Δημιούργησε μια βιομηχανία με τζίρο πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, ετησίως. Αυτή είναι η ιστορία της…
Η Γκλόρια Λέοναρντ (Gloria Leonard) γεννήθηκε ως Gale Sandra Klinetsky στις… «δύσκολες» γειτονιές του Μπρονξ, το πολύ μακρινό 1940. Ως άκρως εντυπωσιακή γυναίκα, έχοντας μια εσωτερική εμφάνιση την οποία ουδείς μπορούσε να αγνοήσει, ξεκίνησε την καριέρα της με τις δημόσιες σχέσεις. Ναι, έβγαλε καλά χρήματα, αλλά αλλού θα μπορούσε καλύτερα. Και περισσότερα. Έτσι, επόμενος επαγγελματικός σταθμός ήταν η… Wall Street, ως χρηματίστρια, ορμώντας ως ταύρος στον ναό του χρήματος.
Όμως, η εταιρεία στην οποία εργαζόταν βάρεσε κανόνι και η όμορφη γυναίκα βρέθηκε άνεργη σε ηλικία 35 ετών, με ένα μικρό κορίτσι που μεγάλωνε μόνη της, αφού ο πατέρας του παιδιού της τους εγκατέλειψε φεύγοντας σε άγνωστη κατεύθυνση. Είχαμε μπει στη δεκαετία του ’70, τα πράγματα δυσκόλευαν, πολλές ημέρες δεν είχαν να φάνε με το παιδί της, και κάπως έτσι υπέκυψε στο ακόμα πιο εύκολο χρήμα, το οποίο τυπώνεται μέσα από τις ηδονές: ξεκινά να εμφανίζεται σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου και σύντομα γίνεται η δημοφιλέστερη πρωταγωνίστρια της εποχής της. Ήταν η εποχή που το πορνό προβάλλεται ακόμα και στους κινηματογράφους – «δυο έργα σεξ, ένα καράτε».
«Ήμουν αρκετά απελευθερωμένη γυναίκα. Σκέφτηκα πως αυτό θα αποτελούσε την υπέρτατη δοκιμασία για εμένα. Μια δοκιμασία για το πόσο απελευθερωμένη ήμουν πραγματικά» είχε δηλώσει η ίδια στην εφημερίδα Miami Herald, το -εξίσου μακρινό- 1983.
Η ιδέα που της άλλαξε τη ζωή (και σε πολλούς ακόμα)
Το 1977, το περιοδικό «High Society» την προσλαμβάνει σε διευθυντική θέση. Η Γκλόρια αποφασίζει ν’ ανοίξει μία τηλεφωνική γραμμή, στην οποία οι αναγνώστες μπορούν ν’ ακούσουν ηχογράφηση με τη σέξι φωνή της, για να τους κάνει προεπισκόπηση του επόμενου τεύχους – ποια θέματα θα μπορούσαν να διαβάσουν όταν αυτό θα κυκλοφορούσε στα μανταλάκια. Έτσι, η διαφήμιση του περιοδικού έφτανε, μέσω τηλεφώνου, μέχρι και σε πολιτείες όπου η κυκλοφορία πορνογραφικού υλικού ήταν απαγορευμένη βάσει νόμου.
«Προσπαθούσαμε να προσελκύσουμε όσο πιο πολύ κόσμο μπορούμε ως προς το θέμα της σεξουαλικότητας, γιατί υπάρχουν διαφορετικά φετίχ, διαφορετικές φαντασιώσεις» είχε αναφέρει η ίδια σε τηλεοπτική της συνέντευξη. Και όχι μόνο προσέλκυσαν πολύ λαό, αλλά το πήγαν και λίγο πιο βαθιά. Στην κυριολεξία…
Το περιοδικό, λοιπόν, δημιούργησε μία ακόμα γραμμή, στην οποία ενδιαφερόμενοι εκμυστηρεύονταν τις ερωτικές τους φαντασιώσεις. Η δαιμόνια Γκλόρια τους απαντούσε, με αισθησιακή φωνή. ταυτόχρονα, μάζευε αληθινές, ροζ ιστορίες που δημοσίευε αργότερα στο περιοδικό. Προσελήφθησαν μερικές ακόμα αισθησιακές φωνές και κάπως έτσι μια νέα μπίζνα, σε νέους καιρούς και νέα ήθη, είχε ανατείλει.
Η «ροζ γραμμή» είχε περισσότερες από 500.000 κλήσεις ημερησίως. Κάθε κλήση, διάρκειας επτά λεπτών, κόστιζε πέντε σεντ και από αυτά το περιοδικό «High Society» έβαζε στα ταμεία του δύο σεντ. Μάλιστα, υπήρχαν και μέρες (και, φυσικά, νύχτες) στις οποίες το περιοδικό είχε ημερήσια κέρδη… 25.000 δολάρια.
Το περιοδικό High Society, που σε κάποιες περιοχές είχε «κοπεί» από τη λογοκρισία, πλέον έφτανε σε κάθε γωνιά, σε κάθε σπίτι, μέσα από τα «ροζ τηλέφωνα», έχοντας δημιουργήσει ένα νέο χώρο στην ερωτική βιομηχανία. Και γεμίζοντας τα ταμεία του. Οι «ερωτικές τηλεφωνικές ιστορίες» αναπόφευκτα έφτασαν τελικά και στα «αυτιά» της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ. Το 1983, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Επικοινωνίων αποφάνθηκε πως δεν υπάρχει καμία νομοθεσία που να απαγορεύει τα «ροζ τηλέφωνα» – mind the gap of the low…
Έτσι ανέλαβε δράση το Κογκρέσο και το 1988 ψήφισε τον νόμο περί «ευπρέπειας τηλεφωνικών επικοινωνιών». Με τον εν λόγω νόμο ποινικοποιούνταν όλες οι τηλεφωνικές επικοινωνίες, απευθείας ή μέσω ηχογραφημένου μηνύματος, το περιεχόμενο των οποίων ήταν «άσεμνο ή απρεπές και έχει εμπορικούς σκοπούς». Ένα χρόνο αργότερα όμως, το 1989, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε πως το Κογκρέσο δεν έχει καμία δικαιοδοσία ώστε να κρίνει πιο περιεχόμενο κρίνεται «άσεμνο» σε μια προσωπική τηλεφωνική επικοινωνία.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν ήδη αργά: η ροζ τηλεφωνία είχε εξελιχθεί σε μια βιομηχανία με τζίρο 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια, ετησίως.
«Είμαι απίστευτα ανόητη όταν πρόκειται για χρήματα ή για διαπραγματεύσεις σχετικά με εμένα. Δυστυχώς, αν και έκανα πλούσιους τόσους πολλούς ανθρώπους, εγώ κατάφερα να συγκεντρώσω πολύ λίγα χρήματα», είχε δηλώσει η ίδια.
Στην ουσία, η Γκλόρια απεσύρθη από όλα αυτά το 1984 και δημιούργησε την οργάνωση «Club 90», μια ομάδα υποστήριξης για τις γυναίκες ηθοποιούς που εργάζονται στον χώρο της ερωτικής βιομηχανίας. Στο μεταξύ, πάντα δήλωνε φεμινίστρια. «Το όλο θέμα του γυναικείου κινήματος είναι να μπορούν οι γυναίκες να επιλέξουν ό,τι θέλουν να κάνουν. Γιατί θα πρέπει η επιλογή μου να θεωρείται διαφορετική από την επιλογή ενός άνδρα;», είχε πει σε πολλές συνεντεύξεις της. Και είχε δίκιο…
Οι τελευταίες της στιγμές
Η Λέοναρντ, μετά τον πατέρα του παιδιού της που εξαφανίστηκε, έκανε άλλη μια σχέση με έναν κύριο που δεν μάθαμε ποτέ περισσότερα για εκείνον, ενώ με τον τρίτο της σύντροφο, σκηνοθέτη και παραγωγό ερωτικών ταινιών, μένει μαζί του μέχρι που εκείνος πεθαίνει το 2002.
Gloria Leonard Interview from ROOKS NEST on Vimeo.
«Τώρα πλέον όλοι έχουν μια κάμερα και κάνουν πορνό. Εμείς τότε κάναμε Τέχνη. Γιατί να θυμάσαι τις πρωταγωνίστριες και τους πρωταγωνιστές τώρα πια; Το περιεχόμενο έχει γίνει πολύ “φθηνό”, χωρίς σενάριο, χωρίς κανένα ενδιαφέρον» είχε δηλώσει η Γκλόρια Λέοναρντ, σε μια από τις τελευταίες της παρουσίες στο τηλεοπτικό εθνικό δίκτυο των ΗΠΑ, αφήνοντας μια πικρία για όλα αυτά που έζησε ή δεν έζησε.
Λίγο αργότερα, άφησε την τελευταία της πνοή από εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία 73 ετών, στη Χαβάη, αφήνοντας πίσω τη μονάκριβη κόρη της και ένα εγγόνι. Και μαζί, δίχως υπερβολή, δισεκατομμύρια ονειρώξεις σε όλον τον πλανήτη, οι οποίες μπορούσαν να χωρέσουν σε μια τηλεφωνική, ροζ γραμμή…
