γράφει η Βασιλίνα Ριστάνη *
«Οι κάτοικοι του Κίτσεβο ζουν με το φόβο, αφού ένα ακόμη σφαγμένο πτώμα βρέθηκε στην πόλη. Το πτώμα μοιάζει έντονα με εκείνο που ανακαλύφθηκε πέρυσι. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι τερατώδεις αυτές δολοφονίες να είναι έργο ενός κατά συρροή δολοφόνου. Το τελευταίο θύμα βρέθηκε σε έναν σκουπιδότοπο.
Ήταν δεμένη με ένα κομμάτι τηλεφωνικού καλωδίου με το οποίο προφανώς είχε στραγγαλιστεί. Παραμένει αδιευκρίνιστο αν το Τέρας του Κίτσεβο είχε κίνητρο. Ωστόσο η αστυνομία έχει μερικούς υπόπτους», αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος Βλάντο Τανέσκι για τη Nova Makedonija στις 19 Μαΐου του 2008.
Έγραψε για τα εγκλήματα με πάθος και ευφράδεια. Μιλούσε με κύρος και ακρίβεια. Με τόσο λίγες πληροφορίες που η αστυνομία της Βόρειας Μακεδονίας δίνει συνήθως στον Τύπο, ο βαθμός εμβάθυνσης ήταν εντυπωσιακός αλλά και λίγο ύποπτος…
Ο δημοσιογράφος
Ο Βλάντο Τανέσκι έγραφε για τον κατά συρροή δολοφόνο που καταδίωκε τη γενέτειρά του στη Βόρεια Μακεδονία. Το μάτι του για τη λεπτομέρεια ήταν τέτοιο που σύντομα καθήλωσε τους αναγνώστες. Η εσωτερική γνώση του δημοσιογράφου για τις βάναυσες δολοφονίες τριών ηλικιωμένων γυναικών στην κλειστή κοινωνία του Κίτσεβο, ήταν πρωτοφανής.
Τόσο μάλιστα που εξασφάλισε ότι οι συντάκτες των έγκυρων εφημερίδων της χώρας έδιναν στις στήλες του εξέχουσα θέση. Το κοινό λάτρευε το έργο του. Λίγοι είχαν ξαναδιαβάσει τόσο στοχαστική και διεισδυτική εγκληματολογική αρθρογραφία σε εφημερίδες της Βόρειας Μακεδονίας. Ο Τανέσκι απέκτησε ένα είδος θαυμαστών.
Πριν από τη μεγάλη ώθηση, η επαγγελματική του σταδιοδρομία ήταν άγονη. Ως ερασιτέχνης, αρχειοθετούσε κυρίως ιστορίες σχετικά με τις εξελίξεις στο τοπικό συμβούλιο και άλλα παρόμοια για τοπικές εφημερίδες στη μικρή πόλη που απέχει περίπου 70 μίλια από την πρωτεύουσα της Βόρειας Μακεδονίας, τα Σκόπια.
Το 2004, μια δολοφονία έδωσε στον Τανέσκι μια ευκαιρία και την άρπαξε. Δημοσίευσε μια σειρά άρθρων για τη γυναίκα που είχε απαχθεί, δεθεί, βασανιστεί, βιαστεί και δολοφονηθεί. Συνέχισε το έργο του τα επόμενα δύο χρόνια, με δύο άλλες γυναίκες. Αυτό που το έκανε αλάνθαστο ήταν ότι συμπεριελάμβανε στοιχεία που οι Αρχές είχαν επιλέξει να μην δημοσιοποιήσουν.
Σε αντίθεση με οποιονδήποτε από τους δημοσιογραφικούς αντιπάλους του, ο Τανέσκι γνώριζε τον τύπο της τηλεφωνικής χορδής που χρησιμοποιούσε ο δολοφόνος ως «χαρακτηριστικό όπλο» του. Ακόμη πιο θρασύτατα, έκανε εικασίες σχετικά με τη χρονολογία των δολοφονιών. Θυμάστε το απόσπασμα στην αρχή της ιστορίας;
«Ήταν δεμένη με ένα κομμάτι τηλεφωνικού καλωδίου με το οποίο προφανώς είχε στραγγαλιστεί». Κάτι δεν πάει καλά… Θα έλεγε κανείς ότι εμπνέει μια ασυνήθιστη βεβαιότητα. Ήταν πράγματι αλήθεια. Το θύμα ήταν δεμένο με καλώδια τηλεφώνου. Τα ίδια ακριβώς καλώδια που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος για να την πνίξει. Που είναι το περίεργο;
Η αστυνομία δεν ενημέρωσε τον Τύπο για την αιτία θανάτου τόσο γραφικά και αναλυτικά. Ο Τανέσκι είχε προδώσει τον εαυτό του, ουσιαστικά. Ούτε η Αγκάθα Κρίστι δεν θα μπορούσε να είχε γράψει καλύτερο μυθιστόρημα. Μόνο που ήταν όλα πολύ αληθινά. Το κίνητρο του Τανέσκι, δεν ήταν όμως καθαρά για να ενισχύσει την καριέρα του. Αυτό ήταν απλά ένα επιπρόσθετο μπόνους.
Ο δολοφόνος
Πιστεύεται ότι ο θυμός του Τανέσκι είχε τις ρίζες του κατά κάποιο φροϋδικό τρόπο σε προβλήματα με τη μητέρα του. Εκείνη, όπως και τα τρία θύματα, ήταν καθαρίστρια. Και όχι μόνο αυτό. Αποδείχθηκε ότι και οι τρεις γυναίκες στην ίδια ηλικιακή ομάδα γνώριζαν σε διαφορετικό βαθμό τη μητέρα του δολοφόνου τους.
Αυτό που είχε τότε η αστυνομία ήταν απλές υποψίες, μέχρι που εμφανίστηκαν αποδείξεις: ίχνη αίματος που βρέθηκαν στο σώμα ενός από τα θύματα και μια ομάδα ιατροδικαστών εξακρίβωσε ότι δεν ήταν δικό της. Προχώρησαν στην ταυτοποίηση της ομάδας αίματος. Κλήθηκαν 150 άνδρες, αρκετοί γείτονες του θύματος, ένας οδηγός ταξί και ο δαιμόνιος δημοσιογράφος.
Αμέσως μετά πήραν και σύγκριναν δείγματα DNA. Στις 20 Ιουνίου 2008, η αστυνομία κατάφερε τελικά να συλλάβει τον Βλάντο Τανέσκι, ο οποίος κατηγορήθηκε για τρεις βιασμούς και δολοφονίες. Στο σπίτι του βρέθηκαν καλώδια και σχοινιά που ταίριαζαν με αυτά που χρησιμοποιούνταν στους φόνους, ρούχα των θυμάτων και σαδομαζοχιστικό πορνογραφικό υλικό.
Ένας κορυφαίος καθηγητής ψυχίατρος στα Σκόπια, έχει τη δική του θεωρία για το κίνητρο. «Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι ήθελε να πιαστεί, αφήνοντας να διαρρεύσει τι έκανε στα άρθρα του. Ίσως το έβλεπε ως έναν τρόπο να επιλύσει τα εσωτερικά του προβλήματα και να απαλλαγεί από το βάρος που συνεπαγόταν η δολοφονία αυτών των γυναικών», δήλωσε στη Guardian.
Τρεις ημέρες μετά τη φυλάκισή του, το «Τέρας του Κίτσεβο», το προσωνύμιο που είχε δώσει ο ίδιος στον εαυτό του στα χρόνια του αστυνομικού ρεπορτάζ, βρέθηκε νεκρός. Αυτοκτόνησε στο κελί του με πνιγμό κυριολεκτικά σε έναν κουβά με νερό.
* Η Βασιλίνα Ριστάνη σπουδάζει στη New Media Studies
