- Η μεγάλη ανατροπή και η ομολογία του πατέρα
- Η Κύπρος και τα ψυχολογικά προβλήματα
- Η δίκη του παιδοκτόνου και οι αμφιβολίες
- Η μεταφορά στις φυλακές και ο άγραφος νόμος
- Το τέλος μέσα στις φυλακές της Τρίπολης
Το έγκλημα της Ερμιόνης στις 31 Δεκεμβρίου του 1993 ήρθε να συνταράξει το Πανελλήνιο. Ο 6χρονος Νίκος, γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή βρέθηκε νεκρός αφού πρώτα είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Εκείνο το βράδυ της παραμονής Πρωτοχρονιάς, ο εξάχρονος Νίκος εξαφανίστηκε από την γειτονιά που έπαιζε, κάνοντας τους γονείς και τα έξι αδέλφια του ανησυχήσουν.
Η οικογένεια Δουρή κάλεσε την αστυνομία για να δηλώσει την εξαφάνιση του παιδιού τους. Η κινητοποίηση των Αρχών ήταν άμεση, καθώς και από όλη την τοπική κοινωνία της Ερμιόνης, που «χτένιζαν» την περιοχή για να εντοπίσουν τον μικρό Νίκο. Τελικά ο πατέρας του Μανώλης, μαζί με έναν γιο του βρήκαν νεκρό τον εξάχρονο. Το πτώμα του ήταν κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο αλάνας, που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από το σπίτι της οικογένειας.
Σύμφωνα με το πόρισμα του ιατροδικαστή, το παιδί είχε πεθάνει από ασφυξία, καθώς ο δράστης του είχε κλείσει τη μύτη και το στόμα, αφού πρώτα το είχε βιάσει. Ο πόνος της οικογένειας ήταν αβάσταχτος, με τον πατέρα του να θρηνεί σπαρακτικά μπροστά στις κάμερες και να ορκίζεται ότι θα εκδικηθεί τον δολοφόνο του παιδιού του.
Η μεγάλη ανατροπή και η ομολογία του πατέρα
Το Πανελλήνιο παρακολουθούσε συγκλονισμένο τις πορείες της έρευνας και λίγο αργότερα σοκάρεται με την μεγάλη ανατροπή. Η αστυνομία συλλαμβάνει τον πατέρα, ο οποίος ομολογεί για το έγκλημα. Οι αντιφάσεις που υπέπεσε στην κατάθεσή του και το γεγονός ότι βρήκε το πτώμα του παιδιού του σε ένα μέρος, το οποίο θα έψαχνε μόνο κάποιος που γνώριζε, έκανε τους αστυνομικούς να τον υποψιαστούν.
Στην ανάκριση ο Μανώλης Δουρής προσπαθεί να δικαιολογηθεί: «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε». Το κλίμα αντιστρέφεται πλήρως. Η κοινή γνώμη όχι μόνο χαρακτηρίζει τον Δουρή «ανθρωπόμορφο τέρας» και «κτήνος», αλλά απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία του.
Λίγες μέρες μετά την κηδεία του Νίκου, ο πατέρας του αρνείται όσα είπε στην πρώτη κατάθεση και δηλώνει αθώος. «Αν το έκανα εγώ να τιμωρηθώ», μονολογούσε ενώ στη συνέχεια απευθυνόμενος στη σύζυγό του, είπε: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο». Παρά τις νέες δηλώσεις του όμως, ο Δουρής κρίνεται προφυλακιστέος μετά από κοινή απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή.
Η Κύπρος και τα ψυχολογικά προβλήματα
Ο Μανώλης Δουρής αντιμετώπιζε έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Το 1974 είχε πολεμήσει στην Κύπρο, κάτι που επηρέασε τον ψυχισμό του, καθώς είδε πολλές σφαγές. Το σοκ γι αυτόν ήταν μεγάλο, έπαθε αμόκ και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι έπασχε από το «σύνδρομο της Κύπρου». Τα προβλήματά του επιδεινώθηκαν και όπως αργότερα υποστήριξε έπασχε από μια ασθένεια που του προκαλούσε κρίσεις και του θόλωνε το μυαλό. Μάλιστα, όπως είχε παραδεχθεί, έπαιρνε πολλά ηρεμιστικά φάρμακα.
Η δίκη του παιδοκτόνου και οι αμφιβολίες
Όπως ήταν λογικό, η δίκη του Μανώλη Δουρή μονοπώλησε το ενδιαφέρον της σοκαρισμένης κοινής γνώμης. Κανένας δικηγόρος δεν επιθυμούσε να τον υπερασπιστεί και το κράτος διόρισε αυτεπάγγελτα τον Βασίλη Καρύδη. Κατά την διάρκεια της δίκης, ο συνήγορος που είχε μελετήσει την υπόθεση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Δουρής ήταν αθώος. Και μάλιστα, παρουσίασε στοιχεία. Στο άψυχο σώμα του μικρού Νίκου είχαν βρεθεί τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκαν στον Μανώλη Δουρή.
«Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος», ήταν η εκτίμηση του καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, μετέπειτα υπουργού Δημοσίας Τάξεως. Παρά τα νέα στοιχεία, ο Μανώλης Δουρής στις 23 Νοεμβρίου 1994 κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια και σε κάθειρξη 20 ετών για βιασμό.
Η μεταφορά στις φυλακές και ο άγραφος νόμος
Η απόφαση του δικαστηρίου γίνεται δεκτή με ικανοποίηση, παράλληλα όμως, προκαλεί τις αντιδράσεις των κρατουμένων των φυλακών της Τρίπολης όπου θα μεταφερόταν. Μάλιστα, απειλούν με εξέγερση αν μεταφερόταν εκεί ο παιδοκτόνος της Ερμιόνης. Έτσι αποφασίζεται να μεταφερθεί σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας.
Κατά την μεταγωγή του στις φυλακές, δέχεται άγρια επίθεση από βαρυποινίτες που τήρησαν τον άγραφο νόμο της φυλακής, σύμφωνα με τον οποίο οι παιδοκτόνοι είναι ανεπιθύμητοι. Στην διαδρομή κακοποιήθηκε, βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τους βαρυποινίτες. Όταν κατέβηκε από την κλούβα το πρόσωπό του ήταν πρησμένο και αλλοιωμένο από το ξύλο.
Μέσα στη φυλακή συνεχίστηκαν οι άγριοι ξυλοδαρμοί. Το κλίμα δεν τον σήκωνε και οι αρχές αναγκάζονταν να τον μετακινούν συνέχεια. Μέσα σε δύο χρόνια ο Δουρής άλλαξε τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα.
Το τέλος μέσα στις φυλακές της Τρίπολης
Ο επίλογος της τραγικής αυτής ιστορίας γράφτηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1996 στις φυλακές της Τρίπολης. Ο Μανώλης Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος μέσα στο κελί του, χρησιμοποιώντας το καλώδιο τηλεόρασης. Τα σενάρια και τα ερωτηματικά για την υπόθεση αυτή άρχισαν να φουντώνουν ξανά. Αυτοκτόνησε από τύψεις; Ή επειδή δεν άντεξε τα βασανιστήρια στις φυλακές; Ή μήπως επειδή καταδικάστηκε για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ;
