Στον κορυφή της εγκληματικής του καριέρας, ο Al Capone ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου που λειτουργούσε στις σκιές και απέφερε έσοδα που έφταναν το 1 δισ. δολάρια τον χρόνο.
Γράφει: Γιώργος Ρομπόλας
Στη δική του περίπτωση, το γνωστό ρητό του ποιητή William Blake που θέλει την υπερβολή να οδηγεί στο παλάτι της σοφίας, δε λειτούργησε ποτέ σωστά. Ο ιταλικής καταγωγής μαφιόζος έμεινε διάσημος για την ασυδοσία του και τις τεράστιες δόσεις βίας που χρησιμοποιούσε – δαχτυλίδια και ζώνες γεμάτες διαμάντια, κοστούμια χιλιάδων δολαρίων, εκατοντάδες φόνοι που είχαν εκείνον ως ηθικό αυτουργό και το St. Valentine’s Day Massacre, ένα έγκλημα που έμεινε στην ιστορία εξαιτίας της αγριότητάς του.
Ο Capone μπορεί να υπήρξε ένας αδίστακτος εγκληματίας που υπολόγιζε την κάθε του κίνηση στην κορυφή της καριέρας του, τα τελευταία χρόνια της ζωή του όμως παρουσίαζε μία πολύ διαφορετική εικόνα – τόσο αποσυντονισμένη, ώστε κάποτε έβαλε μπράβους να απαγάγουν τον διάσημο μουσικό της τζαζ, Fats Waller, για να παίξει σε ένα τριήμερο πάρτι για τα γενέθλιά του, πριν τον αφήσει στο τέλος να φύγει ελεύθερος αφού πρώτα του γέμισε τις τσέπες του με χιλιοδόλαρα.
Η σύφιλη
Ερωμένες, πόρνες και αγαπητικές υπήρχαν στην ημερησία διάταξη του αρχιμαφιόζου
Ο Scarface, όπως ήταν το παρατσούκλι του, έπασχε από νευροσύφιλη, μία ασθένεια που επηρέαζε σε τεράστιο βαθμό την καθημερινότητα του, μιας και τον έκανε να ζει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον κόσμο των παραισθήσεων. Την τρομακτική αυτήν κατάσταση αποτυπώνει η ταινία του Josh Trank με πρωταγωνιστή τον Tom Hardy που κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α σε video on demand καθώς λόγω κορονοϊού η προβολή της στις αίθουσες ήταν αδύνατη. Πώς ήταν όμως πραγματικά τα τελευταία χρόνια του περιβόητου μαφιόζου που τρομοκρατούσε στις μέρες του το Σικάγο;
Ο γεννημένος το 1899 Capone ήταν παντρεμένος με τη γυναίκα του Μae καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωή του. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι της ήταν πιστός – το κάθε άλλο. Ερωμένες, πόρνες και αγαπητικές υπήρχαν στην ημερησία διάταξη του αρχιμαφιόζου. Το περίεργο, όμως, είναι ότι τη σύφιλη που, τελικά, του στέρησε τη ζωή δεν την κόλλησε όσο βρισκόταν στο ζενίθ της πορείας του αλλά όταν ήταν ακόμη πιτσιρικάς και σύχναζε στις κακόφημες αποβάθρες του Μπρούκλιν.
Η ανακάλυψη της πενικιλίνης το 1928 από τον Αλέξανδρο Φλέμινγκ έθεσε τις βάσεις για τη θεραπεία της σύφιλης. Πριν όμως βρεθεί το κατάλληλο σχήμα για να καταπολεμηθεί η ασθένεια, αυτή πραγματικά θέριζε – ή όπως είχε γράψει ένας Γερμανός καλόγερος του Μεσαίωνα “η πιο αισχρή, η πιο άθλια από τις ασθένειες”. Τα τρία στάδια της σύφιλης ήταν δεδομένα: Όταν πρωτονοσούσες, όταν ανάπτυσσες συμπτώματα που θυμίζουν τη γρίπη και στη χειρότερη των περιπτώσεων όταν η σύφιλη επανεμφανιζόταν -ακόμα και πολλά χρόνια μετά- προκαλώντας βλάβες στον εγκέφαλο και, τελικά, θάνατο. Ο Capone, για κακή του τύχη, ανήκε στην τρίτη κατηγορία.
Η Deirdre Bair σημειώνει στη βιογραφία του αρχιβάρονου ότι κατά τη διάρκεια της δίκης για φοροδιαφυγή που τον οδήγησε στην πτώση του, ο Capone δεν έμοιαζε να είναι ο εαυτός του.
Η ασθένεια της νευροσύφιλης τον ταλαιπώρησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του – η Deirdre Bair σημειώνει στη βιογραφία του αρχιβάρονου ότι κατά τη διάρκεια της δίκης για φοροδιαφυγή που τον οδήγησε στην πτώση του, ο Capone δεν έμοιαζε να είναι ο εαυτός του, αφού ήταν πολύ πιο πειθήνιος σε σχέση με το συνηθισμένο ανίκητο και αδίστακτο προφίλ που πρόβαλλε προς τα έξω. Υπάρχει η θεωρία ότι δεν αναζήτησε ποτέ θεραπεία επειδή φοβόταν τις βελόνες, πρόκειται όμως μάλλον για “θεωρία συνωμοσίας” αφού αργότερα στη ζωή του δέχθηκε να υποβληθεί σε θεραπεία με διατρήσεις στην οσφυική χώρα, κάτι, δηλαδή, που αποκλείεται να δεχόταν αν φοβόταν τις βελόνες.
Η υγεία του πήρε την κατιούσα κατά την εφτάχρονη παραμονή του στη φυλακή. Γιατί μπορεί αρχικά, όσο βρισκόταν φυλακισμένος στη Φιλαδέλφεια, να ζούσε ζωή χαρισάμενη για τα δεδομένα ενός κρατούμενου -κοιμόταν στο στρώμα που είχε φέρει από το σπίτι του, τον άφηναν να διατηρεί ένα πανάκριβο ηχοσύστημα της εποχής που κόστιζε τουλάχιστον 7500 δολάρια σε σημερινά χρήματα- στη συνέχεια όμως, όταν μεταφέρθηκε στο Αλκατράζ η κατάσταση άλλαξε άρδην. Δε δεχόταν τη σωστή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με αποτέλεσμα να γεμίσει πληγές στο πρόσωπο αλλά και να αρχίζει να κουτσαίνει εξαιτίας της σύφιλης. Το γεγονός ότι ένας συγκρατούμενός του τον μαχαίρωσε δε βοήθησε καθόλου τη σωματική του κατάσταση.
Το 1939 του δόθηκε χάρη, έτσι γύρισε σπίτι όπου η οικογένειά του ανέλαβε χρέη νοσοκόμου. Την εποχή της αποφυλάκισής του, οι γιατροί θεωρούσαν ότι οι νοητικές του ικανότητες ήταν εκείνες ενός 7χρονου παιδιού. Η ζωή του από εκεί πέρα ήταν μία ζωή απομόνωσης, καθώς λόγω της άνοιας που τον ταλαιπωρούσε είχε την τάση να ανοίγει φανταστικούς διαλόγους με ανθρώπους που είχε διατάξει να δολοφονηθούν και έτσι η συνήθεια αυτή τον οδηγούσε στο να αποκαλύπτει μυστικά του οργανωμένου εγκλήματος. Παρ’ όλα αυτά το FBI τον παρακολουθούσε στενά και παρότι ο Capone φαινόταν τελείως ακίνδυνος πια, εκείνο δε χαλάρωνε την προσοχή του.
Στις 21 Ιανουαρίου του 1947, ο Capone άρχισε να παθαίνει εγκεφαλικά επεισόδια. Τέσσερις μέρες αργότερα, κατέληξε, εγκαταλείποντας τον μάταιο τούτο κόσμο που τόσο πολύ είχε πληγώσει με την εγκληματική του δράση σε ηλικία μόλις 48 χρονών.
Ο κρυμμένος θησαυρός
Η θεωρία για τον κρυμμένο θησαυρό ήταν υπεύθυνη για ένα τηλεοπτικό δράμα που παίχτηκε σε ζωντανή μετάδοση το 1986
Ο Capone ήταν ζάμπλουτος. Ήταν ο πιο διάσημος μαφιόζος όλων των εποχών. Ήταν ένας πανίσχυρος βαρόνος του οργανωμένου εγκλήματος που στο τέλος της ζωή του έπασχε από άνοια και απώλεια μνήμης εξαιτίας της σύφιλης που τον ταλαιπωρούσε. Πόσες, λοιπόν, πιθανότητες υπάρχουν να μην είχε κρύψει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και άλλα τιμαλφή σε ειδικές κρυψώνες που μόνο εκείνος θα θυμόταν, αν φυσικά η σύφιλη δεν του έτρωγε το μυαλό; Για πολλούς “ερευνητές μυστηρίων” το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια της ζωή του τον συντηρούσε ο αδερφός του ήταν απλά ένα πρόσχημα. Ούτε το γεγονός ότι η γυναίκα του Mea και ο γιος του Sonny έζησαν μετρημένες ζωές μετά τον θάνατο του ήταν για αυτούς πειστικό επιχείρημα.
Μάλιστα, η θεωρία για τον κρυμμένο θησαυρό του Capone ήταν υπεύθυνη για ένα τηλεοπτικό δράμα που παίχτηκε σε ζωντανή μετάδοση το 1986: Ο διάσημος παρουσιαστής των Η.Π.Α Geraldo Rivera είχε υποσχεθεί στο κοινό του μία μεγάλη ανακάλυψη, καθώς θα τους φανέρωνε τον κρυμμένο θησαυρό του Al Capone σε live μετάδοση, αφού πρώτα θα γκρέμιζε τον τοίχο ενός κρησφύγετου που εκείνος και η ομάδα του είχαν ανακαλύψει μετά εξονυχιστικές έρευνες. Τελικά, όταν γκρεμίστηκε ο τοίχος, ο θησαυρός αποδείχτηκε “άνθρακες”, ενώ άθελά του ο αρχιμαφιόζος ήταν υπεύθυνος για μία από τις διασημότερες γκάφες της αμερικανικής τηλεόρασης.
Κάποιος θα περίμενε μετά από αυτό, οι προσπάθειες για ανακάλυψη του θησαυρού να κοπάσουν, πάντα όμως υπάρχει κάποιος που ρίχνει λάδι στη φωτιά ενός όχι και τόσο απίθανου σεναρίου. Πολύ πρόσφατα, το 2019 ένα εστιάτορας δήλωσε ότι βρήκε ένα θησαυροφυλάκιο στο κτίριο που κάποτε ανήκε σε ένα μπράβο του Capone· την ίδια χρονιά μία μακρινή συγγενής του δήλωσε στη Daily Mail πως υπήρχαν κρυμμένα 100 εκ. δολάρια κρυμμένα σε πολλά και διαφόρα μέρη που ο όμως ο αποθανών συγγενής της δεν μπορούσε να αποκαλύψει την τοποθεσία τους γιατί, πολύ απλά, δεν θυμόταν από ένα σημείο και μετά πού βρίσκονταν.
Είναι άραγε ο θησαυρός του ένας αστικός θρύλος σαν και αυτούς που ακούγονται ακόμη για τους θησαυρούς των Ναζί; Εβδομήντα τρία χρόνια μετά τον θάνατο του πιο περιβόητου μαφιόζου όλων των εποχών, η τύχη του θησαυρού ακόμα αγνοείται, άρα η λογική τον θέλει να μην υπάρχει. Φυσικά, όπως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Οι θεωρίες συνωμοσίας άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να “πεθάνουν”. Ιδιαίτερα όταν είναι τόσο σκοτεινές όσο αυτή. Ποιος δεν θα ήθελε άλλωστε να βρει τον χαμένο θησαυρό του αιμοσταγή Al “Scarface” Capone;
