Σύμφωνοι. Ήταν οι 40 πόντοι του Γκάλη και οι βολές του τίμιου γίγαντα Καμπούρη που έμειναν στην ιστορία το 1987. Αλλά αν δεν υπήρχε ο Λιβέρης Ανδρίτσος τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί και οι Σοβιετικοί θα μας είχαν κλείσει το σπίτι.
Είναι πολύ σημαντικό πράγμα όταν είσαι πελαγωμένος, σχεδόν ετοιμοθάνατος, να κάνεις έτσι μία με το χέρι σου και να βρίσκεις εκειό το πράμα που θα σε βγάλει λάδι από μία δυσκολία.
Φαντάσου πως είσαι πρωταγωνιστής σε θρίλερ. Ο κακός με τη μάσκα στα μούτρα σε έχει βάλει κάτω και σε έχει κάμει μπλε μαρέ από το ξύλο κι ετοιμάζεται να σε πνίξει με τσι χερούκλες του που σου σφίγγουν το λαιμό. Εσύ, σε μία απέρπιδα προσπάθεια να σώσεις το τομάρι σου, ψηλαφίζεις με τις παλάμες σου το πάτωμα μπας κι έβρεις κάτι που θα ανατρέψει τη κατάσταση. Και τσουπ -εντελώς τυχαία- στο υπνοδωμάτιό σου όπου συμβαίνει το σκηνικό, υπάρχει ένα ξεχασμένο μυδράλιο του αντάρτη παππού από το β’ παγκόσμιο πόλεμο που κανένας δεν είχε πάρει χαμπάρι 75 χρόνια. Το πιάνεις, δίνεις ένα σμπάρο στον κακό τση υπόθεσης και κάπου εκεί τελειώνει το έργο.
Είναι δύσκολο να απλώσεις το χέρι σε μία δεξαμενή αθρώπωνε και να πιάσεις χρυσάφι. Εγώ ένα τέτοιο παράδειγμα έχω να θυμάμαι κι έρχεται από το μακρινό (γιατί περνάνε τα χρόνια ρε πστ) 1987. Ο Γιαννάκης κάνει 5ο φάουλ, το ΣΕΦ παγώνει, οι Σοβιετικοί είναι μπροστά και οι Έλληνες νιώθουν πως ήρθε το τέλος.
Ο κόουτς Πολίτης κάνει μία έτσι με το χέρι του στο μπάγκο και σηκώνει τον Λιβέρη τον Ανδρίτσο. Θα μπορούσε να είχε πιάσει οποιονδήποτε άλλονα και τα πράματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Να χάναμε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, να κερδίζανε οι άλλοι, να μην γινότανε ποτές η Περεστρόικα και ο Γκορμπατσόφ αντί να διαφημίζει πίτσες να συνέχιζε την αγαπημένη συνήθεια των προκατόχων του και να στέλνει κόσμο για διακοπές στα πιο υπερσύγχρονα Γκουλάγκ τση Σιβηρίας.
Και χάρις σε ποιον άλλαξε η ιστορία; Η πρώτη απάντηση είναι ο Γκάλης. Τεσσαράκοντα ποντάκια τσου κάρφωσε. Αλλά για τον γκάνγκστερ αυτό δεν ήτο και τίποτα σπουδαίο. Ενάδερ ντέι ιν δι όφις, όπως λέγανε στο πατρικό του στη Βοστώνη. Η δεύτερη απάντηση είναι ο Καμπούρης. Ακούς τη φωνή του Συρίγου να σου λέει “η πρόκριση (γιατί κι εκειός ξέχασε μέσα στο χαμό ότι ήταν τελικός) στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα“. Κι όμως, ποτέ αυτά δεν θα είχαν συνβεί αν ο Ανδρίτσος δεν είχε γίνει ο από μηχανής θεός μερικά λεπτά νωρίτερα. Βλέπεις, εκείνο το γνήσιο τέκνο της παναθηναϊκής οικογένειας, βγαλμένο από τα “πέτρινα” χρόνια του μπάσκετ όταν γινότανε της μουρλής στα μπετά του “Τάφου του Ινδού” και οι παίκτες φοράγανε ακόμα κολλητά σορτσάκια, βρέθηκε από την άκρη του πάγκου στη γραμμή των βολών με την υποχρέωση να κάνει το “2 στα 2” για να στείλει το ματσάκιον στην παράτα.
Με τη γνωστή ζαμάν φου ρε δεν μπα να καίγεται ο πλανήτης έκφραση στο πρόσωπό του και τζαμπ σουτ, ο Ανδρίτσος βάζει τη μπρώτη χλατσωτή κι ασιάλιωτη και τη δεύτερη με κομμάτι περισσότερο σασπένς και τούκου τούκου στο στεφάνι. Έκανε τη δουλειά απλά και καθαρά, με την άνεση που έχει ο τύπος που κόβει εισιτήρια σε ΚΤΕΛ. Μιλάμε για τον ορισμό του από μηχανής θεού.
Η μοίρα των αθλητών είναι πως κρίνονται συνήθως για όσα κάνουν στα γήπεδα και συχνά αυτό επισκιάζει και τη συμπεριφορά τους έξω από δαύτα. Όπως για παράδειγμα εκειός ο κλαψιάρης ο Κριστιάνο που όσες φιλαθρωπίες και να κάμει, για τους περισσότερους θα είναι το αδιανόητα ταλαντούχο εγωπαθές υπεροπτικό νούμερο που τα θέλει όλα δικά του. Στην περίπτωση του Ανδρίτσου, όμως, η ίδια η κανονική ζωή ξεπέρασε τα πεπραγμένα του στο παρκέ. Μπορεί εκείνη η ψιλόλιγνη φιγούρα να μην στο ‘δειχνε, αλλά είχε περισσότερο τσαγανό και συναίσθηση του “καθήκοντος” από όσο κουβαλάγανε όλοι οι υπόλοιποι που απλά προσευχόμασταν στη Παναγία να ευστοχήσει.
Πράμα που αποδείχτηκε καμιά εικοσαρία χρόνια μετά από εκείνες τις βολές που μπήκανε μέσα κι αλλάξανε το γκόσμο. Ενώ έτρωγε με την οικογένειά του σε ένα ψητοπωλείο, έσκασε μία μπουκάλα με προπάνιο κι ελουμπάρδιασε ο τόπος. Όταν έβγαλε από κει μέσα τσου δικούς του αθρώπους, το αίμα του, αντί να φχαριστεί τον πανάγαθο που εγλιτώσανε, εκειός γύρισε πίσω για να βοηθήσει μία άγνωστη γυναίκα που καιγόταν, μ ‘αποτέλεσμα να καταλήξει με εγκαύματα στο νοσοκομείο.
Κάπως έτσι, λύθηκε και το… μυστήριο του γιατί δε λύγισε από την “καυτή” ατμόσφαιρα του γηπέδου και τη πίεση της κατάστασης. Ο άθρωπος ήταν γεννημένος ήρωας και απλά περίμενε τις συγκυρίες που το ‘βγαζαν στη φόρα. Τέτοιους τύπους χρειάζεται να πιάνουν στα χέρια τους εκείνοι που διαλέγουν. Τύπους που να λένε ελάχιστα και να κάνουν πολλά.
