Ο νεαρός πατέρας Ευαγόρας έβαλε το κλειδί στο λουκέτο. Τράβηξε την αλυσίδα και άνοιξε την πόρτα του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν. «Μπαίνουμε σε εργοτάξιο, να προσέχετε το κεφάλι σας», μας προειδοποίησε. Τον ακολουθήσαμε καμιά δεκαριά δημοσιογράφοι που ανταποκριθήκαμε στην πρόσκληση της Αρχιεπισκοπής να ξεναγηθούμε στο υπό ανέγερση εκκλησάκι, στο πλαίσιο της επίσκεψής μας για την ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου.
Θυμήθηκα την τελευταία φορά που βρέθηκα στο μέρος αυτό: ήταν το 2009, στο μνημόσυνο για την μνήμη των Ελληνοαμερικανών πεσόντων πυροσβεστών και εργαζομένων στους Πύργους στην 11η Σεπτεμβρίου. Βρισκόμουν στις ΗΠΑ με υποτροφία του Ιδρύματος Fulbright και πήγα να καλύψω το γεγονός.
Nεοϋορκέζος φωτογραφίζει τα σκυλιά του με θέα το Λίμπερτι Παρκ.
Τότε, δεν υπήρχε ναός παρά μόνο ξύλινες εξέδρες. Από κάτω μας πρέπει να ήταν ένα όρυγμα, εκατοντάδων μέτρων. Μετεωριζόμασταν πάνω στο κενό. Παρά το γεγονός ότι ήταν αρχές φθινοπώρου, η θερμοκρασία ήταν χαμηλή και έβρεχε. Το λιβάνι αναμειγνυόταν με την ομίχλη. Και οι ψαλμοί από το στόμα του τότε Αρχιεπισκόπου Δημητρίου χάνονταν μέσα στους ήχους της κίνησης των αυτοκινήτων της Νέας Υόρκης. Δίπλα μου, οι γονείς μιας κοπέλας που σκοτώθηκε στην επίθεση: ένας Σπαρτιάτης και μια Μικρασιάτισσα πρώτης γενιάς Αμερικανίδα. Οκτώ χρόνια μετά και ήταν ακόμα συγκλονισμένοι και απαρηγόρητοι. «Οι γονείς μου γλίτωσαν μωρά από τη Σμύρνη. Ηρθαν στην Αμερική και ρίζωσαν. Αλλά η συμφορά μας παραμόνευε εδώ τελικά», μου είπε η μάνα που δεν είχε βγάλει τα μαύρα.
O πατέρας Ευαγόρας μας ξεναγεί στην εκκλησία στο «Σημείο Μηδέν».
Το Σημείο Μηδέν είναι ένα ιερό για τους κατοίκους της Νέας Υόρκης, όλων των δογμάτων, όλων των εθνικοτήτων. Εχασαν δικούς τους ανθρώπους εκεί. Σήμερα στο Λίμπερτι Παρκ υπάρχει το μνημείο τους. Ακριβώς δίπλα ο ναός του Αγίου Νικολάου, όταν με το καλό ανοίξει τις πόρτες του, θα είναι ανοιχτός προς όλους, όχι μόνον τους ορθοδόξους χριστιανούς. Θα είναι ένας χώρος λατρείας, ένας τόπος προσευχής και γαλήνης, σε ένα μέρος όπου εκτυλίχθηκε μια σύγχρονη τραγωδία.
Ο ημιτελής ναός στη σκιά των ουρανοξυστών στο Μανχάταν.
Αυτό μας έλεγε ο πατέρας Ευαγόρας, καθώς μας ξεναγούσε μέσα στην εκκλησία. Το κέλυφος που σχεδίασε ο Σαντιάγκο Καλατράβα είναι μεν έτοιμο αλλά χρειάζονται ακόμα πολλές εργασίες για την αποπεράτωση. Η βόλτα στο εσωτερικό μαρτυρεί την προσπάθεια που πρέπει να γίνει. Αν και η θεμελίωση ξεκίνησε το 2014 στη θέση του υπάρχοντος ναού του 1916, όλα πήγαν πίσω εξαιτίας της οικονομικής κακοδιαχείρισης που απετέλεσε τη θρυαλλίδα των αλλαγών στην Αρχιεπισκοπή. Ας ευχηθούμε πως ο νέος Αρχιεπίσκοπος θα κάνει γρήγορα τα θυρανοίξια.
Αλλωστε, όπως είπε: «Είναι θέμα τιμής και υπερηφάνειας για την κοινότητά μας».
