Εάν το κρέας ιπποποτάμου ήταν στο μενού, θα το δοκιμάζατε; Η Αμερική παραλίγο να το κάνει στις αρχές του 20ου αιώνα, με βάση τα ιστορικά αρχεία της εποχής. Η τρελή πρόταση που είχε πέσει στο τραπέζι από γερουσιαστή, ελλείψει κρέατος
Βρισκόμαστε εν έτει 1910. Τα εταιρικά μονοπώλια βοείου κρέατος, οι αυστηρότεροι κανονισμοί και οι ελλείψεις κρέατος είχαν εκτοξεύσει στα ύψη τις τιμές σε εθνικό επίπεδο. Ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μπρουσάρ πρότεινε τότε μια λύση: την εισαγωγή αφρικανικών ζώων στις ΗΠΑ για το κρέας τους «Θα μας αναγκάσει το Meat Trust να το κάνουμε αυτό!» έγραφε η Spokane Press στις 3 Απριλίου του 1910.
Ο Μπρουσάρ έφερε ειδικούς για να καταθέσουν ενώπιον του Κογκρέσου σχετικά με τις ιδανικές συνθήκες για την εκτροφή ιπποποτάμων στη Λουιζιάνα, αναφερόμενος και στη γεύση τους. «Είναι ένα είδος συνδυασμού χοιρινού και βοείου κρέατος στη γεύση», είχε πει ο γιατρός W. N. Irwin (Ακροάσεις ενώπιον της Επιτροπής Γεωργίας κατά τη διάρκεια της δεύτερης συνόδου του Εξηκοστού πρώτου Συνεδρίου, Τόμος 3, σελ. 338).
Η ιδέα ήταν ότι οι ιπποπόταμοι θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν τα βοοειδή, τρώγοντας τον υάκινθο που μόλυνε τα ποτάμια και τους βάλτους στο νότο, ενώ θα τάϊζαν τους πεινασμένους Αμερικανούς. Άλλα πιθανά ζώα στο μενού περιελάμβαναν τις καμηλοπαρδάλεις, τις αντιλόπεις, τους ρινόκερους και της καμήλες.
Ενώ η μαρτυρία των ειδικών έκανε αυτή την υπόθεση του ιπποπόταμου να φαίνεται επιστημονικά ορθή, προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στον Τύπο. Κάποιοι θεωρούσαν τον βρώσιμο ιπποπόταμο πρακτικό, αφού «λίγος από αυτόν θα πήγαινε πολύ γαστρονομικά», και πολλοί παρατήρησαν ότι ο ίδιος ο πρόεδρος Ρούσβελτ ήταν γνωστό ότι είχε δειπνήσει με το γιγάντιο θηρίο. Άλλοι ένιωσαν, ωστόσο οτι «δεν μπορούμε να φάμε πράγματα που μας προκαλούν ανατριχίλα, ανεξάρτητα από την αδιαμφισβήτητη διατροφική τους αξία» («Hippo Steak?» The Washington Herald (Ουάσιγκτον, DC), 30 Απριλίου 1910).
Άλλο πιθανό πρόβλημα; «Η μόνη αντίρρηση για την εισαγωγή του ιπποπόταμου, όπως το βλέπω», σημείωσε ένας αξιωματούχος του ζωολογικού κήπου, «είναι ο κίνδυνος να κατακλύσουν τη χώρα. Φαντάζομαι ότι μια χώρα που κατακλύζεται από ιπποπόταμους θα μοιάζει κάπως έτσι, έγραφαν οι New York Times, επαναφέροντας το θέμα το 1964.
«Εκτός από το να θαυμάζουν και να φωτογραφίζουν τα άγρια ζώα της ανατολικής Αφρικής, οι τουρίστες υποτίθεται ότι πρέπει τώρα να τα τρώνε. Η πληθυσμιακή έκρηξη θα αυξήσει τους ιπποπόταμους, σε σημείο που θα καταστρέφουν το περιβάλλον τους και θα πρέπει να σφαγιαστούν. Έτσι, οι μπριζόλες ιπποπόταμου θα εμφανίζονται στα μενού των εστιατορίων. Εάν οι γευστικοί κάλυκες των τουριστών εγκρίνουν το φαγητό, αυτό θα είναι μια νέα πηγή εσόδων για όσους θέλουν να αναπτύξουν την άγρια ζωή της Αφρικής για ανθρώπινη τροφή, καθώς και για αναψυχή.
Για τους Αφρικανούς, δεν υπάρχει τίποτα νέο στην κατανάλωση κρέατος ιπποπόταμου. Το λατρεύουν. Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, απολαμβάνουν άφθονο λίπος και βάζουν τη γεύση πάνω από την τρυφερότητα. Το κρέας οποιουδήποτε είδους είναι γενικά πολυτέλεια, είτε είναι ιπποπόταμος είτε ελέφαντας, βοδινό ή κατσίκι, και κατά τόπους, ακόμη και αρουραίοι ή ποντίκια.
Υπάρχει πρωτεΐνη παντού, που μερικές φορές τονίζεται από τα ταμπού για τα τρόφιμα. Πίσω από αυτά τα ταμπού κρύβεται μια αρχαία και ακόμη ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι οι ιδιότητες του ζώου που τρώει περνούν στον άνθρωπο. Τα κοτόπουλα, για παράδειγμα, περιφρονούνται ως δειλά, επομένως…σνομπάρουν τη σάρκα και τα αυγά τους.
Στην Κένυα, ακόμη και στο εκλεπτυσμένο Ναϊρόμπι, είναι τόσο έντονη η ζήτηση για τη χοντρή σάρκα των ελεφάντων που οι φύλακες που ασχολούνται με τη σκοποβολή έχουν οργανώσει ένα σχέδιο για να κόψουν τα τεράστια πτώματα, να μουλιάσουν το κρέας σε άλμη και να το μεταφέρουν με φορτηγά»
Η πιο δύσκολη στιγμή της πρόσφατης περιπέτειας-αναζήτησης του νεαρού Ουίνστον Τσόρτσιλ ΙΙ στην Αφρική, μήκους 20.000 μιλίων, ήρθε όταν, δειπνώντας με τον δρ. Άλμπερτ Σβάιτζερ, έδωσε συγχαρητήρια στον οικοδεσπότη του για τη γεύση μιας ζουμερής μπριζόλας. «Κροκόδειλος», του είχε εξηγήσει ο γιατρός.
Έρχεται μια στιγμή που κάθε γυναίκα, κουρασμένη από τις αλλαγές στο βοδινό, το πρόβειο, το χοιρινό και το μοσχαρίσιο κρέας, αναφωνεί: «Θα έπρεπε να υπάρχει ένα νέο είδος ζώου!» Έχει άραγε η Αφρική την απάντηση; σημείωνε η αμερικανική εφημερίδα στο άρθρο της με τίτλο «Φέρνοντας σπίτι τον ιπποπόταμο»
Τι γίνεται με την προσθήκη κροκόδειλου, ιπποπόταμου, βουβάλου και ελέφαντα στο οικογενειακό μενού; Μπριζόλες με σφολιάτα οχιάς, ένα ορεκτικό ψητό χοιρινό ή ένα πιάτο με τηγανητούς τερμίτες; Ή, στον κόσμο των λαχανικών, όχι μόνο μπάμιες και γλυκοπατάτες, ήδη γνωστές εκτός Αφρικής, αλλά τηγανητό ή στιφάδο tete, ewedu, gbure ή krin‐krin;
Ο κατάλογος με τις εξωτικές λιχουδιές συνεχίζεται, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι όμως καταλήγει ο αρθρογράφος «δυστυχώς δεν έχουν αίσθηση της περιπέτειας για τα αφρικανικά τρόφιμα. Έφεραν τα δικά τους μαζί τους σε κουτιά και πακέτα, αγνόησαν τα αφρικανικά πιάτα και είχαν τα ίδια γεύματα στο Λάγος, το Κόνακρι ή τη Μονρόβια όπως στο Λονδίνο, το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη»
