Με αφορμή την πολιτική δίωξη του βουλευτή και πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Παππά, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας καλός συνάδελφος στο ΑΠΘ και κάποτε φοιτητής και επιστημονικός συνεργάτης του νομπελίστα Πριγκοζίν.
Ήταν στα χρόνια της πρυτανικής μου θητείας στο ΑΠΘ. Τότε που εξ αιτίας της καθολικής αντίθεσης των πανεπιστημίων στο νόμο Διαμαντοπούλου, το κράτος της Δεξιάς που συνδιοικούσε, τότε, τη χώρα με το ΠΑΣΟΚ, είχε πέσει να κατασπαράξει τους πρυτάνεις που είχαμε βρεθεί μπροστά στην υπεράσπιση της δημοκρατίας, των ακαδημαϊκών ελευθεριών και της αυτοδιοίκησης στην ανώτατη εκπαίδευση.
του Γιάννη Μυλόπουλου
Με ψευδή και συκοφαντικά δημοσιεύματα σε πηχυαίους τίτλους πρωτοσέλιδων σε Κυριακάτικες εφημερίδες, που τη Δευτέρα το πρωί μετεξελίσσονταν σε εισαγγελικές διώξεις. Κι ακόμη με ανώνυμες καταγγελίες και μηνύσεις για δήθεν σκάνδαλα στο πανεπιστήμιο στα οποία εμπλεκόμασταν κατά προτεραιότητα όσοι βρισκόμασταν, τότε, στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα των πανεπιστημίων απέναντι στην αντιδημοκρατική, αντιακαδημαϊκή και αυταρχική επίθεση της Δεξιάς που είχε ξεκινήσει τότε και που συνεχίζεται και σήμερα.
Ο καλός συνάδελφος, βλέποντας τον αγώνα που έδινα τότε απέναντι στον πόλεμο φθοράς που δεχόμουν, με τις δικαστικές περιπέτειες στις οποίες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με εμπλέξουν για να με εκθέσουν, να με εξουθενώσουν και να με βγάλουν από τη μέση, μου είχε διηγηθεί μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον καθηγητή του και νομπελίστα χημικό Πριγκοζίν.
Ο οποίος κάποτε είχε εκλεγεί σε διοικητική θέση στο πανεπιστήμιο όπου δίδασκε. Και όπως συνήθως συμβαίνει με τέτοιες θέσεις, είχε δεχθεί έναν πόλεμο προσωπικών επιθέσεων και διωγμών από κάποια συντηρητική ομάδα που αρνιόταν να χάσει τα προνόμια που παραδοσιακά απολάμβανε.
Κουρασμένος από τα εμπόδια που έβρισκε στον δρόμο του ο γνωστός νομπελίστας και πολυβραβευμένος επιστήμονας, αλλά χωρίς να χάσει το χιούμορ του, είχε πει τότε στους φοιτητές του: «Πάλι σήμερα είδα δημοσιεύματα σε βάρος μου. Για να με χτυπούν αυτοί, μάλλον κάτι καλό θα έχω κάνει».
Στη δική μου περίπτωση δεν ξέρω αν έκανα κάποιο καλό. Κακό πάντως δεν αποδείχθηκε να έκανα σε καμία από τις δεκάδες εισαγγελικές έρευνες που είχαν, τότε, διαταχθεί και με τις οποίες είχαν προσπαθήσει να με στριμώξουν.
Θυμήθηκα την ιστορία αυτή με αφορμή την προανακριτική επιτροπή που αποφάσισαν χτες στη Βουλή η κυβέρνηση της ΝΔ, από κοινού με το ΚΙΝΑΛ και την Ελληνική Λύση. Και σκέφτηκα σχεδόν αυτόματα για τον διωκόμενο πολιτικό: «Για να τον χτυπά η Δεξιά, κάτι καλό θα έχει κάνει».
Και πράγματι. Ο Νίκος Παππάς, αν μη τι άλλο, έκανε τουλάχιστον ένα μεγάλο καλό. Ήταν ο υπουργός που θεσμοθέτησε, για πρώτη φορά από ιδρύσεως ελληνικού κράτους, την υποχρεωτική εισφορά των καναλαρχών στο δημόσιο για τη λειτουργία των σταθμών τους. Οι οποίοι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί μέχρι πρότινος ήταν ξέφραγα αμπέλια. Όποιος είχε λεφτά δηλαδή καταλάμβανε έναν χώρο στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο και λειτουργούσε ένα ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό. Χωρίς το ελληνικό δημόσιο να ωφελείται τίποτε από αυτό.
Για πρώτη φορά επί υπουργίας Νίκου Παππά, το ελληνικό δημόσιο εισέπραξε χρήματα από καναλάρχες. Έγκλημα καθοσιώσεως. Οι βαρόνοι των ΜΜΕ δεν θα το άφηναν αυτό έτσι, χωρίς απάντηση. Ήταν προφανές, λοιπόν, ότι αυτό το καλό που έκανε ο υπουργός Νίκος Παππάς κατά την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, κάποτε θα το πλήρωνε ακριβά. Γιατί όποιος κάνει κάτι καλό, είναι βέβαιο ότι βρίσκει το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο απέναντί του.
Η οποία σε αντίθεση με την πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία έκανε πράξη ο Νίκος Παππάς, αντί να εισπράττει από τα ΜΜΕ, τα χρηματοδοτεί με ποσά που φτάνουν τα 100 εκατομμύρια Ευρώ συνολικά, προκειμένου να εξυπηρετούν την κυβερνητική προπαγάνδα.
Η πλήρης αντιστροφή προτύπου δηλαδή. Αυτοί που ως κυβέρνηση πληρώνουν σήμερα εκατομμύρια Ευρώ δημόσιου χρήματος στους καναλάρχες, διώκουν το μόνο υπουργό που ανάγκασε τους καναλάρχες να πληρώσουν στο δημόσιο.
Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν για τη δίωξη του Νίκου Παππά;
Ότι ο ίδιος, βουλευτής για χρόνια και πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθεί να μένει σε σπίτι με ενοίκιο; Ή ότι διώκεται σήμερα από την κυβερνητική πλειοψηφία της πιο αυταρχικής, αντιδημοκρατικής και σκληρά νεοφιλελεύθερης Δεξιάς που γνώρισε η Ελλάδα; Ή μήπως δεν καταλαβαίνεις ότι όποιος τα βάζει με τους βαρόνους το πληρώνει ακριβά; Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν;
Μήπως ότι και ο Παπαγγελόπουλος διώχθηκε επειδή κι αυτός κάτι καλό έκανε; Ο οποίος διώχθηκε επειδή τόλμησε να ερευνήσει τα άχραντα μυστήρια του σκανδάλου NOVARTIS επί διακυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενός σκανδάλου αναγνωρισμένου διεθνώς, από το οποίο το ελληνικό δημόσιο έχασε εκατομμύρια Ευρώ. Η ιστορία βέβαια είναι γνωστό ότι εκδικείται.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, όπως πολύ σωστά είπε ο Αλέξης Τσίπρας, η πολιτική δίωξη Παππά, όπως και η προηγούμενη Παπαγγελόπουλου, θα γίνουν μπούμεραγκ τόσο για τη ΝΔ, όσο και για τον ίδιο τον Μητσοτάκη.
Ο οποίος φαίνεται να μη διδάχθηκε τίποτε από τον τρόπο με τον οποίο η ιστορία εκδικήθηκε τον πατέρα του.
Που ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που έστειλε στο Ειδικό Δικαστήριο τον προκάτοχό του και μεγάλο πολιτικό του αντίπαλο, τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο οποίος Παπανδρέου επανήλθε στην κυβέρνηση θριαμβευτικά, νικώντας τη ΝΔ και τον πατέρα Μητσοτάκη στις εκλογές του 1993. 4 χρόνια μετά το βρώμικο ’89.
Μήπως τελικά κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να τον έχει κυνηγήσουν αυτοί, κάτι καλό είχε κάνει;
