Το Lutetia δεν υπήρξε μόνο τόπος συνάντησης της πνευματικής και καλλιτεχνικής ελίτ αλλά πρωταγωνίστησε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Πιερ Ασουλίν, ο οποίος με ιστορική ακρίβεια και μυθιστορηματική πλοκή δείχνει το παρισινό ξενοδοχείο να μοιράζεται το πεπρωμένο της Γαλλίας τα κρίσιμα χρόνια από το 1938 έως το 1945, την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ. Στους πολυτελείς του χώρους παρελαύνουν διαδοχικά εμιγκρέδες και αντιναζί συγγραφείς, πολιτικοί και καλλιτέχνες (όπως ο Τόμας Μαν, ο Βίλυ Μπραντ, ο Τζέιμς Τζόυς και ο Αλμπέρ Κοέν), έπειτα Γερμανοί αξιωματικοί των δυνάμεων κατοχής με στόχο την εξόντωση της Αντίστασης και, τέλος, οι εκπατρισμένοι που επιστρέφουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η ιστορία του Lutetia ξεκινά το 1910, όταν το art nouveau κτίριο υψώθηκε προς τον ουρανό της Νοτρ-Νταμ-ντε-Σαν δίνοντας στη συνοικία και την πόλη μια πνοή αρχιτεκτονικής πρωτοπορίας και δημιουργικής φαντασίας σε μια εποχή που ακόμα επικρατεί η Μπελ- Επόκ και το στιλ της. Η ιδέα για την κτίση του ξενοδοχείου ήταν της Μαργαρίτας Μπουσικό, ιδιοκτήτριας του πολυκαταστήματος Le Bon Marché, που πάντα αναζητούσε ένα πολυτελές ξενοδοχείο για τους σημαντικότερους πελάτες της.
Το Lutetia βρίσκεται στην λεωφόρο Raspail, στην καρδιά του Saint-Germain-des-Prés, στο 6ο διαμέρισμα του Παρισιού. Οι αρχιτέκτονες της εποχής είχαν αναθέσει στον γλύπτη Leon Binet και, αργότερα, στον Paul Belmondo (πατέρα του ηθοποιού Jean-Paul Belmondo) τη διακόσμηση της πρόσοψης με μοτίβα από τα οποία φύονται φύλλα αμπέλου και τσαμπιά από σταφύλια.
Πολύ σύντομα το ξενοδοχείο έγινε τόπος συνάντησης των ανθρώπων της τέχνης, της φιλοσοφίας της πολιτικής, ένας τόπος στον οποίο διαδραματίζονται φύλλα της ιστορίας και της καλλιτεχνικής παραγωγής.
Η επιτυχημένη του πορεία ανακόπτεται με τον Πρώτο παγκόσμιο Πόλεμο για πρώτη φορά και ξανά τον Ιούνιο του 1940, καθώς η γαλλική κυβέρνηση εκκένωσε την κατεχόμενη πόλη.
Οι κατοχικές δυνάμεις όπως συνέβη και σε άλλα εμβληματικά κτίρια της γαλλικής πρωτεύουσας εκκενώνουν και επιτάσσουν το ξενοδοχείο το οποίο γίνεται κέντρο ψυχαγωγίας των στρατευμάτων και των αξιωματικών. Το 1944, με το τέλος του πολέμου και μετά από εντολή του ντε Γκολ, η Lutetia παίζει ξανά κεντρικό ρόλο ως κέντρο υποδοχής για τους απελαθέντες και τις οικογένειες που αναζητούσαν τους αγαπημένους τους. Το ξενοδοχείο φιλοξενεί μέχρι και 2.000 νέες αφίξεις την ημέρα.
Στην καρδιά της αριστερής όχθης, στο λίκνο των τολμηρών ιδεών, η Lutetia γίνεται κέντρο αλλά και σπίτι των λογοτεχνών και διασημοτήτων του 20ου αιώνα. Ο Αντρέ Ζιντ στη δεκαετία του 30 μετακομίζει στο ξενοδοχείο και κυριολεκτικά «καταλαμβάνει» ένα σαλόνι του. Ο Τζέιμς Τζόϊς συνεχίζει εκεί τη συγγραφή του μνημειώδους Οδυσσέα. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι ένας από τους σταθερούς δημοφιλείς πελάτες του ξενοδοχείου, ενώ τη συναρπαστική του ατμόσφαιρα απολαμβάνουν ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Αντρέ Μαλρό, και ο συγγραφέας του Μικρού Πρίγκιπα Αντουάν ντε Σεν Εξιπερί. Λογοτεχνικό κέντρο και καλλιτεχνικό σταυροδρόμι, η Lutetia έχει ενοίκους τον Πικάσο και τον Ματίς, ενώ η Ζοζεφίν Μπέικερ το επισκέπτεται σχεδόν καθημερινά.
Στη δεκαετία του 50 γίνεται στέκι της νέας μουσικής που φτάνει από την Αμερική καθώς εκεί εμφανίζονται όλα τα στέρια που φτάνουν στη Γαλλία. Ο Έντι Μίτσελ υμνεί το μπαρ του στο κλασικό «Au Bar Lutetia.» Στον πάγκο του διάσημου μπαρ, φιγουράρουν η ελίτ της οικονομικής και πολιτικής ζωής όπως η οικογένεια Taittinger, των γνωστών ιδιοκτητών της σαμπάνιας, ο Φρανσουά Μιτεράν αλλά και ο Αλμπερ Κοέν που ζει στη Lutetia και εκεί γράφει και το αριστούργημά του Belle du Seigneur ( Η ωραία του Κυρίου).
Στη δεκαετία του 80 διάσημοι κάνουν καταστήματα μέσα στο ξενοδοχείο όπως η Σόνια Ρίκιελ, ενώ ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς σχεδιάζει τη δική του σουίτα. Το 1985 περνά σε άλλα χέρια και όλοι ελπίζουν ότι το ξενοδοχείο παίρνει μια παράταση ζωής. Ο σεβασμός προς το κτίριο και την ιστορία του υπόσχεται σήμερα τη συνέχιση του μύθου του.
φωτο Reuters
