Πλήρης ημερών έφυγε από τη ζωή ο Μίκης Θεοδωράκης, στα 96 του χρόνια. Όμως το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε πίσω του ένας από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες που έχει γεννήσει ποτέ η Ελλάδα, γέμισε θλίψη ολόκληρη τη χώρα.
Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και γεμάτη επιτυχίες και βάσανα ζωή του, ο Μίκης Θεοδωράκης είδε τις συνθέσεις του να μετατρέπονται σε ύμνους ολόκληρων γενιών, να ντύνουν σημαντικές ταινίες και να τραγουδιούνται από ορισμένες από τις σπουδαιότερες φωνές της Ελλάδας – αλλά και του πλανήτη.
Ανάμεσα σε αυτές και εκείνη της Εντίθ Πιάφ, της σπουδαίας γαλλίδας ερμηνεύτριας που τραγούδησε ένα από τα ομορφότερα ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ στην Ελλάδα: Την «Όμορφη Πόλη», διασκευασμένη στα γαλλικά.
Διαβάστε επίσης:
Όμορφη Πόλη
Το πραγματικά υπέροχο τραγούδι, φέρει την υπογραφή ενός ακόμη μέλους της οικογένειας Θεοδωράκη: Του Γιάννη, αδερφού του Μίκη, που είχε γράψει τους στίχους του κομματιού. Ανήκει στον κύκλο τραγουδιών «Λιποτάκτες» που συνέθεσε ο ίδιος το 1952.
Οι «Λιποτάκτες» ηχογραφήθηκαν τελικά το 1960, ενώ στην πρώτη εκτέλεση, την «Όμορφη Πόλη» ερμήνευσε ο ίδιος ο Θεοδωράκης.
Το 1962, η «Όμορφη Πόλη» διασχίζει τα ελληνικά σύνορα και μεταμορφώνεται ριζικά, αποκτώντας γαλλικό τίτλο, γαλλικούς στίχους και την υπέροχη φωνή της Εντίθ Πιάφ, για τις ανάγκες της ταινίας «Εραστές του Τερουέλ» – όπως είναι και ο νέος τίτλος του κομματιού.
Η ταινία, σε σκηνοθεσία Jacques Plante και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, έγινε η αφορμή για μια από τις τελευταίες ηχογραφήσεις της Εντίθ Πιάφ, που λίγου καιρό αργότερα θα έφευγε από τη ζωή.
Ο Μίκης και το «σπουργιτάκι»
Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε για πρώτη φορά την Εντίθ Πιάφ, εκείνη ήταν ήδη εξαιρετικά καταβεβλημένη. Ο ίδιος είχε δηλώσει στη Lifo:
«Το δυστύχημα ήταν που τη γνώρισα στα τελευταία της. Τα αγάπησε πολύ αυτά τα δύο τραγούδια μου που είπε, την «Όμορφη Πόλη» στα γαλλικά και το «Quatorze Juillet». Ήταν ένα φιλμ που γυριζόταν τότε, το «Les amants de Teruel», κι εγώ έγραφα τη μουσική.
Για την προώθηση αυτού του φιλμ μάλλον με πίεζε ο εκδότης να γίνουν στα γαλλικά τα τραγούδια για να τα πει αυτή. Με πήγε στο σπίτι της. Όταν τον ρώτησε στο τηλέφωνο «πώς λέγεται αυτός ο συνθέτης;» και της είπε «Τεοντορακίς», απάντησε: «Ω, δεν θέλω άλλον έναν θεό στον κήπο μου!»»
«Τη γνώρισα παραμορφωμένη, δυστυχώς… Δεν ήταν μόνο η κοντούλα εύθραυστη Πιάφ, αλλά μια γυναίκα με άσχημα δόντια και παραμορφωμένα δάχτυλα απ’ την αρθρίτιδα. Κάθισα στο πιάνο εγώ κι όταν άρχισε να τραγουδάει, ε; Καλά, ήταν φοβερή! Φοβερή! Αξέχαστη στιγμή».
