Η 25χρονη Αρετή Ηλία φαρμακοποιός έδωσε γενναία μάχη με τη λευχαιμία και τα ανθεκτικά μικρόβια όταν ήταν 13 ετών και τώρα επελέγη ως το πρόσωπο της ετήσιας καμπάνιας του ECDC για τη μείωση της χρήσης αντιβιοτικών
Η δραματική προσωπική ιστορία της Αρετής ως ογκολογικής ασθενούς που σε ηλικία 13 ετών έδινε επί εβδομάδες μάχη μέσα στο νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» κατά του ανθεκτικού βακτηρίου Klebsiella συμπυκνώνει όλες τις παθογένειες που συνδέονται με την κατάχρηση των αντιβιοτικών και ακολούθως με τη μικροβιακή αντοχή που αναπτύσσεται, θέτοντας σε μείζονα κίνδυνο τη Δημόσια Υγεία παγκοσμίως, αλλά και στη χώρα μας.
«Ημουν πραγματικά πεπεισμένη ότι οι γιατροί θα θεραπεύσουν τη λευχαιμία, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα καταφέρω να ξεπεράσω τη λοίμωξη που εμφάνισα λόγω του μικροβίου», λέει πλέον μιλώντας στο «ΘΕΜΑ».
Το 2022 στην Ελλάδα καταγράφηκε ένας από τους υψηλότερους αριθμούς νοσοκομειακών λοιμώξεων στην Ευρώπη λόγω του συγκεκριμένου βακτηρίου, που έχει αναπτύξει αντοχή στα περισσότερα αντιβιοτικά ευρέος φάσματος, και ιδίως στην καρβαπενέμη.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία του ECDC, το 2020 σημειώθηκαν περισσότερες από 800.000 λοιμώξεις στην Ευρώπη λόγω ανθεκτικών βακτηρίων στα αντιβιοτικά και περισσότεροι από 35.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ως άμεση συνέπεια αυτών των λοιμώξεων. Εξ αυτών εκτιμάται ότι περίπου 4.000 κατέληξαν από επιπλοκές μετά τη μόλυνσή τους με Klebsiella.
«Για κάποιον σαν εμένα που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ από τις νοσοκομειακές λοιμώξεις και έχει κινδυνέψει η ζωή του, το φετινό μήνυμα του ECDC “Προλαμβάνοντας τη μικροβιακή αντοχή μαζί’’ αποκτά άλλο περιεχόμενο. Ωστόσο, έχει ουσία και αφορά καθέναν από εμάς.
«Το αίτημα, που γίνεται και απαίτηση πολλές φορές, για ένα αντιβιοτικό χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις για τη χορήγησή του είναι συχνό φαινόμενο στα φαρμακείο. Χρειάζεται πολλή εκπαίδευση στους πολίτες και έλεγχος σε όσους συνταγογραφούν ή χορηγούν τα αντιβιοτικά, δηλαδή σε γιατρούς και φαρμακοποιούς».
Ηταν Ιούνιος του 2012 όταν η Αρετή διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Μια αδιαθεσία οδήγησε σε περαιτέρω έλεγχο τον παιδίατρο και μέσα σε χρόνο-ρεκόρ η μικρή τότε μαθήτρια, που μόλις είχε τελειώσει την Α’ Γυμνασίου, βρέθηκε στο Παίδων και στην τότε Ογκολογική Μονάδα, νυν Ογκολογικό Νοσοκομείο «ΕΛΠΙΔΑ – Μαριάννα Βαρδινογιάννη». Στην πολύμηνη νοσηλεία της μαζί της ήταν η μητέρα της, ενώ ο πατέρας της και οι άλλες δύο αδελφές της, 17 και 5 χρόνων αντίστοιχα, την επισκέπτονταν τα Σαββατοκύριακα – ταξίδευαν από το Αλιβέρι Ευβοίας όπου έμενε η οικογένεια.
«Ηταν δύσκολο. Με εξαίρεση δύο ημέρες τον Αύγουστο και άλλες δύο τον Δεκέμβριο του 2011, που είχα επιστρέψει στο σπίτι μας, έμεινα στο Παίδων για έναν χρόνο. Οι γιατροί μου είχαν εξηγήσει τι μπορεί να συμβεί μετά τη χημειοθεραπεία.
Ομως κανείς δεν με είχε προετοιμάσει -ούτε και θα μπορούσε- για το ενδεχόμενο του να μην κάνω θεραπεία. Οταν εμφάνισα τον πυρετό που δεν υποχωρούσε, και ελέγχθηκε η προσβολή του ούτως ή άλλως αδύναμου οργανισμού μου από κάποιο βακτήριο, όλοι είχαν ταραχθεί. Η λοίμωξη λόγω της Klebsiella μου στερούσε ουσιαστικά τη δυνατότητα να αντιμετωπίσω τη λευχαιμία», περιγράφει η Αρετή.
Θυμάται ακόμη πόσο ευάλωτη ένιωθε και πόσο ανοχύρωτη, παρότι βρισκόταν μέσα στο νοσοκομείο, περιστοιχισμένη από τους καλύτερους, όπως τονίζει, γιατρούς και νοσηλευτές. «Η λοίμωξη με ταλαιπώρησε για εβδομάδες. Ηταν πολύ δύσκολο όταν οι γιατροί μου είπαν ότι το μικρόβιο είχε αποικίσει τον καθετήρα Hickman που μου είχαν τοποθετήσει για τη χημειοθεραπεία, οπότε έπρεπε να αφαιρεθεί.
Και ακόμη πιο δύσκολο όταν, για να προστατευθεί το ανοσοποιητικό μου, έμενα τελείως μόνη μου στο δωμάτιο και ερχόταν μόνο μία νοσοκόμα με ειδική στολή, αυτές που όλοι μάθαμε πολύ αργότερα λόγω του κορωνοϊού, για να με φροντίσει», ανατρέχει στις κρίσιμες εκείνες ημέρες για τη ζωή της. «Δεν μπορούσα πια να αγγίξω ή να αγκαλιάσω τη μητέρα μου. Αυτές οι στιγμές στην απομόνωση, παρότι αποφασίστηκαν για το καλό μου, για τη ζωή μου την ίδια, ήταν οι χειρότερες σε όλη την περίοδο που πέρασα στην ογκολογική κλινική», λέει σήμερα η Αρετή.
Το μήνυμα
Εξίσου έντονα όμως θυμάται -και ανατρέχει- στις χαρούμενες στιγμές, γιατί «ίσως τελικά αυτές μου έδιναν δύναμη και ώθηση να συνεχίσω να προσπαθώ για τη ζωή μου. Επιλέγω να θυμάμαι τη χαρά που μοιραστήκαμε όλοι στον όροφο όταν οι εργαστηριακές εξετάσεις έδειξαν πως το μικρόβιο καταπολεμήθηκε και μπορούσα να ξεκινήσω και πάλι θεραπεία», λέει.
Θυμάται χαρακτηριστικά την πρώτη μέρα χωρίς πυρετό: «Εκλαιγα και ένιωθα εξαιρετικά ευγνώμων. Ηξερα τότε ότι είχα κερδίσει την πρώτη μάχη και ήμουν τελικά έτοιμη να αντιμετωπίσω τη δεύτερη, τον καρκίνο».
Η επιλογή της να ασχοληθεί με τις επιστήμες υγείας ήρθε ως φυσική συνέχεια της θεραπείας και του εξιτηρίου της, τον Ιούνιο 2013.
«Ηθελα να προσφέρω ό,τι μου πρόσφεραν όλοι οι επαγγελματίες υγείας στη διάρκεια της νοσηλείας μου, αλλά και μετά. Να ανταποδώσω ό,τι είχα λάβει. Αυτό αισθάνομαι ότι κάνω. Βάζω το δικό μου ελάχιστο λιθαράκι όταν εξηγώ, για παράδειγμα, με υπομονή σε κάποιον που έρχεται στο φαρμακείο γιατί δεν πρέπει να πάρει αντιβίωση για λίγες ημέρες, όσο κρίνει ο ίδιος, ή γιατί δεν πρέπει να πάρει αντιβίωση επειδή έχει μια ίωση.
Πρέπει όλοι να δυναμώσουμε τη φωνή μας γι’ αυτό. Τα αντιβιοτικά πρέπει να χρησιμοποιούνται με σύνεση και μόνο όταν χρειάζονται», καταλήγει, ευχόμενη το μήνυμά της μέσω του ECDC να ακουστεί όσο πιο δυνατά γίνεται.
