνια σταματάει. Η τέχνη, η επίπονη διαδικασία κυρίως της χειρωνακτικής εργασίας παραμένει αμετάβλητη.
Για τον Θωμά και τον Χρήστο Γαλανόπουλο το εργαστήρι είναι ένα έργο αγάπης.
«Πρέπει να είσαι τρελός γι’ αυτή τη δουλειά για να την κάνεις. Δεν είναι για όλους», υποστηρίζει ο Θωμάς Γαλανόπουλος, ο οποίος ανέλαβε τη δουλειά στα 12 του χρόνια, όταν πέθανε ξαφνικά ο πατέρας του.
Ο αδελφός του Χρήστος δηλώνει χαρακτηριστικά στο Reuters: «Ξοδεύω περισσότερο χρόνο εδώ από το σπίτι. Ακόμα και τις Κυριακές».
«Υπάρχει μια ηθική ικανοποίηση που έρχεται με το να κάνεις κάτι που έκανε ο παππούς σου, έκανε ο προπάππος σου και ο παππούς του», λέει μεταξύ άλλων.
«Είναι μια δουλειά που αγαπώ και ποτέ δεν σχεδιάζω να την εγκαταλείψω», τονίζει.
Φωτογραφίες αρχείου: Shutterstock
