Το απόγευμα της Τρίτης 22 Σεπτεμβρίου, στις 16:31 ώρα Ελλάδας, αρχίζει και τυπικά το φθινόπωρο, καθώς θα συμβεί η φθινοπωρινή ισημερία στο βόρειο ημισφαίριο, όπου βρίσκεται και η Ελλάδα.
Η ισημερία σηματοδοτεί την αστρονομική έναρξη του φετινού φθινοπώρου, ενώ αντίστοιχα στο νότιο ημισφαίριο θα αρχίσει η άνοιξη. Στην ισημερία, η νύχτα και η μέρα έχουν σχεδόν την ίδια διάρκεια. Στη συνέχεια, στο βόρειο ημισφαίριο η μέρα θα μικραίνει και η νύχτα θα μεγαλώνει, ώσπου η τελευταία θα φθάσει στο ζενίθ της στο χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου.
Στην πραγματικότητα, στην Αθήνα η «ισότητα» μέρας και νύχτας θα συμβεί λίγες μέρες αργότερα, καθώς την ίδια την ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας η ίση μέρα-νύχτα συμβαίνει μόνο στους τόπους που βρίσκονται ακριβώς πάνω στον γήινο ισημερινό. Στις άλλες περιοχές πάνω ή κάτω από τον ισημερινό, αυτό συμβαίνει μερικές ημέρες πριν ή μετά από την ισημερία. Έτσι, στην Αθήνα, σύμφωνα με το ΑΠΕ, η οποία βρίσκεται 38 περίπου μοίρες βόρεια του ισημερινού, η ισότητα στη διάρκεια μέρας και νύχτας συμβαίνει περίπου μετά από τέσσερις μέρες. Τόσο οι ισημερίες, όσο και τα ηλιοστάσια, συμβαίνουν δύο φορές τον χρόνο και σηματοδοτούν την έναρξη των εποχών του έτους. Από τα αρχαία χρόνια, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, τέτοια φαινόμενα γιορτάζονταν από τους λαούς, που τους απέδιδαν μυθικές σημασίες.
Το φθινόπωρο, λοιπόν, σηματοδοτεί την αλλαγή εποχής, τη μετάβαση από την απόλυτη ανεμελιά του καλοκαιριού στην απόλυτη σοβαρότητα της κανονικότητας, εκεί όπου ο Kόρτο Mαλτέζε βαλτώνει στα νερά της πραγματικότητας. Το φθινόπωρο μπορεί να είναι πολύ καλό παιδί, αλλά είναι λιγάκι παρεξηγημένο. Βλέπετε, έχει σταμπιλαριστεί για πάντα στο συλλογικό ασυνείδητο πολλών, ως ένα ακλόνητο στερεότυπο μελαγχολίας, όπου σε αυτό, βέβαια, έχει βοηθήσει και η Τέχνη.
Το βέβαιο είναι πως αυτή η εποχή, πυκνά-συχνά, κουβαλάει κορυφώσεις και παρυφές, άνοδο και πτώση, θριάμβους και πανωλεθρίες, εργαζόμενους και ανέργους, συνταξιούχους και λεφτάδες και όλα να μπλέκονται γλυκά και πικρά στο έργο της ζωής μας. Όπως συμβαίνει σε κάθε εποχή, δηλαδή.
Ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ είχε γράψει «το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι». Ξεκινά το φθινόπωρο και επίσημα -αφού η σεζόν ήδη ρολάρει- και τώρα που ο ήλιος τόσων καλοκαιριών έχει κάψει αρκετά το φιλμ της ζωής μου, τώρα που κυλάνε οι τελευταίες μέρες αυτού του Σεπτεμβρίου, νιώθω ότι αφυπνίστηκε, μάλλον, ένα άγνωστο κομμάτι του εαυτού μου. Και ίσως ήδη νιώθω ένα αεράκι αισιοδοξίας να φουσκώνει τα πανιά της ζωής μας, για το παρακάτω.
Καλή μας εποχή…
