Tου Μωυσή Λίτση
mlitsis@naftemporiki.gr
Για μία ακόμη φορά η ανθρωπότητα κρατά την ανάσα της, καθώς η γεωπολιτική αβεβαιότητα στη Μέση Ανατολή κτυπά κόκκινο. Η επίθεση κατά πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας, από τους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη, οι οποίοι υποστηρίζονται από το Ιράν, δίνει το κατάλληλο πρόσχημα στον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να εντείνει τις απειλές για στρατιωτικό κτύπημα κατά του Ιράν.
Μέχρι στιγμής ούτε οι ΗΠΑ ούτε κάποια άλλη χώρα της Δύσης έχει παρουσιάσει στοιχεία που να αποδεικνύουν την άμεση ανάμιξη του Ιράν στην επίθεση αυτή. Παρ’ όλα αυτά η Ουάσιγκτον έσπευσε από την πρώτη στιγμή να κατηγορήσει ανοικτά την Τεχεράνη, θυμίζοντας το προηγούμενο του Ιράκ, όταν διατριβές φοιτητών βαπτίζονταν «αποδείξεις» για την ύπαρξη «όπλων μαζικής καταστροφής».
Η στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ το 2003 φυσικά στηρίχτηκε σε ένα μεγάλο ψέμα, προκαλώντας περαιτέρω αποσταθεροποίηση στη χώρα. Τώρα η πιθανότητα ενός ανάλογου χτυπήματος εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους αποσταθεροποίησης, σε μια περιοχή που ταλανίζεται από συγκρούσεις και περιφερειακούς ανταγωνισμούς.
Η φτωχή Υεμένη σφαγιάζεται ανηλεώς τα τεσσεράμισι τελευταία χρόνια από τη Σαουδική Αραβία, χωρίς ούτε ένα συλλαλητήριο να έχει πραγματοποιηθεί. Το Ιράν προβάλλεται στα δυτικά ΜΜΕ ως η επιτομή του «θρησκευτικού σκοταδισμού», την ώρα που ο εξίσου επικίνδυνος εκπορευόμενος από το βασίλειο των Σαούδ θρησκευτικός σκοταδισμός αποσιωπάται…
Μια στρατιωτική ενέργεια κατά του Ιράν απειλεί να επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την ήδη κακή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, αν υπάρξει μία παρατεταμένη άνοδος των τιμών του πετρελαίου.
Πέρα όμως από τις όποιες οικονομικές επιπτώσεις απειλεί με εκατόμβες νεκρών -η Υεμένη ήδη μετρά 100.000 νεκρούς και κοντά στα 8 εκατομμύρια στα πρόθυρα λιμοκτονίας- και ευρύτερη ανάφλεξη, με άγνωστο μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει.
Η αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 πυροδότησε ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα, το οποίο μπορεί να μην κατόρθωσε να σταματήσει τον πόλεμο των Μπους-Μπλερ, αφύπνισε ωστόσο συνειδήσεις για το αίμα που επρόκειτο να χυθεί στον βωμό των νέων διεθνών πετρελαϊκών ανταγωνισμών.
Τα όσα συμβαίνουν γύρω από τη φτωχή αλλά «άτυχη» γεωστρατηγικά Υεμένη, που έτυχε να βρίσκεται στους δρόμους του πετρελαίου (Κόλπος του Άντεν), υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά την κατάρα του «μαύρου χρυσού».
