Γράφει Στέλλα Πανοπούλου
Ο Διονύσης Ατζαράκης και ο Νικόλας Ράπτης μας έκαναν για άλλη μια φορά να νιώσουμε ταύτιση με το τελευταίο βίντεό τους που κυκλοφόρησε στο κανάλι του Ατζαράκη.
Αγαπάμε όταν κωμικοί περιγράφουν κοινά συναισθήματα και εμπειρίες που, λίγο-πολύ, μοιραζόμαστε όλοι/ες μεταξύ μας. Αυτή η αίσθηση της ταύτισης, άλλωστε, είναι που μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι/ες και μας φέρνει λίγο πιο κοντά με τους άλλους ανθρώπους. Γιατί, στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν ντυνόμαστε, παρφουμαριζόμαστε, και οδηγούμε για να πάμε στη δουλειά μας, ακόμα κι αν φτιάχνουμε τη φορολογική μας δήλωση και κάνουμε άλλα τέτοια δύσκολα, “ενήλικα” πράγματα, στην πραγματικότητα απλά διψάμε για παιχνίδι και συντροφικότητα, κάπως σαν σκύλοι με άγχος αποχωρισμού.
Ο Ατζαράκης μας δείχνει πώς είναι τα πράγματα από την οπτική γωνία ενός σκύλου, ο οποίος νομίζει ότι ο κηδεμόνας του είναι απλά ατζαμής και του πέφτει συνέχεια το παιχνίδι, οπότε τον βοηθά πιάνοντάς το. Με τα έξυπνα λογοπαίγνιά τους (“Αν το ξανακάνεις θα σε σκυλοβρίσω!” και “Δεν θα πω πολλά, θα είμαι λαγωνικός”), τη millennial αισθητική τους (“Νόμιζα με εγκατέλειψες, σε είχα μπλοκάρει από παντού”) και τα… κλεισίματα του ματιού σε αξιοσημείωτα στιγμιότυπα από την ιστορία της κωμωδίας στην Ελλάδα (“Τι κοιτάς ρε γαβ γαβ;”), ξεχνάω για λίγο τα προβλήματά μου και γελάω μόνη μου.
Αρκετά spoiler έκανα, δεν θα πω άλλα – προσέξτε μόνο το αστείο με τα σκυλιά της Δαλματίας, και απολαύστε τον πανέμορφο παραλογισμό που λέγεται Ατζαράκης και Ράπτης.
