Ενα απόγευμα του 1974, ένας οχτάχρονος πιτσιρικάς στέκεται έξω από ένα μαγαζί σε μια φτωχή γειτονιά του Λονδίνου απολαμβάνοντας ένα παγωτό. Μπροστά του σταματάει μια χρυσή Rolls-Royce από την οποία κατεβαίνει ένας καλοντυμένος κύριος, που πλησιάζει τον μικρό, του δίνει ένα κέρμα και του ζητάει να προσέχει το αυτοκίνητό του μέχρι να γυρίσει. Κατά την επιστροφή του ρωτάει το παιδί που κοιτάζει το εντυπωσιακό αυτοκίνητο αν του αρέσει και αυτό απαντάει: «Εγώ θα το πάρω σε μαύρο χρώμα».
Τριάντα δύο χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα, στα μέσα του 2006, ο μικρός της ιστορίας ήταν ο 42χρονος βασιλιάς του real estate στη βρετανική πρωτεύουσα και το χαρτοφυλάκιο της εταιρείας του σε ακίνητα είχε αποτιμηθεί στο 1 δισ. αγγλικές λίρες.
Μέχρι τις αρχές του 2007 ο Ανδρέας Παναγιώτου, που φημίζεται για το αισθητήριό του, είχε πουλήσει το σύνολο σχεδόν των ακινήτων του -7.000 κατοικίες ή διαμερίσματα-σε μια κίνηση ματ, όπως αποδείχθηκε, αφού λίγους μήνες μετά η αγορά του real estate στη Βρετανία κατέρρευσε λόγω της οικονομικής κρίσης.
Σήμερα, στα 54 χρόνια του, ο Ελληνοκύπριος που δεν αγαπούσε το σχολείο μιλάει για τη συναρπαστική διαδρομή του στο επιχειρείν, την εμπλοκή του στην αγορά ξενοδοχείων, αλλά και την κρίση που χτύπησε τον χώρο του real estate λόγω της πανδημίας.
Ισως πολλοί να απορήσουν για το πώς ένας άνδρας που δεν τέλειωσε κάποιο κολέγιο ή πανεπιστήμιο κατάφερε να στήσει έναν όμιλο που διαθέτει 33 ξενοδοχεία σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και να βγάλει το brand του Waldorf Astoria εκτός Νέας Υόρκης.
Η απάντηση κρύβεται στη λέξη «θέληση» και στη σκληρή δουλειά. Δουλειά που τον κρατούσε όρθιο 12 και 14 ώρες στην ημέρα όταν μπήκε σε μια αγορά που ήταν ανέκαθεν πολύ ανταγωνιστική.
Παντρεμένος τρεις φορές και με δύο διαζύγια, απολαμβάνει πλέον τη νέα του ζωή με την εντυπωσιακή Αλεξάνδρα Λοΐζου, η οποία θα τον κάνει πάλι πατέρα -έχει ήδη πέντε παιδιά από τους δύο προηγούμενους γάμους του, δύο αγόρια και τρία κορίτσια-σε λίγους μήνες. Μήνες που δεν ήταν και οι πιο εύκολοι για το δικό του Ability Group, αφού η πανδημία δεν άφησε ανεπηρέαστη τη δουλειά του, όπως μου επισημαίνει στη συνομιλία μας: «Κάθε μήνα από την αρχή της πανδημίας του κορωνοϊού στην Αγγλία χάνω 6 εκατ. ευρώ. Ευτυχώς, όμως, έχει αρχίσει να ανακάμπτει κάπως ο χώρος τους τελευταίους μήνες».
«Θέλω να επενδύσω στην Ελλάδα»
Γιος μιας φτωχής οικογένειας Κυπρίων μεταναστών, ο Ανδρέας Παναγιώτου ήθελε από μικρός να μεγαλώσει γρήγορα και να κάνει πράγματα. «Εβλεπα τους γονείς μου πόσο σκληρά δούλευαν και πόσο κουράζονταν στο καθαριστήριο που είχαν και ήθελα να κάνω κάτι καλύτερο. Δεν ήμουν καλός μαθητής στο σχολείο γιατί διαπίστωσα ότι έχανα τον καιρό μου, ενώ είχα και μια δυσκολία στο να γράφω. Για να μη λέμε πολλά, είχα δυσλεξία, όπως είχαν και οι Χένρι Φορντ, Ρίτσαρντ Μπράνσον, Νέλσον Ροκφέλερ και Γουίλιαμ Χιούλετ, άνθρωποι που έγραψαν ιστορία στο επιχειρείν».
Η δυσλεξία πάντως δεν τον εμπόδισε καθόλου να ασχοληθεί με το μποξ από τα εφτά του χρόνια και να διαπρέψει μέχρι τα 19 του στο άθλημα ρίχνοντας πολύ ξύλο. «Εδωσα 54 επίσημους αγώνες και νίκησα στους 53, ενώ ήμουν πρωταθλητής στη Βρετανία. Εχασα μόνο τον πρώτο μου αγώνα, αυτό το άθλημα ήταν η ζωή μου. Η μητέρα μου όμως δεν ήθελε να συνεχίσω επαγγελματικά και έτσι σταμάτησα. Μου έδωσε να αναλάβω ένα καθαριστήριο, αλλά η δουλειά αυτή δεν μου άρεσε καθόλου».
Ο νεαρός Παναγιώτου, όμως, είδε κάτι άλλο που του άρεσε, κι αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε το μαγαζί, το οποίο είχε άλλους δύο ορόφους με παλιά διαμερίσματα στην περιοχή του Ιβινγκτον.
«Βρήκα τον ιδιοκτήτη, έναν Εβραίο, και συμφώνησα να μου πουλήσει το κτίριο το 1985, τη χρονιά που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την αγορά ακινήτων. Ανακαίνισα δύο διαμερίσματα, τα πούλησα και πήρα 40.000 λίρες. Αυτή ήταν η αρχή».
Η συνέχεια αποδείχτηκε εντυπωσιακή για τον φιλόδοξο νεαρό που εντρυφά με μοναδικό τρόπο σε αυτό που στην Αγλία έγινε γνωστό ως «buy to sell», δηλαδή αγοράζω για να πουλήσω. «Χτυπάει» παλιά κτίρια τα οποία ανακαινίζει, δημιουργεί διαμερίσματα σε διάφορες περιοχές του Λονδίνου και πολύ σύντομα είναι ένα πρόσωπο λίαν αναγνωρίσιμο.
Το 1996 στήνει το Ability Group και συνεχίζει ακάθεκτος να αγοράζει, να ανακαινίζει και να πουλάει διαμερίσματα, αφού οι δουλειές ανοίγουν. Μέσα σε μια δεκαετία τον αποκαλούν «βασιλιά του real estate», αφού έχει πουλήσει χιλιάδες διαμερίσματα σε διάφορες περιοχές του Λονδίνου, ενώ η προσωπική του περιουσία αποτιμάται στα 500 εκατ. λίρες.
Ενα από τα πιο φιλόδοξα projects ήταν η έπαυλη Heath Hall, στη λεωφόρο Bishops, έναν δρόμο όπου κατοικούν αποκλειστικά μεγιστάνες, κυρίως από τη Ρωσία και τη Σαουδική Αραβία. Την αγόρασε 5 εκατ. λίρες το 2006 και τα επόμενα έξι χρόνια την επισκεύασε από την αρχή, με κόστος 40 εκατ. λίρες.
Οταν οι εργασίες ολοκληρώθηκαν, ο Παναγιώτου έβγαλε την έπαυλη προς πώληση -το 2012- με τιμή αγοράς 100 εκατ. λίρες, ποσό που χάρισε στο Heath Hall τον τίτλο του ακριβότερου σπιτιού της Βρετανίας. Τελικά το πούλησε περίπου 55 εκατ. λίρες, την καλύτερη τιμή που μπόρεσε να πετύχει, και συνέχισε τη διαδρομή του. Η συνεργασία με τη Hilton τον έχρισε ιδιοκτήτη 13 ξενοδοχείων, τα οποία έχτισε και εκμεταλλεύεται ο ίδιος.
Η γνωριμία και ο έρωτας με την Αλεξάνδρα Λοΐζου τον φέρνει πλέον συχνά στην Ελλάδα και, όπως μου λέει, εκτός από την αναζήτηση κατοικίας θέλει να μπει στον χώρο των ξενοδοχείων στην Ελλάδα. Το ειδύλλιό τους επισημοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 9 Ιουνίου του 2019, στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας, ενώ ακολούθησε μια glam δεξίωση. Η νέα αρχή στην προσωπική ζωή ενός ανθρώπου που δεν σταματάει ποτέ να αναζητά νέες προκλήσεις σε έναν χώρο όπως αυτός της αγοράς ακινήτων, όπου τα λάθη δεν συγχωρούνται, είχε γίνει.
«Ενδιαφέρομαι να αγοράσω έτοιμο ξενοδοχείο αν βρω κάτι που να με ενδιαφέρει ή να αγοράσω γη και να χτίσει η εταιρεία μου. Στην Αθήνα κοιτάζω να βρω στο κέντρο, στη Γλυφάδα και στη Βουλιαγμένη, ενώ από νησιά το ενδιαφέρον μου στρέφεται στη Μύκονο», μας ενημερώνει.
Ο Ανδρέας Παναγιώτου πιστεύει ότι «πάντοτε, και παρά τις όποιες δυσκολίες, θέλω να βλέπω μπροστά. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν όνειρα, αλλά τελικά δυστυχώς μένουν μόνο με αυτά». Ο ίδιος τα πραγματοποίησε και μάλλον έχει κάθε λόγο να χαμογελάει όταν απολαμβάνει τη θέα από το «Ability», την πανέμορφη θαλαμηγό μήκους 42 μέτρων που αγόρασε από τον διάσημο σχεδιαστή Ρομπέρτο Καβάλι. Οπως είχε συζητηθεί τότε, ζήτησε το σκάφος να του παραδοθεί ολόκληρο, με τα έπιπλα και τη διακόσμηση που είχε επιλέξει ο Καβάλι με το δικό του προσωπικό στυλ.
Οταν ταξιδεύει εκτός Αγγλίας έχει την άνεση να το κάνει με κάποιο από τα τρία ιδιωτικά του αεροσκάφη, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγoνται ένα Bomabrdier Chalenger και ένα Gulfstreem.
Είναι επίσης κάτοχος μιας μικρής αλλά εκπληκτικής συλλογής από supercars, η οποία περιλαμβάνει μια Ferrari Enzo, μια Lamborghini LP 700, μια Rolls-Royce Phantom και μια Bugatti Veyron. Διαθέτει επίσης μια ονειρική έπαυλη που βρίσκεται μέσα σε μια έκταση 200 στρεμμάτων, μια ανάσα από το δάσος του Επινγκ στο Εσεξ, που όσοι την έχουν επισκεφτεί έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Παρά τα όσα κατάφερε στη ζωή του, το καθημερινό πρόγραμμα του Παναγιώτου δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου όλα αυτά τα χρόνια. Κάθε μέρα σηκώνεται ακριβώς στις 7 το πρωί για να πιει καφέ, φεύγει από το σπίτι του στις 8.30 και μία ώρα αργότερα είναι στη δουλειά. Στις πέντε το απόγευμα γυμνάζεται και μετά αναλόγως το πρόγραμμά του κανονίζει κάποια έξοδο για φαγητό με φίλους ή επιστρέφει σπίτι του.
Ο ίδιος είναι πολύ προσηνής και όταν κάποτε παραχώρησε μια συνέντευξη στην «Evening Standard» και ο φωτογράφος του ζήτησε διακριτικά να ποζάρει ως μποξέρ, φοβούμενος ότι ο πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας θα αρνηθεί, του είπε.«Ελα, ρε φίλε! Γιατί δεν μου το έλεγες πιο νωρίς; Αυτό είναι το πιο εύκολο, μόνο που δεν το ήξερα και δεν έχω γάντια», απάντησε χαμογελαστός. Το πρόβλημα λύθηκε όταν ένας συνεργάτης του πετάχτηκε στην Oxford Street για να αγοράσει ένα ζευγάρι κόκκινα γάντια, τα οποία φόρεσε και πόζαρε απενοχοποιημένα.
Αυτοί που τον γνωρίζουν καλά λένε ότι ακόμη και τώρα παραμένει φιλόδοξος θεωρώντας ότι δεν έχει πετύχει πολλά, ίσως επειδή έχει πει «όταν τελειώνει ένα project νιώθω ότι αρχίζω από την αρχή. Κοιτάζω πλέον τι θα κάνω αύριο».
Το μόνο που τον δυσκολεύει είναι ότι κάποιες φορές βασανίζεται να διαβάσει τις πινακίδες σήμανσης όταν ταξιδεύει για να πάει σε κάποιο ραντεβού. «Γι’ αυτό προτιμώ ενίοτε να πετάω, αφού στα σύννεφα δεν υπάρχουν πινακίδες, ούτε κυκλοφοριακή συμφόρηση», έχει σημειώσει.
