Κάθε πρωί ο μοναδικός μαθητής στο χωριό Φλαμπουράρι του ανατολικού Ζαγορίου με τους 22 κατοίκους, χρειάζεται να κάνει ολόκληρο ταξίδι για να βρεθεί στο σχολείο του, στο γυμνάσιο Χρυσοβίτσας, 56 χιλιόμετρα μακριά.
«Ξυπνάω 06.30 το πρωί, περιμένω στην πλατεία το λεωφορείο, σταματάμε στα υπόλοιπα χωριά και φθάνω στο σχολείο γύρω στις 08.00».
Η διαδρομή δύσκολη, με κακοτεχνίες στο οδικό δίκτυο και απότομες στροφές που γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη όταν έχει άσχημες καιρικές συνθήκες.
Το όνειρο του μικρού μαθητή είναι να γίνει δάσκαλος
«Όταν έχει κακό καιρό είναι κάπως φοβιστικά, έχει πάγο και κάποιες φορές κουνιέται το λεωφορείο στις στροφές επειδή γλιστράει. Υπάρχουν φορές που δεν έχει έρθει καθόλου λόγω του χιονιά».
Πέντε στάσεις κάνει το λεωφορείο της περιφέρειας για να παραλάβει συνολικά 7 παιδιά για το σχολείο της Χρυσοβίτσας από χωριά της περιοχής με το πιο απομακρυσμένο να είναι το Φλαμπουράρι.
Οι δυσκολίες
Ο 14χρονος Αλέξανδρος Βλαχιώτης, μαθητής της τρίτης γυμνασίου είναι το μικρότερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, 25 και 22 ετών, ήταν πιο τυχερά καθώς πρόλαβαν να πάνε σε πιο κοντινά σχολεία που σταμάτησαν εδώ και χρόνια να λειτουργούν.
«Θα μπορούσαν να προσπαθούσαν να ανοίξουν το γυμνάσιο – λύκειο στις Μηλιωτάδες, θα βοηθούσε πολλά παιδιά και τον Αλέξανδρο και τους γονείς που θα ήθελαν να γυρίσουν να κάνουν μια δουλειά στο χωριό».
Ο πατέρας δασεργάτης, η μητέρα εργαζόμενη σε ξενώνα, είχαν πάντα μέχρι και σήμερα τη συμπαράσταση των δασκάλων των παιδιών τους. Ο Αλέξανδρος θέλει να γίνει και ο ίδιος δάσκαλος σε απομακρυσμένο χωριό.
«Θέλω να γίνω δάσκαλος, έχουν βοηθήσει κι οι νονοί μου σε αυτό. (…) Θα έχω αντοχές πιστεύω θέληση, θα συνεχίζω για τα πάντα γιατί θα σκέφτομαι αφού συνέχιζα τότε, μπορώ να συνεχίσω και τώρα».
Η οικογένεια του Αλέξανδρου είναι η φωνή των ανθρώπων που δίνουν ζωή σε απομακρυσμένα χωριά που θα είχαν ερημώσει χωρίς αυτούς.
