Ενας νεαρός συμπατριώτης μας ο Θεόφιλος Τσιμάς, εκθέτει τις φωτογραφίες του στο Μετρό Ακρόπολη των Αθηνών. Είναι μια ευκαιρία για τους Κεφαλλονίτες της Αττικής και τους ταξιδεύοντες στην Αττική εκείνες τις ημέρες να κάνουν μια στάση στο μετρό ΑΚΡΟΠΟΛΗ και να τιμήσουν τον Θεόφιλο με μια επίσκεψη στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεσή του..
Εκθεση
22 Φεβρουαρίου – 25 Φεβρουαρίου
22 Φεβρουαρίου στις 10 π.μ. μέχρι 25 Φεβρουαρίου στις 12 π.μ.
Σταθμός Μετρό Ακρόπολη –
Αθήνα
Ποιός είναι ο Θεόφιλος Τσιμάς
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κεφαλονιά. Φοιτητής του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Σπούδασε για δύο χρόνια στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Τώρα φοιτά στο ΙΕΚ ΑΚΜΙ στο Τμήμα Φωτογραφίας.
Έχει δουλέψει ως φωτογράφος για θεατρικές παραστάσεις , για διάφορα περιοδικά , εταιρίες μόδας και εικονογραφήσεις βιβλίων.
Η έκθεση
Ο συμβολισμός της μάσκας στο χθες και σήμερα. Έμφυτη ανάγκη αλλαγής προσωπικότητας που αποσκοπεί στην θεραπεία και τη λύτρωση ή άλλο ένα μέσο κάλυψης, ανασφάλειας και συνεχιζόμενης αποφυγής της αυτογνωσίας; Η έκθεση αποτυπώνει θεατρικές πρόζες και δράσεις ενός κεκαλυμμένου υποκειμένου, περιπλανόμενο στο αστικό τοπίο. Πρόκειται για εικόνες συγκρουσιακές που δεν αφορούν μόνο τον ρόλο του ηθοποιού αλλά και την κοινωνική ανάγκη μα και αγανάκτηση για το φαίνεσθαι. Η τοποθέτηση των φωτογραφιών στο μετρό της Ακρόπολης επιτρέπει να αναλογιστούμε την χρήση της μάσκας στην αρχαιότητα και συγκεκριμένα στο θέατρο και σε Διονυσιακές τελετές. Η αίσθηση της απελευθέρωσης, θεϊκής έκστασης αλλά και αφομοίωσης της πνευματικής δύναμης του χαρακτήρα που παριστά μια μάσκα στόχευε στην επίτευξη ψυχικής ισορροπίας.
Παρόλα αυτά, οι σύγχρονοι τρόποι κοινωνικοποίησης και εξέλιξης των ανθρώπινων σχέσεων, σε συνδυασμό με την κοινωνική και ατομική ανασφάλεια, καθώς και την αίσθηση της αποτυχίας που έχει επιβάλει η κρίση οδηγούν ασυνείδητα στην καθημερινή και διαρκή χρήση της μάσκας.Η ισχυρότερη εξάρτηση του ατόμου είναι αυτή από την εικόνα του εαυτού του. Έτσι δεν αποτελεί πια ένα μέσο κατανόησης των άλλων, ούτε τρόπο αναζήτησης της αυτογνωσίας, αλλά μια απλή και βολική παραπλάνηση του ίδιου του εαυτού, η πραγματική αντανάκλαση του οποίου φέρνει τρόμο.
Η επιλογή του φωτογραφικού σκηνικού δεν είναι τυχαία, καθώς αμφισβητεί και ανάγει ερωτήματα για τις σχέσεις του ατόμου με τον δημόσιο χώρο. Αν δημόσιος χώρος ορίζεται το απομεινάρι ενός συμπλεγματικού πολεοδομικού συστήματος, τι είδους ατομικές και κοινωνικές δράσεις προωθεί;
