Σπύρος Κοντέσης
Ο Ντένις Ρέιντερ, ο υπεράνω πάσης υποψίας πρόεδρος του εκκλησιαστικού συμβουλίου της Λουθηρανικής εκκλησίας της Γουιτσιτά του Κάνσας και υποδειγματικός οικογενειάρχης, που αργότερα αναγνωρίστηκε ως ο φοβερός δολοφόνος BTK – ένα αρκτικόλεξο που έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του από τα αρχικά των λέξεων «bind, torture, kill», δηλαδή «δένω, βασανίζω, σκοτώνω»- θεωρεί τον εαυτό του ταυτόχρονα «τέρας» και «καλό άτομο που έκανε κάποια κακά πράγματα», σύμφωνα με μία ιατροδικαστή-ψυχολόγο, που αλληλογραφούσε μαζί του κωδικοποιημένα για σχεδόν μια δεκαετία. Ο Ρέιντερ το 2005 ομολόγησε ότι σκότωσε δέκα ανθρώπους μεταξύ 1974 και 1991 για να… καταπολεμήσει τον σεξουαλικό του σαδισμό.
Η ιατροδικαστική ψυχολόγος Δρ. Κάθριν Ράμσλαντ αλληλογραφούσε με τον φυλακισμένο δολοφόνο για πάνω από μια δεκαετία με κωδικοποιημένα γράμματα για να κατανοήσει καλύτερα τι ώθησε τον εξωτερικά συνηθισμένο άνδρα να σκοτώσει. Τώρα, η Ράμσλαντ μοιράζεται δημόσια την εικόνα που σχημάτισε για τον 76χρονο σήμερα δολοφόνο στη νέα σειρά ντοκιμαντέρ «BTK: Confession of a Serial Killer (μτφ. Εξομολόγηση ενός κατά συρροή δολοφόνου)», που προβλήθηκε στις 8 Ιανουαρίου. 
Αυτή η εκπομπή δύο επεισοδίων, παραγωγής του Ντικ Γουλφ του «Law & Order», περιλαμβάνει ηχογραφήσεις και επιστολές που δεν είχαν γίνει ποτέ γνωστές και αναφέρονται στο παρελθόν του δολοφόνου, στις φρικτές δολοφονίες του καθώς και στα κίνητρα που τον ώθησαν στην πραγμάτωσή τους…
ΕΝΑΣ «ΕΥΥΠΟΛΗΠΤΟΣ» ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΣΕ… ΚΟΙΝΗ ΘΕΑ
Η ψυχολόγος και ο κατά συρροή δολοφόνος ήρθαν σε επικοινωνία το 2010. Αντάλλαξαν πολλές επιστολές, μιλούσαν μέσω τηλεφώνου και συναντήθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο στο σωφρονιστικό ίδρυμα El Dorado, τη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Κάνσας όπου ο Ρέιντερ εκτίει τις δέκα συνεχόμενες ποινές ισόβιας κάθειρξης που του έχουν επιβληθεί- μία για κάθε δολοφονία.
Η Δρ Ράμσλαντ συγκέντρωσε τα ευρήματά της στο βιβλίο «Confession of a Serial Killer: The Untold Story of Dennis Rader» το 2016, υπό τον όρο ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις του θα πήγαιναν σε ένα καταπιστευματικό ταμείο για τις οικογένειες των θυμάτων. «Το ιστορικό και το υπόβαθρο της ζωής του Ρέιντερ ανατρέπει όσα γνωρίζουμε για τους κατά συρροή δολοφόνους», δήλωσε η Ράμσλαντ, δίνοντας μια πρόγευση για όλα εκείνα που της άνοιξαν την όρεξη για να τον μελετήσει.
«Αυτό που με εξέπληξε ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχε τίποτα στο παρελθόν του, που να ανταποκρίνεται στην τυπική εικόνα που έχουμε για τους κατά συρροή δολοφόνους. Πρόσφατα άκουσα έναν ντετέκτιβ να λέει ότι όλοι οι κατά συρροή δολοφόνοι έχουν υποστεί κάποιο τραύμα στο παρελθόν τους. Έκανε λάθος σε αυτό», είπε η Ράμσλαντ.
«Ο Ντένις Ρέιντερ έρχεται να αμφισβητήσει την ιδέα που έχουμε για τους κατά συρροή δολοφόνους. Ήταν οικογενειάρχης. Ήταν εκκλησιαζόμενος, ακόμη και πρόεδρος της εκκλησίας του. Είχε κανονική δουλειά πλήρους απασχόλησης. Ήταν μέρος της κοινότητάς του. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με ορισμένα από τα στερεότυπα που σχηματίζουμε για αυτού του είδους τους παραβάτες.
Διαφορετικά, θα πιστεύουμε ότι τους αναγνωρίζουμε, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Και στην περίπτωση του Ντένις, δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος στο παρελθόν του. Κανένα τραύμα. Ήταν ένα κλασσικό αγόρι μιας κλασσικής Αμερικανικής οικογένειας, το μεγαλύτερο από τα τέσσερα αγόρια. Είχε μια άψογη οικογένεια και έπαιζε στη φάρμα του. Από πού λοιπόν προήλθαν όλα;».
Ο Ρέιντερ εντάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία και παντρεύτηκε την Πώλα Ντιετζ το 1971. Αυτός και η γυναίκα του πήγαιναν στην εκκλησία κάθε Κυριακή με τα δύο τους παιδιά, έναν γιο και την κόρη του Κέρι Ρόουσον, η οποία δημοσίευσε το «A Serial Killer’s Daughter: My Story of Faith, Love and Overcoming» το 2019 . Σε μια αλληλογραφία από τη φυλακή με την DAILY MAIL το 2019, ο Ρέιντερ εξέφρασε την αγάπη του για την οικογένειά του, αποκαλώντας στοργικά την κόρη του Ρόουσον «το αγοροκόριτσό μου».
Οι παιδικοί φίλοι του δολοφόνου περιέγραψαν τον πατέρα του Ρέιντερ , ο οποίος πέθανε το 1996 αφού συνταξιοδοτήθηκε από την εργασία του σε εργοστάσιο παραγωγής μιας εταιρείας κοινής ωφέλειας, ως «αυστηρό, αλλά ποτέ σκληρό» σύμφωνα με τους New York Times.
Η Ράμσλαντ αποκάλυψε ωστόσο ότι ο Ρέιντερ ταπεινώθηκε από τη μητέρα του, κάτι χαράχτηκε έντονα μέσα του διαμορφώνοντας την μετέπειτα συμπεριφορά του. «Αυτό τον καθόρισε πραγματικά», εξήγησε η Ράμσλαντ. «Είναι κάτι που εξακολουθεί να σκέφτεται, ακόμα και σήμερα. Δεν έχουμε μελετήσει πολύ την ταπείνωση ως παράγοντα ανάπτυξης ακραίων παραβατών και νομίζω ότι ίσως πρέπει να το ξανασκεφτούμε.
Σίγουρα είχε μια πρώιμη έκθεση στη χρήση σχοινιών στη διάρκεια ερωτικής δραστηριότητας. Και μετά άρχισε να διαβάζει περιοδικά με αληθινές αστυνομικές ιστορίες, που έκρυβε ο πατέρας του στο αυτοκίνητο. Αυτό τον έκανε να αναπτύξει κρυφές επιθυμίες.. Ήθελε να αισθάνεται σημαντικός. Και ήθελε να έχει εξουσία πάνω στις γυναίκες γιατί οι κοπέλες τον έκαναν να αισθάνεται εκτός ισορροπίας.
Δεν του άρεσε αυτό, ως το μεγαλύτερο αγόρι της οικογένειας περίμεναν όλοι να είναι δυνατός και αρρενωπός, και όμως φαίνεται πως τα κορίτσια τον έκαναν να τα χάνει εντελώς χωρίς καν να το προσπαθούν, απλώς και μόνο επειδή ήταν θηλυκά. Και η ζωή που έπλαθε στη φαντασία του σίγουρα τον ώθησε στα εγκλήματα».
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΚΩΔΙΚΕΣ
Όταν η Ράμσλαντ επικοινώνησε για πρώτη φορά με τον Ρέιντερ το 2010, είπε ότι εκείνος εκτιμούσε το γεγονός ότι η Ράμσλαντ είχε ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια και ότι ήταν επίσης ειδική στους κατά συρροή δολοφόνους επειδή είχε γράψει πολλά για αυτούς πριν μιλήσει μαζί του. Όμως, για να συνεχίσει να μιλά μαζί της , την υπέβαλε πρώτα σε ένα τεστ – να λύσει μια σειρά από κώδικες.
Η Ράμσλαντ ανέφερε ότι ο Ρέιντερ ήθελε να την προκαλέσει, αλλά ήθελε επίσης να συνεχίσει να επικοινωνούν με κώδικα όταν πλέον η συζήτηση μπήκε σε πολύ σκοτεινά, ευαίσθητα θέματα. «Ήμουν πρόθυμη να το κάνω αυτό», είπε η Ράμσλαντ. «Αυτό ήταν ένα καλό μήνυμα για εκείνον ότι θα συνεργαζόμουν μαζί του με τον τρόπο που εκείνος ήθελε.»
Ο Ρέιντερ ήταν λάτρης των κωδίκων καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκληματικής του δραστηριότητας, χλευάζοντας την αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης με κρυπτογραφημένα μηνύματα που τους έστελνε μετά την πρώτη του δολοφονία το 1974, υπογράφοντας με τα γράμματα «BTK». Αυτή η αγάπη για τους κώδικες και ο πόθος του για φήμη, ήταν τελικά η αιτία αποκάλυψης του Ρέιντερ, αφού η αστυνομία το 2005 εντόπισε μια μωβ δισκέτα που στάλθηκε στη θυγατρική της FOX KSAS-TV, η οποία περιείχε παλαιότερα δεδομένα (metadata) με τις λέξεις «The Christ Lutheran Church» (μτφ. Λουθηρανική Χριστιανική Εκκλησία), όπου ο Ρέιντερ ήταν Πρόεδρος του εκκλησιαστικού συμβουλίου, η τελευταία συγκρότηση του οποίου υπογραφόταν από τον «Ντένις».
Ο Ρέιντερ μέχρι τότε συνέχιζε την αλληλογραφία του με την αστυνομία αφού οι δολοφονίες του είχαν θεωρηθεί ανεξιχνίαστες το 2004 και είχε εκνευριστεί από ένα δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας που έλεγε ότι οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει τον BTK.
ΣΚΟΤΩΝΕ ΓΙΑ 17 ΧΡΟΝΙΑ
Τέσσερα μέλη της οικογένειας Οτέρο από την Γουιτσιτά, — ο Τζότζεφ 38 ετών, η γυναίκα του Τζούλι 34 ετών , και δύο από τα παιδιά τους — η Τζοσεφίν και ο Τζότζεφ, 11 και 9 ετών αντίστοιχα — βρέθηκαν δεμένα και στραγγαλισμένα στο σπίτι τους το 1974. Τα τρία μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, που ήταν στο σχολείο τη στιγμή των δολοφονιών, βρήκαν τα πτώματα των γονιών και των αδελφών τους. Η Τζούλι, η σκοτωμένη μητέρα, είχε εργαστεί στην εταιρεία Κόλεμαν, στον ίδιο χώρο όπου εργαζόταν ο Ρέιντερ στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Η Κάθριν Μπράιτ, 21 ετών, η οποία επίσης εργαζόταν στο εργοστάσιο του Κόλμαν, βρέθηκε ημίγυμνη, δεμένη με ένα κορδόνι και μαχαιρωμένη μέχρι θανάτου στο σπίτι της την ίδια χρονιά. Ο αδερφός της είχε πυροβοληθεί, αλλά επέζησε της επίθεσης.
Ο Ρέιντερ ενεργοποιήθηκε πάλι το 1977, όταν η 24χρονη Σίρλεϊ Βιαν βρέθηκε δολοφονημένη στο κρεβάτι της, με μια πλαστική σακούλα περασμένη στο κεφάλι της και ένα κορδόνι τυλιγμένο γύρω από το λαιμό και δεμένα τα χέρια και τα πόδια της. Αργότερα την ίδια χρονιά, η 25χρονη Νάνσι Φοξ βρέθηκε στραγγαλισμένη στο σπίτι της με νάιλον κάλτσες.
Το 1985, η 53ρονη Μαρίν Χετζ, βρέθηκε στραγγαλισμένη σ΄ έναν χωματόδρομο. Τον επόμενο χρόνο, η 28χρονη Βίκι Βέγκερλε βρέθηκε στραγγαλισμένη στο κρεβάτι της . Ο Ρέιντερ περίμενε μέχρι το 1991 για να σκοτώσει το τελευταίο του θύμα, την 62χρονη Ντολόρες Ντέιβις. Την απήγαγε από το σπίτι της, και την άφησε στραγγαλισμένη και δεμένη κάτω από μια γέφυρα.
Ο Ρέιντερ περιέγραψε στην DAILY MAIL σε επιστολή του το 2019 πως είχε σχεδιάσει να σκοτώσει ένα ενδέκατο «θύμα συνταξιοδότησης» – όπως το χαρακτήρισε. Ο Ρέιντερ δεν κατονόμασε στην επιστολή το πρόσωπο που είχε στοχοποιήσει, αλλά πιστεύεται ότι αναφερόταν στη Μαίρη Καπς. Η Καπς εργάστηκε για τον Ρέιντερ για σχεδόν επτά χρόνια στο Park City του Κάνσας μέχρι τη σύλληψή του τον Φεβρουάριο του 2005.
Η Καπς αντιμετώπισε μετά τη σύλληψη του Ρέιντερ και την αποκάλυψη των εγκλημάτων του – καθώς και ότι καθώς φαίνεται ήταν το επόμενο θύμα- διαταραχή μετατραυματικού στρες και έγραψε το βιβλίο «Το αφεντικό μου ήταν ο δολοφόνος BTK – Εγώ ήμουν το επόμενο θύμα». Ο Ρέιντερ επίσης ισχυρίστηκε το 2019 ότι είχε καταληφθεί από δύο δαίμονες που ονομάζονταν «Batter» και «Factor X» όταν διέπραξε αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα.
ΕΝΑΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο “FACTOR X”
Ο Ρέιντερ παραδέχτηκε τους φόνους σε μια ανατριχιαστική ομολογία στο δικαστήριο το 2005. «Κατά τη διάρκεια της δίκης, μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου ο Ντένις ένιωθε ότι ήταν σε θέση να δείξει στον κόσμο ποιος ήταν πραγματικά – κατά τη γνώμη του », είπε η Ράμσλαντ.«Κατά κάποιον τρόπο, θεωρούσε τον εαυτό του πέρα από θύτη και θύμα. Πίστευε ότι είχε κάποια κοινά πράγματα με τα θύματα… Ο Ρέιντερ είναι ναρκισσιστής, οπότε του άρεσε η ιδέα να παρουσιάσει έτσι τον εαυτό του»… Ο Ντένις Ρέιντερ όντως θεωρεί τον εαυτό του ένα τέρας, αλλά τον θεωρεί επίσης καλό άνθρωπο που έκανε κάποια άσχημα πράγματα. Λέει πως υπάρχει ένα τέρας στον εγκέφαλό του. Είναι το “Factor X” του, που είναι ένας τρόπος να αποστασιοποιηθεί από την ποινική ευθύνη. Νομίζει ότι, ως επί το πλείστον, δεν είναι τέρας. Παραδέχεται πως ήταν σίγουρα σε εκείνες τις περιπτώσεις όταν επέλεξε ένα θύμα και συνέχισε τα εγκλήματά του. Αλλά γενικά, δεν σκέφτεται τον εαυτό του έτσι ».
Η Ραμσλαντ είπε τέλος ότι ο Ρέντερ μετανιώνει πολύ που έχασε την οικογένειά του και θα πεθάνει στη φυλακή, αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο με τις τύψεις. «Το αν είναι μετανιωμένος ή όχι, εξαρτάται από τη διάθεσή του. Είναι μια έννοια που αποκαλεί «κύβο», όπου έχει διάφορες όψεις ενός κύβου που μπορεί να ενεργοποιήσει και να απενεργοποιήσει. Οπότε μερικές φορές είναι καλός οικογενειάρχης. Μερικές φορές είναι κατά συρροή δολοφόνος, κλέφτης ή ψεύτης. Μερικές φορές είναι ο εκκλησιαζόμενος που μελετά τη Βίβλο. Εξαρτάται λοιπόν από τη μέρα που θα τον πετύχεις για το αν θα τον ακούσεις να μιλά για τύψεις…».
