Μέσα σε όλα τα μαγικά που έχει να προσφέρει αυτός ο ευλογημένος τόπος σε επίπεδο φυσικής ομορφιάς υπάρχει και τούτο: λίμνες στις κορφές ή σε δύσβατες πλαγιές βουνών ακόμα και σε υψόμετρα που υπερβαίνουν τα 2.300 μέτρα.
Είναι οι περίφημες Δρακολίμνες, που σχηματίζονται στα βουνά της Ηπείρου και θαρρείς ότι τρύπωσαν εκεί «ετσιθελικά», ακανόνιστα – εξού όμως και η σπάνια ομορφιά – με το υπόλοιπο τοπίο. Η επιστήμη τις θεωρεί γεωλογικό φαινόμενο, ενώ η παράδοση κατοικίες δράκων που μάχονταν μεταξύ τους, διότι κάπως έπρεπε να δικαιολογηθεί η δημιουργία τους σε αυτά τα ύψη και σε αυτές τις αλπικές περιοχές.
Κάποιες από τις λίμνες κρατούν το νερό όλο το χρόνο και άλλες μόνο την άνοιξη. Το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο χάνονται, αναμένοντας τις βροχές και τα χιόνια του χειμώνα για να «αναγεννηθούν». Γεμάτες με δοξασίες και μύθους για παράξενα πλάσματα, κοσμούν σαν γαλάζια στολίδια το πράσινο και ενίοτε λευκό των αλπικών λιβαδιών, δημιουργώντας συγκλονιστικά τοπία. Μεγαλοπρεπή απομεινάρια των παγετώνων, αποτελούν ανεκτίμητα αντικείμενα μελέτης για τους επιστήμονες και τόπο «προσκυνήματος» για τους φυσιολάτρες, με την επισκεψιμότητα εκεί να έχει αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια.
Κάποιοι απ’ αυτούς παίρνουν… όρκο ότι το μοναδικό γυμνό σκηνικό με τα καταπράσινα αλπικά λιβάδια και τις εντυπωσιακές κορυφές αποτελεί ένα από τα μαγευτικότερα της χώρας.
Γνωστότερες αλπικές λίμνες – λέγονται κι έτσι – είναι της Τύμφης, του Σμόλικα, η Γκιστόβα του Γράμμου, οι Φλέγκες στο Μαυροβούνι και η Βερλίγκα στον Λάκμο, κοντά στις πηγές του Αχελώου.
Οι αλπικές λίμνες συγκροτούν μοναδικά οικοσυστήματα, καθώς βρίσκονται σε περιοχές με μοναδική και ευαίσθητη οικολογική ισορροπία, που προκύπτει από τα λιγοστά θρεπτικά συστατικά και την έντονη διακύμανση στην ένταση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά τους καλοκαιρινούς και χειμερινούς μήνες.
Η ορνιθοπανίδα γύρω από τις δρακολίμνες περιλαμβάνει πολλά σπάνια είδη των αλπικών περιοχών. Αλλά το πιο εντυπωσιακό και αλλόκοτο είναι ένα ιδιαίτερο είδος αμφίβιας σαύρας, που είναι ευρέως γνωστή ως Αλπικός Τρίτωνας. Το αμφίβιο, που ζει αποκλειστικά σε μεγάλου υψόμετρου υδροβιότοπους, είναι δεινός κολυμβητής αλλά βαδίζει και εκτός νερού. Έχει μήκος περίπου 10 εκατοστά, το χρώμα της ράχης του είναι γκρίζο – καστανόμαυρο (ή μπλε στα αρσενικά κατά την περίοδο της αναπαραγωγής) και το κάτω μέρος του σώματός του πορτοκαλί! Υπολογίζεται ότι προέρχεται από την εποχή των Δεινοσαύρων και τα χαρακτηριστικά του θυμίζουν μικρούς δράκους. Οι ντόπιοι το αποκαλούν «ψάρι με πόδια», όχι τόσο εύστοχα πάντως, καθώς η όψη του είναι δρακόμορφη!
Ο Αλπικός Τρίτωνας έχει ως κύρια τροφή του τα ασπόνδυλα υδρόβια όντα, σκουλήκια, σαλιγκάρια, καθώς και προνύμφες βατράχων ή φρύνων. Τα ενήλικα τρέφονται στον πυθμένα ενώ οι προνύμφες σε όλη τη στήλη του νερού. Σε συνθήκες αυξημένης πληθυσμιακής πυκνότητας έχει παρατηρηθεί ωοφαγία και κανιβαλισμός. Στην Ελλάδα συγκαταλέγεται στις απειλούμενες με εξαφάνιση μορφές ζώων και γι’ αυτό προστατεύεται από τη νομοθεσία.
Και τι πιο ταιριαστό μέρος για να ζει από τις Δρακολίμνες. Τις μοναδικές περιοχές δηλαδή της χώρας που σε επίπεδο χλωρίδας συνδέονται με την εποχή των παγετώνων και πανίδας με αυτή των δεινοσαύρων…
