Η παραφιλολογία για τους κινδύνους απο το εμβόλιο. Γράφει ο Γιώργος Παξινός

ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΕΜΒΟΛΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΘΕΡΑΠΕΙΩΝ

Είναι γεγονός, ότι οι ασθενείς με καρδιολογικά

νοσήματα είναι πιο εξοικειωμένοι με την έννοια

του κινδύνου από τους περισσότερους άλλους

ασθενείς.

Είναι, επομένως, πιθανότερο, να αντιληφθούν την έννοια του «αποδεκτού κινδύνου» από

μια θεραπεία.

Ας αποδεχτούμε λοιπόν το αυτονόητο.

Ότι δηλαδή τα εμβόλια έχουν παρενέργειες και μερικές εξ αυτών, όπως οι θρόμβωσεις , είναι απειλητικές για τη ζωή.

Εχει λοιπόν βρεθεί ότι, σε κάθε 1.000.000 εμβολιασμούς υπάρχει 1 (μια) απώλεια ζωής που συνδέεται με το εμβόλιο.

Ένας καλός τρόπος, για την αποτίμηση αυτού

του κινδύνου, είναι η σύγκρισή του με τον κίνδυνο

που συνοδεύει την υιοθέτηση άλλων δόκιμων και καθολικά αποδεκτών θεραπειών.

Ας πάρουμε έναν καρδιολογικό συνηθισμένο ασθενή που έχει κολπική μαρμαρυγή και στεφανιαία νόσο με αρρυθμία.

Λαμβάνει νεότερο αντιπηκτικό, ασπιρίνη, στατίνη και σοταλόλη.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Νεότερα αντιπηκτικά:

0.5% ανά έτος κίνδυνος απειλητικής για τη ζωή

αιμορραγίας. Δηλαδή, ο κίνδυνος αυτός αφορά σε 5.000 ασθενείς ανά εκατομμύριο ασθενών υπό αγωγή.

Ασπιρίνη:

0.3% ανά έτος κίνδυνος απειλητικής για τη ζωή

αιμορραγίας. Δηλαδή, ο κίνδυνος αυτός αφορά σε 3.000 ασθενείς ανά εκατομμύριο ασθενών υπό αγωγή.

Στατίνη:

1 ανά 100.000 παθαίνει απειλητική για τη ζωή

ραβδομυόλυση. Δηλαδή, 10 ανά 1.000.000 ασθενών υπό αγωγή.

Σοταλόλη:

Η πιθανότητα απειλητικής για τη ζωή προαρρυθμίας είναι 0.2% σε

ασθενείς με καλή συστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας.

Δηλαδή, ο κίνδυνος αυτός αφορά σε 2.000 ασθενείς ανά εκατομμύριο ασθενών υπό αγωγή.

Ο κίνδυνος του ασθενούς είναι 10.010 ανά

1.000.000 ασθενών υπό αγωγή.

Με απλά λόγια, είναι 10.000 φορές πιθανότερο ο ασθενής μας να κινδυνεύσει το προσεχές έτος από τα φάρμακα που αγόγγυστα και πολύ σωστά λαμβάνει παρά από τον πιθανό εμβολιασμό του.

Συγχωρήστε μου την απλοϊκή αριθμητική

αντιμετώπιση του σοβαρού αυτού θέματος, που

βέβαια δεν αντιμετωπίζει την ουσία του προβλήματος.

Διότι η ουσία του προβλήματος είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά όλων όσοι αναγάγουν σε αδιαπραγμάτευτο προσωπικό τους δικαίωμα την υγεία και τα δικαιώματα των άλλων.

Είναι οι ίδιοι που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαν δικαίωμα το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν δικαίωμά τους την ύπαρξη διαθέσιμης κλίνης σε ΜΕΘ, όταν νοσήσουν με δική τους υπαιτιότητα, δικαίωμά τους τη συμπαράσταση των «ηρώων» υγειονομικών, προκειμένου να σωθεί η ζωή τους, και συγχρόνως θεωρούν δικό τους αναφαίρετο δικαίωμα να μηνύσουν τους «σωτήρες» γιατί τους διασωλήνωσαν.

Ο παραλογισμός και η κοινωνική ανευθυνότητα σε όλο τους το μεγαλείο.