Στο μυαλό μας όλοι μας (ιδίως όσοι την έχουν επισκεφτεί) είναι το συνώνυμο της ηρεμίας. Θεωρούμε πως δίπλα από το λήμμα «χαλάρωση» στο λεξικό θα πρέπει να υπάρχει μια φωτογραφία της. Τα ρολόγια όταν πας εκεί είναι σχεδόν άχρηστα- οριακά τα κοιτάς για να βεβαιωθείς ότι δεν έχουν περάσει 22 βδομάδες από τότε που πήγες-, το άγχος έχει σταλεί στο πυρ το εξώτερον και γενικά είσαι σε μια μόνιμη κατάσταση… ζεν.
Ο λόγος, φυσικά, για την πανέμορφη Ικαρία. Το νησί του Ανατολικού Αιγαίου αποτελεί την επιτομή της «αρραγούς» ηρεμίας και δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο πως οι κάτοικοί του σπάνε το ένα ρεκόρ μακροζωίας μετά το άλλο.
Επομένως, το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς να δει στην Ικαρία είναι μια παράταιρη εικόνα που χαλάει αυτή την αδιάλειπτη γαλήνη, έτσι δεν είναι;
Για την ακρίβεια, δεν είναι ακριβώς έτσι. Βλέπετε, σε απόσταση περίπου 45 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα του νησιού (τον Άγιο Κήρυκο) και πολύ κοντά στο χωριό του Αρμενιστή υπάρχει ένας κολπίσκος εξέχουσας ομορφιάς.
Στα «σπλάχνα» του υπάρχει ένα υγρό, θαλάσσιο θαύμα που ακούει στο όνομα «Νας» (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όχι Στιβ): η συγκεκριμένη παραλία βρίσκεται στο σημείο μπροστά από τα ερείπια του ναού της Ταυροπόλου Αρτέμιδος, προστάτριας του ζωικού και φυτικού κόσμου, και αποτελεί μία από τις πιο πολυσύχναστες (αν όχι το απόλυτο νο1) του νησιού.
Στον Να η άμμος και το ψιλό βότσαλο φέρονται φιλικά προς τον μαγεμένο επισκέπτη, όμως κάπου εκεί σταματάει η… φιλοξενία. Ο λόγος, απλός: τα κύματα που σηκώνονται με χαρακτηριστική ευκολία (ακόμα κι όταν φυσάει ελάχιστα!) είναι τεραστίων- ειδικά για τα δεδομένα της Ελλάδας- διαστάσεων, καθιστώντας το κολύμπι εκεί άκρως επικίνδυνο αν δεν είσαι εξαιρετικά προσεκτικός.
Οι πινακίδες προειδοποιούν, φυσικά, τους λουόμενους, εφιστώντας τους την προσοχή όσο θα μιμούνται τον Μάικλ Φελπς κολυμπώντας στον Να, όμως ιδίως όταν έχει βόρειους ανέμους η κατάσταση ενδέχεται να ξεφύγει, με τον κίνδυνο του να παρασυρθεί κάποιος και να χτυπήσει στα βράχια να είναι κάτι παραπάνω από ορατός.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οι άνθρωποι της Ικαρίας έχουν προνοήσει κι έχουν τοποθετήσει ένα μεγάλο σχοινί που ξεκινάει από την παραλία και φτάνει μέχρι βαθιά στα κρυστάλλινα νερά του Να, ούτως ώστε αν… σκουρύνουν τα πράγματα να μπορέσει κανείς να πιαστεί και να βγει με ασφάλεια μέχρι έξω.
Η παραλία είναι κατά βάση ανοργάνωτη (υπάρχουν ελάχιστες ομπρέλες), ενώ ο επισκέπτης μπορεί να προμηθευτεί καφέδες, νερό και κάτι για να τσιμπήσει από τα μαγαζιά που βρίσκονται πάνω από τον Να, προκειμένου να μαζέψει δυνάμεις και να ξεκινήσει την κατάβαση προς την αμμουδιά. Η πρόσβαση, άλλωστε, γίνεται μέσω ενός μονοπατιού με σκαλάκια και το αυτοκίνητο δεν μπορεί να φτάσει μέχρι κάτω.
Πέραν, ωστόσο, των διαβόητων κυμάτων του, ο Νας είναι γνωστός και στους φίλους του ελεύθερου κάμπινγκ, αλλά και σε όσους θέλουν να επιδοθούν στην τέλεια μίμηση του Αδάμ και της Εύας πριν αυτοί δαγκώσουν το μήλο και το φύλλο συκής γίνει «μέλος» της γκαρνταρόμπας τους- ναι, ο γυμvισμός βρίσκεται στα φόρτε του εκεί.
Αν, λοιπόν, ο θαλάσσιος δρόμος σάς βγάλει προς την Ικαρία και θελήσετε ν’ «απαλλαγείτε» από την στοργική αγκάλη της πρωτοφανούς χαλαρότητας, τότε ξέρετε πού να κατευθυνθείτε για ν’ ανέβει η αδρεναλίνη σας στα ύψη.
Το μεγάλο ερώτημα είναι, όμως, αν τολμάτε (εμείς αποφύγαμε να μπούμε μέσα είναι η αλήθεια) να μπείτε.
