Πριν από τέσσερα χρόνια ψηφίζαμε για να γράψουμε Ιστορία. Με πλεόνασμα ελπίδας εκείνο τον Ιανουάριο και τον Ιούλιο, με έλλειμμα ελπίδας εκείνο τον Σεπτέμβριο, πάντως ήταν η χρονιά που ο ελληνικός λαός γύριζε τον κόσμο ανάποδα.
του Νίκου Μωραΐτη
Την Κυριακή, πιθανότατα δε θα γράψουμε Ιστορία ως λαός. Θα γράψει όμως ο καθένας τη δική του προσωπική Ιστορία. Γιατί όταν κάποτε τα παιδιά μας θα μας ρωτήσουν «εσύ τι έκανες τότε;», θα μπορούμε να μη χαμηλώνουμε το βλέμμα μετανιωμένοι, να έχουμε το κεφάλι ψηλά και να πούμε: «Εγώ, παιδί μου, ήμουν απέναντι».
Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα καταληστέψει τη χώρα και θα την οδηγήσει πάλι στη χρεοκοπία. Γι’ αυτό κατασκευάστηκαν, αυτό ξέρουν να κάνουν, το έχουν καταφέρει πολύ καλά και θα το ξανακαταφέρουν. Η μίζα, η ρεμούλα, η αρπαχτή είναι η δουλειά τους. Και δική μας δουλειά είναι να προστατεύσουμε το πιο σημαντικό που έχει ένας άνθρωπος: την ακεραιότητά του.
Ο καθένας, στη μικρή διαδρομή της ζωής του, με την ψήφο του, γράφει την προσωπική του Ιστορία. Όταν η πλειοψηφία ψήφιζε τον Κώστα Σημίτη που έκανε τη διαφθορά επίσημη γλώσσα του κράτους, εγώ δεν ανήκα εκεί. Όταν η πλειοψηφία ψήφιζε τον Κώστα Καραμανλή που χρεοκόπησε τη χώρα, εγώ δεν ανήκα εκεί. Όταν, αποσβολωμένη, η πλειοψηφία ψήφιζε τον πιο ανεγκέφαλο πρωθυπουργό που είχε ποτέ η χώρα ενώ ήξερε ότι ήταν ανεγκέφαλος, εγώ δεν ανήκα εκεί. Τώρα που η πλειοψηφία, υπνωτισμένη, στρέφεται στον ανίκανο γόνο της πιο διεφθαρμένης πολιτικής οικογένειας ενώ ξέρει ότι είναι ανίκανος και διεφθαρμένος, εγώ δεν ανήκω εκεί.
Και αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος για να μη χαθεί ούτε μία ψήφος, για να μη λείψει ούτε ένας προοδευτικός πολίτης από την κάλπη: η προσωπική του διαδρομή.
Την Κυριακή, Αλέξη, δε σε ψηφίζω για σένα, για να νικήσεις. Αν γίνει το θαύμα, καλώς να ορίσει, αλλά δεν πολυπιστεύω πια στα θαύματα. Την Κυριακή, σε ψηφίζω για μένα, για την προσωπική μου αξιοπρέπεια.
