Μέρα πανελλήνιας οργής η χθεσινή 8 Μάρτη, για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη με δεκάδες διαμαρτυρίες να πραγματοποιούνται σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αττικής και όχι μόνο με αίτημα τη δικαιοσύνη για τους 57 νεκρούς της φονικής σύγκρουσης.
Ανάμεσά τους φοιτητές και μαθητές, οι οποίοι εκφράζουν την οδύνη και την οργή τους με συμβολικές κινήσεις και στα σχολεία τους.
Η μαθητική κοινότητα των Καλαβρύτων, σε μια συμβολική κίνηση, συγκεντρώθηκε σήμερα στην κεντρική πλατεία της πόλης και απέτισε φόρο τιμής στα θύματα των Τεμπών.
«Το τραγικό δυστύχημα μας προκαλεί οργή και θλίψη» φώναξαν οι μαθητές και στη συνέχεια άφησαν πανό και μπαλόνια με συνθήματα πάνω στις ράγες του οδοντωτού, απήγγειλαν δικά τους ποιήματα και κράτησαν ενός λεπτού σιγή με δάκρυα στα μάτια. 
«Τα μάτια που έμειναν ανοιχτά και περίμεναν να τους τα κλείσει κάποιος»
Ραγίζει καρδιές το κείμενο που απήγγειλε μια μαθήτρια για τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη. Τα λόγια της για τα παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους, είναι μαχαιριά στην καρδιά.
«Θα σε πάρω μισή ώρα νωρίτερα να πεις στον μπαμπά να ξεκινήσει. Περνάει η ώρα, περνάνε τα λεπτά. Πέρασαν 12 ολόκληρα λεπτά, η μάνα βλέπει ότι έχει αργήσει να την καλέσει δέκα λεπτά.
Σιωπή, νεκρική σιωπή. Και δυστυχώς αυτή η φράση δεν χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά εκείνη τη μέρα. Τα δευτερόλεπτα μετά την καταστροφή ήταν φρικτά, η μυρωδιά, τα φοβισμένα και σοκαρισμένα μάτια, τα μάτια που δεν πίστευαν, τα μάτια που έμειναν ανοιχτά και περίμεναν να τους τα κλείσει κάποιος.
Ο πόνος στις ψυχές των γονιών, ο πόνος στις ψυχές των επιζώντων. 57 ψυχές έφτασαν με λάθος τρένο σε διαφορετικό προορισμό. Στον προορισμό της αιωνιότητας, στον προορισμό της γαλήνης, όχι της σωματικής αλλά της ψυχικής.
Έφτασα μαμά και μπαμπά. Γιατί με ψάχνετε; Γιατί κρατάτε μόνο ένα κομμάτι μου; Πού βρίσκομαι;
Για όλους αυτούς που δεν κατάφεραν να ζήσουν και για όλους αυτούς που θα συνεχίσουν να ζουν με αυτό».
Ένα ταξίδι που για αλλού προοριζόταν και για αλλού κατέληξε […] Ένα ταξίδι που μπορεί να μην το ζήσαμε από κοντά αλλά νιώθουμε ότι ήμασταν εκεί μαζί τους. Ένα ταξίδι που μας έκανε να αναρωτιόμαστε γιατί σκοτώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Ένα ταξίδι, το τελευταίο ταξίδι».
