Τι χρειάζεται για να βρεθεί κάποιος συλλέκτης ανάμεσα στους 200 κορυφαίους του κόσμου; Μα, η συλλογή του, θα μπορούσε να απαντήσει κανείς, όμως δεν είναι μόνον αυτό. Γιατί στον διεθνή χώρο, εκείνο που επίσης μετράει, είναι η μακροχρόνια αφοσίωσή του στην τέχνη, έτσι ώστε να κατέχει κεντρική θέση στη ζωή του και να συνιστά ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς του.
Μ΄αυτές τις προδιαγραφές λοιπόν, μπορεί οι περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι της υφηλίου να επενδύουν και στην τέχνη, με συλλογές αντάξιες μουσείων και βέβαια αντίστοιχες του οικονομικού τους προφίλ, όμως λίγοι συνοδεύονται από το χαρακτηριστικό του συλλέκτη. Αρκετοί από αυτούς είναι Έλληνες, και πάλι όμως, μόνον τέσσερις περιλαμβάνονται φέτος στη λίστα των 200 σημαντικότερων του κόσμου, όπως καταρτίσθηκε από το έγκυρο, αμερικανικό περιοδικό τέχνης ARTnews. Είναι η οικογένεια Νιάρχου (όπως αναφέρεται τα τελευταία χρόνια,) ο Δάκης Ιωάννου, ο Γιώργος Οικονόμου και ο Δημήτρης Μαυρομμάτης.
Απών από την λίστα ωστόσο, είναι φέτος ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Επίσης δεν περιλαμβάνονται άλλοι γνωστοί, Έλληνες συλλέκτες, που προφανώς η εμβέλειά τους δεν κρίνεται ικανή για να τους εντάξει σ΄αυτήν. Τουλάχιστον επί του παρόντος. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, των οποίων η φήμη προπορεύεται, αλλά μένει να αποδειχθεί. Όπως ο Ντίνος Μαρτίνος, για τον οποίο έχει ειπωθεί ότι αγόρασε σε δημοπρασία αντικειμένων του Υβ Σεν Λοράν μία πολυθρόνα της διάσημης σχεδιάστριας Αϊλίν Γκρέι έναντι 21,9 εκατ. ευρώ ή ότι κατέχει μεγάλο αριθμό έργων του Ζαν Μισέλ Μπασκιά.
Αντίθετα η συλλογή κάποιων άλλων μπορεί πλέον να έχει διασπασθεί. Όπως η συγκλονιστική ενότητα των έργων που κατείχε ο Γιώργος Εμπειρίκος, αλλά μετά το θάνατό του πέρασε στους κληρονόμους του, με κάποια από αυτά να έχουν ήδη δημοπρατηθεί. Ανάμεσά τους ο εκπληκτικός πίνακας του Σεζάν «Οι χαρτοπαίχτες», ο μοναδικός που βρισκόταν σε ιδιωτική συλλογή αλλά το 2012 πουλήθηκε στο τεράστιο ποσόν των 250 εκατομμυρίων δολαρίων στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ για να κοσμήσει το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Ντόχα.
Οι συλλογές άλλωστε δεν παραμένουν ποτέ στάσιμες, εμπλουτίζονται ή και κάποια κομμάτια τους πωλούνται, ανασχηματίζονται ανάλογα με τις τάσεις της εποχής ή και με την διαφοροποίηση της φιλοσοφίας του συλλέκτη. Ενώ φυσικά, καθώς πρόκειται για επενδύσεις χρησιμοποιούνται στο χρηματιστήριο της τέχνης.
Στην λίστα των 200 του ARTnews, που παρατίθεται κατά αλφαβητική σειρά -και όχι σπουδαιότητας της συλλογής- οι περισσότεροι είναι συλλέκτες σύγχρονης τέχνης, κάτι που σηματοδοτεί τη διεθνή τάση, χωρίς να λείπουν φυσικά εκείνοι που επιμένουν στους μεγάλους δημιουργούς του 19ου και του 20ού αιώνα, όπως ο Ριμπολόβλεφ ή κάποιοι με ειδικά ενδιαφέροντα, για παράδειγμα την κινεζική τέχνη, τα παλαιά κείμενα ή αντίκες.
Οικογένεια Νιάρχου: Ιμπρεσιονιστές και μοντέρνα τέχνη
Μία από τις σημαντικότερες ιδιωτικές συλλογές του κόσμου όσον αφορά την ιμπρεσιονιστική και την μοντέρνα τέχνη πιστεύεται, ότι κατέχει η οικογένεια Νιάρχου. Μια συλλογή που άρχισε να δημιουργείται από τον μεγιστάνα της ναυτιλίας Σταύρο Νιάρχο για να περάσει στον γιο του Φίλιππο, ενώ δυναμικό παρών στην τέχνη δίνει πλέον και ο εγγονός και συνονόματός του Σταύρος.
Αρκεί να ειπωθεί, ότι μία από τις μεγαλύτερες αγορές του Σταύρου Νιάρχου ήταν το περίφημο έργο «Yo, Picasso» (1901) του Πάμπλο Πικάσο, το οποίο είχε αποκτήσει το 1989 για 47,8 εκατομμύρια δολάρια ενώ όμως και ο Φίλιππος Νιάρχος εμπλουτίζει διαρκώς τη συλλογή με σπουδαία έργα.
Μεταξύ αυτών είναι το διάσημο, η «Αυτοπροσωπογραφία με το κομμένο αυτί» (1889) του Βίνσεντ βαν Γκογκ, την οποία είχε ζωγραφίσει ο καλλιτέχνης μετά τον αυτοτραυματισμό του σε μία από τις κρίσεις του, που θα τον οδηγούσαν ένα χρόνο αργότερα στην αυτοκτονία.
Ο Φίλιππος Νιάρχος αγόρασε το έργο από τους Christie’s το 1989 σε μία δημοπρασία πολυεκατομμυριούχων, δεδομένου ότι το ποσό έφθασε τα 71,5 εκατομμύρια δολάρια. Θεωρείται μάλιστα, ότι από την ίδια δημοπρασία πέρασε στα χέρια του και μία αυτοπροσωπογραφία του Ζαν Μισέλ Μπασκιά με χρονολογία το 1982, έναντι 3,3 εκατ. δολαρίων.
Το 1994 εξάλλου, σε μια ακόμη δημοπρασία του ίδιου οίκου αγόρασε και το «Shot Red Marilyn» του Άντι Γουόρχολ για 3,6 εκατ. δολάρια.
Ένα ακόμη έργο του Γουόρχολ, το «Green Burning Car I» (1963) φέρεται επίσης να αγόρασε το 2007 έναντι 17 εκατομμυρίων δολαρίων, μια τιμή ρεκόρ για τον καλλιτέχνη εκείνη την εποχή. Με τον Άντι Γουόρχολ μάλιστα ο ίδιος ο Φίλιππος φαίνεται να «συνδέεται ιδιαίτερα», καθώς η σειρά πινάκων του 1985 του καλλιτέχνη, με τίτλο «Skull» βασίζεται σε σαρώσεις CAT του κεφαλιού του!
Σήμερα ο Φίλιππος Νιάρχος είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης ενώ έχει διατελέσει μέλος του διεθνούς συμβουλίου της Tate του Λονδίνο.
Και παρ΄ότι οι συλλέκτες του μεγέθους του σπανίως -ή ποτέ- δανείζουν έργα της συλλογής τους για εκθέσεις, ο ίδιος είχε παραχωρήσει πέντε έργα του Βαν Γκογκ στο Μουσείο Βαν Γκογκ του Άμστερνταμ για μια αναδρομική έκθεση για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του καλλιτέχνη. Μεταξύ αυτών ήταν η «Αυτοπροσωπογραφία με κομμένο αυτί» αλλά και το «Πορτρέτο του Περ Τανγκί» (1887), από την παρισινή περίοδο του καλλιτέχνη.
Γκωγκέν, Ρενουάρ αλλά και νεώτεροι όπως ο Ντάμιεν Χιρστ συνυπάρχουν στη συλλογή, που με τις μετριοπαθέστερες εκτιμήσεις αποτιμάται στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Δημοσίως ωστόσο δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ.
Ενδιαφέρον είναι εξάλλου, ότι ο γιος του Φίλιππου, ο νεαρός Σταύρος Νιάρχος έχει παντρευτεί την συλλέκτρια επίσης -φιγουράρει κι αυτή στη λίστα των 200- Ντάσα Ζούκοβα, κόρη του Ρώσου μεγιστάνα των πετρελαίων Αλεξάντερ Ζούκοφ. Η Ντάσα έχει ιδρύσει μαζί με τον πρώην σύζυγό της Ρόμαν Αμπράμοβιτς το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Garage στη Μόσχα ενώ είναι επίσης ιδρυτικό μέλος ενός πολυκέντρου τέχνης, που άνοιξε πρόσφατα στη Νέα Υόρκη, το Shed, αξίας 475 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δάκης Ιωάννου: Ο ισχυρός άνθρωπος της τέχνης
Θεωρείται ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στην τέχνη, σ΄όλο τον κόσμο, διαθέτοντας μία εκπληκτική συλλογή, που προκαλεί αίσθηση για τη δυναμική και την πρωτοπορία της, κοιτώντας πάντα μπροστά, όπως θέλει ο ίδιος. Ενώ το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ που δημιούργησε από το 1983 έχει αλλάξει το τοπίο στην ελληνική τέχνη ανοίγοντας ορίζοντες στους καλλιτέχνες, μέσα από την αλληλεπίδραση της δημιουργίας.
Ο Δάκης Ιωάννου, ο άνθρωπος που γνώρισε στον κόσμο και επέβαλλε στην διεθνή σκηνή τέχνης τον Τζεφ Κουνς, ο συλλέκτης που είδε τα έργα της συλλογής του να φιλοξενούνται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης έχει μια πολύ «απλή» φιλοδοξία: Να χαρτογραφήσει την εικαστική ταυτότητα του 21ου αιώνα μέσα από τα 1500 έργα της συλλογής του. Πρόκειται για έργα που κινούνται σε όλο το φάσμα της σύγχρονης τέχνης, από τις ποπ εφαρμογές ως την εννοιολογική τέχνη και τον μινιμαλισμό αποτυπώνοντας την ανθρώπινη δημιουργία και το διαρκές γίγνεσθαι στον πολιτισμό.
Ο Δάκης Ιωάννου αγαπούσε την τέχνη από παιδί ακόμη, αργότερα αγόραζε έργα «για να τα κρεμάω στον τοίχο, νόμιζα ότι το να συλλέγεις σήμαινε να συγκεντρώνεις τρόπαια για να τα κρεμάσεις πάνω από τον καναπέ», όπως έχει πει, ώσπου κάποια στιγμή στη Νέα Υόρκη, την πόλη όπου όλα μπορούν να συμβούν στην τέχνη -ειδικά πριν από κάποια χρόνια- συνάντησε καλλιτέχνες και έργα, που άλλαξαν οριστικά την οπτική του.
Σημείο αιχμής ήταν μία μπάλα του μπάσκετ που αιωρούνταν μέσα σε ένα ενυδρείο, το λεγόμενο «One Βall Τotal Εquilibrium Τank» του άγνωστου τότε Τζεφ Κουνς. «Αισθάνθηκα ότι είχα αντικρίσει ένα αριστούργημα, μια δυνατή, αρχέγονη εικόνα, ένα αρχέτυπο», όπως λέει. Αγόρασε το έργο που κόστιζε 3000 δολάρια με έκπτωση 10%, γνώρισε τον καλλιτέχνη και κυρίως ανακάλυψε, ότι η συγκρότηση μιας συλλογής δεν είναι χόμπι αλλά μια δημιουργική διαδικασία με πολλές παραμέτρους.
Βασική αρχή του λοιπόν είναι να γνωρίζει από κοντά τους καλλιτέχνες και να βλέπει τα έργα τους στο στούντιό τους, αλλά τελικά να τα αγοράζει μέσω της γκαλερί που τους εκπροσωπεί. Κι αυτό για να μην παρεμβάλλεται το οικονομικό μεταξύ τους. Είναι μάταιο εξάλλου να απαριθμηθούν τα ονόματα των καλλιτεχνών που περιλαμβάνονται στη συλλογή του, καθώς σ΄αυτήν βρίσκονται όλοι εκείνοι που παίζουν σήμερα καθοριστικό ρόλο στην τέχνη, με τους Γκίλμπερτ και Τζωρτζ, Μαουρίτσιο Κατελάν, Ρ. Γκόμπερ, Μ. Μπάρνυ, Κρίστοφερ Γουλ, Κάντυ Νόλαν, Σίριν Νεσάτ ανάμεσά τους.
Οι περισσότεροι έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα μέσα από τις πολυάριθμες εκθέσεις που έχουν οργανωθεί στο ΔΕΣΤΕ της Νέας Ιωνίας, ακόμη και στην Ύδρα, που μάταια περίμενε φέτος τον Τζεφ Κουνς, καθώς πολλές αναβολές έχουν υπάρξει λόγω της πανδημίας. Μπορεί κανείς ωστόσο να θαυμάσει το σκάφος του «Guilty» σχεδιασμένο ανατρεπτικά από τον Τζεφ Κουνς.
Ο Δάκης Ιωάννου μπορεί να ζει μόνιμα στην Αθήνα, είναι όμως πρόεδρος του διεθνούς διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Σόλομον Ρ.Φ. Γκουγκενχάϊμ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Νέου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης και μέλος των διεθνών συμβουλίων των Tate Galleries και του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Moca στην Καλιφόρνια. Όπως έχει δηλώσει «Με ενδιαφέρει το κοινό, ήθελα να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο η συλλογή, ποτέ δεν επιδίωκα να αγοράσω τέχνη για να την κρατήσω για τον εαυτό μου και να τη βλέπω μόνος μου».
Γιώργος Οικονόμου: Ο συλλέκτης που αγοράζει με τις αισθήσεις
«Πιστεύω ότι πρέπει να αγνοούμε τις τάσεις. Οι άνθρωποι αγοράζουν έργα με τα αυτιά τους. Όμως πρέπει να αγοράζετε με τα μάτια σας, που αντιπροσωπεύουν την καρδιά σας», είχε πει σε μία συνέντευξή του στην Wall Street Journal ο Γιώργος Οικονόμου, επενδυτής, εφοπλιστής και σπουδαίος συλλέκτης μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.
Ο Οικονόμου λοιπόν, άρχισε να αγοράζει έργα «με τα μάτια του» από τη δεκαετία του ’90 και από τότε έχει συγκεντρώσει μια μεγάλη και εκλεκτική συλλογή που περιλαμβάνει τα πάντα. Από Πάμπλο Πικάσο έως λιγότερο γνωστούς Γερμανούς και Αυστριακούς καλλιτέχνες των αρχών του 20ου αιώνα. Αν και τα τελευταία χρόνια η αισθητική του έχει διαφοροποιηθεί, οδηγούμενος περισσότερο προς την μεταπολεμική και την ευρωπαϊκή τέχνη. Όταν τον ρωτούν επομένως σήμερα, τι αγαπά πιο πολύ, εκείνος αναφέρει έργα με διαφορετική μεταξύ τους συναισθηματική αξία. Όπως το κίνημα των ιαπωνικών Gutai, που αντιπροσωπεύεται από τους Kazuo Shiraga και Sadamasa Motonaga, τους Αμερικανούς καλλιτέχνες Robert Ryman, Donald Judd, Dan Flavin αλλά και Ευρωπαίους όπως οι Georg Baselitz και Gerhard Richter.
Η συλλογή του σήμερα είναι προσανατολισμένη στα κεντρικά κινήματα των αρχών του 20ού αιώνα, όπως ο Γερμανικός Εξπρεσιονισμός και η Νέα Αντικειμενικότητα. Μοναδικό έτσι είναι το πλήρες έργο των Otto Dix και Otto Mueller, ενώ να σημειωθούν επίσης καλλιτέχνες όπως οι Isa Genzken, ο Andreas Gursky, ο Günther Förg, ο Martin Kippenberger, όπως και οι πλέον αναγνωρισμένοι Louise Bourgeois, Lucio Fontana, David Hammons, Yves Klein, Paul McCarthy και πολλοί ακόμη.
Πρόκειται εξάλλου για μία συλλογή, ιδιωτική μεν, αλλά ανοιχτή στον επισκέπτη καθώς το George Economou Collection, που εγκαινιάστηκε το 2012 στην λεωφόρο Κηφισίας στο Μαρούσι αποτελεί έναν εκθεσιακό χώρο με ετήσιες εκθέσεις και διαρκή παρουσία στην τέχνη με διαλέξεις, συζητήσεις και εκδόσεις και βέβαια με συνεργασίες με διεθνή ιδρύματα και επιμελητές.
Ένα χρόνο νωρίτερα κομμάτια της συλλογής του Γιώργου Οικονόμου με τις πλέον αναγνωρίσιμες υπογραφές είχαν εκτεθεί στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων σε μία πρώτη παρουσίασή τους στο ελληνικό κοινό. Ανάμεσά τους ήταν έργα των Πικάσο, Ντελακρουά, Ματίς, Μιρό, Σεζάρ, Ντεγκά, Γκογκέν και άλλων, όπως επίσης και ελλήνων ζωγράφων, συγκεκριμένα του Γιώργου Ιακωβίδη και του Νικόλαου Γύζη, του Γιώργου Μπουζιάνη, του Θάνου Τσίγκου, του Μάριου Πράσινου και του Θόδωρου Στάμου.
Ο Γιώργος Οικονόμου άλλωστε είναι σήμερα μη εκτελεστικός διαχειριστής του Ιδρύματος Tate, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Dia Art Foundation, που με έδρα την Νέα Υόρκη θεωρείται προπύργιο της μινιμαλιστικής τέχνης, καθώς και ευεργέτης του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης.
Δημήτρης Μαυρομμάτης: Από τις πορσελάνες στον Ματίς
Εβδομήντα πορσελάνινα βάζα Σεβρών, επίχρυσα έπιπλα του 18ου αιώνα, μικροαντικείμενα υψηλής τέχνης και τεράστιας αγοραστικής αξίας, σπάνιοι πολύτιμοι λίθοι, ελληνικές αρχαιότητες και βέβαια έργα τέχνης των σπουδαιότερων καλλιτεχνών του κόσμου: Πικάσο, Ματίς, Γουόρχολ, Μιρό, Αλεξάντερ Κόλντερ, Κρίστοφερ Γουλ, Μπασκιά. Όλα αυτά σε ένα σπίτι, μία πολυκατοικία για την ακρίβεια στη λεωφόρο Georges Mandel του Παρισιού, που ανήκει, όπως και όλα τα προαναφερόμενα στον Δημήτρη Μαυρομμάτη, δισεκατομμυριούχο χρηματομεσίτη και συλλέκτη, μέγα λάτρης της τέχνης και των ωραίων πραγμάτων. Στο σπίτι του λοιπόν απολαμβάνει μεταξύ άλλων έπιπλα Art Deco, στα οποία συμπεριλαμβάνεται ένα ζευγάρι πολυθρόνων «Gonse» αξίας 1,4 εκατομμυρίων δολαρίων κατασκευασμένες από σπουδαίο σχεδιαστή Εμίλ- Ζακ Ρουλμάν, τις πορσελάνες του φυσικά, αφρικανικά γλυπτά και μοντερνιστικούς πίνακες.
Ο ίδιος αποδίδει την οφθαλμοφανή διαφορετικότητα της συλλογής του στη… διακοπή του καπνίσματος. Όπως έχει πει, όταν δούλευε στη Salomon Brothers στη Νέα Υόρκη στη δεκαετία του 1980, πήγαινε στα διαλείμματά του στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη σε μια προσπάθεια να κόψει το κάπνισμα. Πράγμα που κατάφερε αποκτώντας αντ΄αυτού ένα νέο πάθος:
Την τέχνη, συγκεκριμένα κάθε είδους τέχνη, που του κινούσε την περιέργεια.
Σήμερα έτσι, ανάμεσα στα έργα που έχει στην κατοχή του είναι ο περίφημος πίνακας του Πικάσο «Γυναίκα με μπλε φόρεμα», που απεικονίζει την ερωμένη του ζωγράφου Ντόρα Μάαρ. Για να τον αποκτήσει χρειάστηκε να κονταροχτυπηθεί με άλλους συλλέκτες σε δημοπρασία των Christie’s και για να βγει νικητής κατέβαλε κάτι παραπάνω από 20 εκατ. ευρώ. Επίσης όμως του ανήκουν και οι «Οδαλίσκες που παίζουν πούλια» (1928) του Ανρί Ματίς αλλά και το μπουντουάρ της Μαρίας Αντουανέτας.
«Πρέπει να δω έναν ψυχολόγο», είχε πει χαρακτηριστικά στη Wall Street Journal. «Πώς ένας άνθρωπος περνάει από τις πορσελάνες των Σεβρών, στους πολύτιμους λίθους, από τις ελληνικές αρχαιότητες στους Old Masters και στο Art Deco;». Παρά το γεγονός όμως, ότι έχει τόσο στενό δέσιμο με πολλά από τα κομμάτια της συλλογής του, δεν διστάζει από την άλλη να βγάζει σε δημοπρασία κάποια από αυτά. Όπως ένα ρουμπίνι 8,62 καρατίων, διάσημο για την κόκκινη απόχρωση του «αίματος του περιστεριού», όπως έχει ειπωθεί, δεμένο σε δακτυλίδι. Το κόσμημα που δημοπρατήθηκε από τους Sotheby’s με τιμή εκτίμησης τα 6,5 εκατ. ευρώ πουλήθηκε τελικά στα 9 εκατομμύρια και μάλιστα στον οίκο Graff, που το είχε αρχικά κατασκευάσει. Ή ακόμη κάποιες πορσελάνες, αφού όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, δεν είχε πια πού να τις βάλει και επ΄ουδενί θέλει τα έργα του να βρίσκονται σε αποθήκες. Είναι ένας συλλέκτης που κρατά τα αντικείμενα κοντά του, ώστε να τα βλέπει καθημερινά.
Πολύ συχνά άλλωστε προσφέρει τις υπηρεσίες του συμβουλευτικά στους Christie’s και τους Sotheby’s ενώ το 2006 η γαλλική κυβέρνηση δια του τότε υπουργού Πολιτισμού Ρενό Ντονεντιέ είχε απονείμει στον Δημήτρη Μαυρομμάτη τον τίτλο του Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων για την προσφορά του στη συλλογή έργων τέχνης του γαλλικού πολιτισμού.
Η πολιτιστική παρουσία του στην Ελλάδα πάντως είναι ανύπαρκτη, αν και το καλοκαίρι βρίσκεται τακτικά στη χώρα μας, ειδικά στη Μύκονο, όπου μεταξύ άλλων είναι ιδιοκτήτης της βίλας Λυμπέρη, που είχε αγοράσει η αγαπημένη αδελφή του Λιάνα και μετά τον θάνατό της πέρασε σε αυτόν.
Δημήτρης Δασκαλόπουλος: Ο συλλέκτης είναι φύλακας ιδεών
Με περισσότερα από 500 έργα 220 καλλιτεχνών η συλλογή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου είναι σαν να αποτελεί μία καταγραφή των πλέον διάσημων καλλιτεχνών του κόσμου, όπως της Λουίζ Μπουρζουά, της Λίντα Μπένγκλις, του Τζον Μποκ, της Σάρα Λούκας ή του Μάθιου Μπάρνεϊ. Κάθε χρόνο μάλιστα αυτή η συλλογή εμπλουτίζεται με είκοσι νέα έργα, πάντα στο πνεύμα του οράματος που υπηρετούν. Και ποιο είναι αυτό; Του θεματοφύλακα της τέχνης, είναι η απάντηση, που ο ίδιος έχει δώσει στο ARTnews, ορίζοντας έτσι και την δική του φιλοσοφία στην συγκρότηση της συλλογής του. Γιατί, όπως πιστεύει, ο συλλέκτης οφείλει να βλέπει πέρα από την εποχή του, ώστε και τα έργα του να αποτελέσουν ένα corpus για το μέλλον.
Μια επιλογή των έργων της συλλογής του έτσι, έχει παρουσιαστεί στη Whitechapel Gallery του Λονδίνου, το 2010-2011, επίσης στο μουσείο Guggenheim του Μπιλμπάο στην Ισπανία το 2011 και στην Εθνική Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης της Σκωτίας στο Εδιμβούργο (2012-2013). Μέσα από το Ίδρυμα Σύγχρονης Τέχνης NEON, που έχει ιδρύσει στην Αθήνα από το 2013 ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος υλοποιεί εξάλλου εικαστικά γεγονότα που στοχεύουν στην αφύπνιση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και στην επαφή του κοινού με τον σύγχρονο πολιτισμό. Δράσεις μέσα σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους αλλά και μέσα στην πόλη ή σε νησιά, όπως στη Δήλο και τη Μύκονο εξυπηρετούν αυτόν ακριβώς το στόχο.
Ένας πίνακας του Ρούμπενς που είχε δει σε ηλικία μόλις 12 ετών στην Πινακοθήκη του Μονάχου ήταν το έναυσμα για να αρχίσει η αγάπη του για την τέχνη, που έμελλε να έχει διάρκεια. Και το πρώτο έργο που απέκτησε ήταν το «The Painting in the Inner Egg» (1993) της Ρεμπέκα Χορν. Το αγαπημένο του όμως είναι το διάσημο «Duchamp’s Fountain» (1917/1964).
Σήμερα είναι αντιπρόεδρος του Board of Trustees του Solomon R. Guggenheim Foundation, πρόεδρος του Collections Council του Solomon R. Guggenheim Foundation και ενεργό μέλος στα συμβούλια πολλών άλλων μουσείων (Museum of Contemporary Art Chicago, New Museum, Tate, Palais de Tokyo) και συνιδρυτής του Whitechapel Future Fund. Το 2014 η διεθνής ένωση επιμελητών ΙCI – INDEPENDENT CURATORS INTERNATIONAL απένειμε στον Δημήτρη Δασκαλόπουλο το Βραβείο LEO 2014 για τη «συμβολή του στην εξοικείωση ευρύτερων κοινών με τη σύγχρονη τέχνη» ενώ το 2018 έλαβε τιμητική διάκριση στο πλαίσιο του Guggenheim International Gala για τη συνολική προσφορά και υποστήριξή του στο χώρο των τεχνών.
