Ρίγη ανατριχίλας!
Μίλησαν, όμως, και κάποιοι από τους επιζώντες εκείνης της τραγωδίας. Μετά από 57 χρόνια, όπου οικογένειες θρήνησαν για 266 επιβάτες, ο Μανώλης Σταματάκης και ο Ηλίας Κουκουνάκης περιγράφουν όσα έζησαν και ανατριχιάζουν.
Οι δηλώσεις των επιζώντων του ναυαγίου στη Φαλκονέρα
Ο Μανώλης Σταματάκης είπε αρχικά: «Έρχεται ο κουνιάδος μου και μου λέει “Μανώλη, θα πάω Αθήνα για οικογενειακούς λόγους” και αναγκάστηκα να πάρω άδεια και να πάω μαζί του. Τότε είχα δύο παιδιά και αυτός άλλα δύο και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Επειδή ήξερα ότι το “Ηράκλειον” ήταν ταχύπλοο, το προτίμησα. Είχαμε καθυστέρηση. Όταν πέρασαν τρία τέταρτα, βλέπω από την κάτω Σούδα να έρχεται ένα ψυγείο. Μόλις μπήκε μέσα, σήκωσαν καταπέλτη και έφυγαν. Ο καιρός βγαίνοντας από τη Σούδα δεν ήταν καλός, ήταν το λιγότερο 8 μποφόρ. Είχαμε καλό κούνημα. Λέω στον κουνιάδο μου “Πάμε πάνω γιατί κάτι δεν μου αρέσει”. Φεύγοντας από τη 204 καμπίνα και ανεβαίνοντας στα σκαλοπάτια, ήρθαν τα νερά μέσα. Υπήρξε πανικός. Είχε μπατάρει το πλοίο και πάνω υπήρχαν άνθρωποι. Προσπάθησα με κάθε τρόπο και βρέθηκα στο δεξιό κατάστρωμα και κρεμόμουν όπως κρεμιέται ένας άνθρωπος. Αφήνω τα χέρια μου και όπως ήμουν ταλαιπωρημένος και στεναχωρημένος, τσουλάω το κατάστρωμα και βγαίνω από την άλλη πλευρά που ήταν στη θάλασσα. Βρήκα ένα κουπί και στο βάθος βλέπω μια πόρτα με δύο ανθρώπους πάνω. Πάω κοντά σιγά σιγά, αλλά δυστυχώς αυτοί είχαν ξυλιάσει. Είχαν περάσει 8-9 ώρες κολυμπώντας και κάποια στιγμή άφησα το κεφάλι μου μέσα στη θάλασσα. Εκείνη τη στιγμή άκουσα ένα αεροπλάνο από πάνω μου. Ακούω ένα σφύριγμα πλοίου και ήταν ο Φιλανδός. Πήρα θάρρος και είπα θα γλιτώσω. Με έπιασαν από τη ζώνη του παντελονιού και με ανέβασαν πάνω. Μόλις ανέβηκα, λιποθύμησα».
