“10 χρόνια μια ανάσα”
Ατομική Έκθεση.
Εγκαίνια Τετάρτη 28 /8 24 στο Δημοτικό Θέατρο Κέφαλος – Αίθουσα Αντιόχου και Σπύρου Ευαγγελάτου.
Τιμή μεγάλη και συγκίνηση που επιμελείτα την Έκθεση η ιστορικός Τέχνης ,ανεξάρτητη επιμελήτρια Iris Kritikou
Ευχαριστώ από καρδιάς για το μοναδικό αυτό κείμενο, που επισυνάπτω παρακάτω και για τα 20 σχεδόν χρόνια συμπόρευσης που καθόρισαν και άνθισαν τις ζωγραφικές διαδρομές μου !
——- ———— ——– ——- ——- ——- —— —— ——– —-
Κοιτώντας µέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα της ζωγραφικής:
Σκέψεις για το έργο της Μαρίνας Στελλάτου
Η επίµονη µελέτη εκχωρεί ένα είδος µαγείας σε ό,τι µας περιβάλλει.
Honore de Balzac
Η τέχνη συντελείται στον ενδιάµεσο χώρο µεταξύ της σαφήνειας και της ασάφειας, της έννοιας και της διαίσθησης, της σκέψης και του συναισθήµατος.
Bert Dodson
Για εµένα η τέχνη είναι µαγεία. Είναι µύθος. Το απολαµβάνω και παίζω µε αυτό. Φυσικά είναι σοβαρό, και η τέχνη είναι σοβαρή, αλλά δεν πρόκειται να το εξηγήσω εκτενέστερα…
Shea Hembrey
Πέρασαν ίσως είκοσι σχεδόν χρόνια από τότε που συναντήθηκα για πρώτη φορά µε τη Μαρίνα Στελλάτου και τη ζωγραφική της.
Αν και η σηµερινή ωριµότητα του έργου της αποτελεί µια απαράµιλλη απόδειξη της δυναµικής πορείας της µέσα στον χώρο και τον χρόνο, του ζωγραφικού επιτεύγµατός της που αφήνει το στίγµα του διάφανο και ταυτόχρονα απολύτως αναγνωρίσιµο στον θεατή, ωστόσο, κάτι από τις πρώτες εκείνες ρέουσες µαγικές ακουαρέλες που αντίκρισα ένα παγωµένο χειµωνιάτικο απόγευµα σε ένα ισόγειο εργαστήριο στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, εξακολουθεί να αιωρείται και να ενσταλάσσεται στις σηµερινές της συντεταγµένες.
Συλλέκτρια ξύλινων και µεταλλικών παλαιών και συλλεκτικών µικρών παιχνιδιών σε νεανική ήδη ηλικία που προηγήθηκε της εποχής µιας µεταγενέστερης δυνητικής νοσταλγίας, η Μαρίνα Στελλάτου τα απαθανάτισε τότε σε µεγάλα χαρτιά, µαζί µε ελλειπτικά γυναικεία γυµνά και ένσαρκα θερινά φρούτα. Με επιπλέοντα πλαστικά παπάκια του µπάνιου, µε λαχταριστά ριγωτά ζαχαρωτά και σοκολατάκια µε γυαλιστερό περιτύλιγµα, µε µαγικά τραπουλόχαρτα και κουνιστά αλογάκια του τσίρκου. Ενώνοντας µε ενστικτώδη αρµονία στιγµιότυπα και ήρωες από ελληνικά και ευρωπαϊκά παραµύθια, ζωντανεύοντας άλλοτε τις προφορικές αφηγήσεις κάποιας κεφαλονίτισσας νόνας και άλλοτε τα χιονισµένα τοπία και τη µαγική χριστουγεννιάτικη νύχτα του Καρυοθραύστη ή τα σκοτεινά δάση των Αδελφών Γκριµ, άλλοτε την Αλίκη πίσω από τον καθρέφτη στη Χώρα των Θαυµάτων κι άλλοτε τον αγέραστο Πήτερ Παν στη Χώρα του Ποτέ-Ποτέ, η ζωγράφος δηµιούργησε σταδιακά τη δική της γητεµένη και γοητευτική γλώσσα.
Όταν, λίγα χρόνια αργότερα, έχοντας ήδη συνδιαλεχτεί µε τους ψυχικούς και συναισθηµατικούς κώδικες αντίληψης και έκφρασης αλλά και τη µυστική ζωγραφική γλώσσα των παιδιών µέσα από την καθοριστική διδακτική εµπειρία της στα εργαστήρια του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης στην Αθήνα, απέκτησε το δικό της παιδί, επιλέγοντας να επιστρέψει µαζί του στο γενέθλιο νησί της, έβγαλε από τις αποσκευές της και απίθωσε εκεί, µια ατόφια νεραϊδοχώρα. Μια νεραϊδοχώρα τρυφερή και φαντασιακή, µε µεθοδευµένη τεχνογνωσία και περίσσιο ταλέντο που εξακολουθεί ως σήµερα να µεταγλωττίζεται και να µετουσιώνεται στα επιλεγµένα πεδία έκφρασης και ύπαρξης της σπουδαίας αυτής παιδαγωγού, χαρισµατικής εικονογράφου και -κυρίως- ζηλευτής ζωγράφου.
Συνεχίζοντας το ταξίδι της καταµεσής στο Ιόνιο, η Μαρίνα Στελλάτου δηµιουργεί νέους τόπους αλήθειας, κεντώντας ένα µεικτό οπτικό και απτικό αφήγηµα πραγµατικότητας και µυθοπλασίας. Συρράπτοντας αποτµήσεις χρόνου και µνήµης, χειρωναξίας και ύλης, συλλέγοντας αιωρήσεις συναισθηµάτων και υγρών τόπων, χαµηλόφωνων παφλασµών και εσωτερικών επιτραπέζιων ηµιτονίων. Συνθέτοντας ένα χαρισµατικό ζωγραφικό ιδίωµα µε εξακολουθητικά ζωντανούς ήρωες, έξεργα πλαστικά συστατικά και εύγλωττη συναισθηµατική αποτύπωση.
Στα χρόνια που πέρασαν, ζωγράφισε µε τρόπο µοναδικό και κυρίως ενσυναισθητικό, τα µικρά παιδιά που αγάπησε και που µεγάλωσαν µαζί της, χαρίζοντάς τους νέα µαγικά σύµπαντα, επιδαπέδιους τόπους ονειρικών ψευδαισθήσεων, παιδικές χαρές ουράνιες και λίκνα πτερόεντα. Ζωγράφισε τη φιλία µε εκείνα αλλά και τη δική της συγκινησιακή συνθήκη µητρότητας. Ζωγράφισε για την ίδια έναν Γεράσιµο µε µαµά και µπαµπά, ζωγράφισε για τον αγαπηµένο της φίλο Βαγγέλη έναν µπαµπά και ένα παιδί χωρίς σπίτι. Ζωγράφισε ακόµη µε τρόπο ιδανικό την Κεφαλονιά και την Αθήνα – τα γαλαζοπράσινα της Πεσάδας και τα αστέρια που λάµπουν στις Καταβόθρες, τα µυστικά του Λυκαβηττού και το ανακουφιστικά αιώνιο οικοδόµηµα της Ακρόπολης. Ζωγράφισε µε απαράµιλλη ευφράδεια τις ακίνητες µεσηµβρινές βάρκες στην Ύδρα και την Παναγιά τη Γοργόνα στη Λέσβο, το λόφο του Στράνη -και µυστικό τόπο του Σολωµού- στη Ζάκυνθο, το πέτρινο καφενείο του Θεόφιλου που στέκει ακόµη ορθό στην πηλιορείτικη Μακρυνίτσα. Ζωγράφισε τα φαιά αποµεσήµερα της Αφαίας στην Αίγινα, τις µενεξεδένιες νυχτερινές καµπύλες της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Ζωγράφισε την αχλή και την ιστορία, την κόψη και τη δροσιά, το έξεργο ίχνος µα και το ρίγος του κάθε τόπου.
Ζωγράφισε, τέλος, – συχνά απαντώντας µε συνέπεια και ορµή συγκινητική και αναπάντεχη στη δική µου εξακολουθητική καταβύθιση και συνεχιζόµενη επιµελητική λαχτάρα – ιστορικούς και λογοτεχνικούς ήρωες, επετειακά συµβάντα σε καιρούς χαλεπούς εγκλεισµού και σε νέα αγρύπνια. Ζωγράφισε µυθιστορηµατικά στιγµιότυπα, ερωτικές συνευρέσεις που πέρασαν στην αιωνιότητα, σπάνιες µουσικές συγχορδίες, ενδιάµεσες ψιθυριστικές στιγµές ποίησης. Με πάθος µοναδικό, συγκινητική αφοσίωση και θαυµαστή δεξιότητα µελέτησε, φαντάστηκε, συνέθεσε και ενστάλαξε χαρακτηριστικά του προσώπου και λεπτοµέρειες ζώσες απαράµιλλης οµορφιάς, σε στιγµές που άλλοτε µαζί και άλλοτε χωριστά φανταστήκαµε και ονειρευτήκαµε.
Όλα αυτά, εξακολουθεί –ευτυχώς- µε το ίδιο πάθος, την ίδια ανάγκη και το ίδιο χειµαρρώδες ταλέντο να τα αναζητεί, να τα αγαπά, να τα ζωγραφίζει. Για την κρυστάλλινη σφαίρα που εδώ και τόσα χρόνια µοιραζόµαστε, της είµαι ευγνώµων…
Ίρις Κρητικού
Ιούλιος 2024
